Het is nu kwart over twee in de nacht en ik zit op een hard bankje in een loodsachtig en koud gebouw op het vliegveld van Brussel. Ik ben 10 minuten geleden door de bagage controle gegaan. Dat ging erg soepel, ik was de enige die er opdat moment doorheen moest. Het was, zoals het nu lijkt, tamelijk zinloos om al meer dan uur voor vertrek aanwezig te moeten zijn.
Zaterdagavond had ik nog een wat onbestemd gevoel, had nog niet het idee dat ik vanaf zondag 7 weken van huis zou zijn. Dat gevoel werd al sterker toen ik even na zessen wakker werd. Ik ben nog een uurtje blijven liggen en er toen toch maar uitgegaan. De laatste keer met de honden naar het veldje, de laatste keer mijn havermoutpap klaargemaakt. Tegen negen uur heb ik de rest van de familie geroepen. Met zijn allen zijn we naar het station gegaan, waar de trein om 9.44 vertrok. Toen ik al in de trein zat kwamen Geart en Houkje nog een keer de trein in om nog een keer afscheid te nemen. Toen de trein wegreed, was dat de eerste trap van mijn vertrek.
De reis naar Valkenswaard verliep zonder haperingen of vermeldenswaardige gebeurtenissen. Ik was om half 2 op de markt, waar Fred me al stond te wachten. De kinderen van Simone waren er ook, die kenden weinig schroom in de omgang meteen voor hen toch vreemde opa. Ineke had zelfs kruisbessenvlaai gehaald. Smaakte prima, al werd wel meteen duidelijk waarom die vlaai vaak bedekt is met een zoete schuimlaag.
Ik heb nog het laatste uur van LBL gekeken, diezelfde wel wat weg, maar was de laatste 20 kilometer gelukkig wel wakker. Voor het eerst in 28 jaar won weer een Nederlander en dat was natuurlijk Wout Poels ( dat zullen m.n Henri, Tineke en Freek wel leuk vinden)
Afgesproken dat Fred me vanavond om half 1 naar het vliegveld zal brengen, dan zal ik rond 2 uur aankomen en dat moet toch ruim vroeg genoeg zijn. Nog later vertrekken is voor Fred niet te doen. Zoals het nu is zal hij toch al niet voor half 4weer thuis zijn.
We gaan vanavond uit eten bij een Italiaans restaurant in Hamont, dat stond al lang in de planning. Ik heb aangeboden te trakteren, maar de volledige rekening betalen vonden Fred en Ineke niet nodig, omdat het een redelijk prijzig restaurant is. Het eten was prima, we hebben
een verrassingsmenu genomen. Veel kleine hapjes. Het was gezellig. Uiteindelijk heb ik de helft van de rekening betaald.
Tegen tienen waren we terug, ik heb nog een uur of anderhalf op de bank liggen doezelen,heb nog een lange nacht en dag voor de boeg. Om half 1 vertrekken we, Ineke heeft nog 2 stukken kruisbessenvlaai voor me ingepakt, die kan ik op het vliegveld nog opeten. Er is weinig verkeer de weg. Even voor tweeën komen we bij het vliegveld. Na de controle moeten we naar het "Kiss and Drive" punt waar Fred me af kan zetten. De route die hij moet volgen, is heel erg onduidelijk. We komen uit in een parkeergarage waar je10 minuten gratis in kan blijven. Er is geen gelegenheid om uitgebreid afscheid te nemen. Fred moet meteen verder. Graag had hij met me meegegaan, Helaas scheiden onze wegen zich hier.
Ik moet nog een redelijk eind lopen door een nogal troosteloze omgeving, parkeergarages, stukken buiten langs hoge afscheidingen, een beetje druilerige miezerregen, geen mensen te zien behalve wat soldaten met machinegeweren. Als ik de bagage controle gepasseerd ben heb ik de tweede trap achter de rug. Over een uur of 5 zal de laatste trap volgen
Het is nu tien over half 5, het is nu erg druk in de provisorische vertrekhal en het is een grote chaos, in die zin dat het volstrekt onduidelijk is hoe een en ander georganiseerd is,(als er überhaupt iets georganiseerd is) Dat de aanslagen ingrijpende veranderingen in de infrastructuur en logistiek veroorzaakt hebben, is begrijpelijk. Een goede informatievoorziening met duidelijke aanspreekpunt of informatieborden is dan natuurlijk van groot belang. Er staat wel een scherm waarop aangegeven is via welke Gate je in moet checken. Blijkbaar moet je eerst je bagage afgeven, er staan rijen met cijferbordjes, zonder dat er ook maar ergens aangegeven staat of je al en zo ja in welke rij je dan moet gaan staan. Overal om je heen hoor je mensen vragen wat ze moeten doen, zie je ze van Hot naar haar lopen. Ook ik ga even in een rij staan, maar vraag dan toch maar aan iemand, ik geloof van Thomas Cook, in welke rij ik moet staan voor Iberiavluchten. Die rij is nog niet open pas 2 uur uur voor vertrek zou die open gaan. (Volgens het scherm echter om 4.55, 3 uur voor vertrek) nu wacht ik eerst maar tot het scherm aangeeft dat de Check in open is. Intussen is het even wat minder drukker.
Volgens het scherm is de Check in nu open, deze mededeling heeft echter niets te maken met de werkelijkheid, als ik een jongen vraag welke rij het is, zegt hij dat het nog niet open is,dat het scherm niets zegt en dat we op omgeroepen mededelingen moeten wachten. Die zijn echter absoluut niet te verstaan. Het beste lijkt me nu om alles maar wat lijdzaam te ondergaan, zal sowieso nog wel 3 uur duren voordat het vliegtuig vertrekt en daar zal ik ongetwijfeld in zitten.
Uiteindelijk komt natuurlijk alles goed en vertrekt het vliegtuig maar een kwartiertje te laat. Ik heb wel een plaats aan het raam, "gelukkig" is het bewolkt, zodat ik rustig wat kan gaan doezelen. Tegen half elf kunnen we het vliegtuig uit. De bagage komt redelijk snel. De cercania (soort boemeltreintje) komt gelukkig op terminal 4 zodat ik rechtstreeks naar station Chamartin kan. Dat rechtstreeks komt niet helemaal uit. Na een of twee haltes meen ik dat ze zeggen dat dit de halte Chamartin is. Als ik naar boven loop,blijkt dit niet te kloppen,ik moet hier overstappen,ik mis net de aansluitende trein en moet nu een kwartiertje wachten. Omdat ik om 1 uur met Brigitte heb afgesproken is dit ook niet zo erg. Aangekomen op Chamartin, ga ik eerst informeren of ik mijn treinkaartjes om kan zetten naar een eerdere trein zodat ik wat eerder in Puebla de Sanabria ben. Dit blijkt niet te kunnen, aan de bijgekochte annuleringsverzekering heb ik ook niets. Ik heb de kaartjes voor een goedkoop tarief gekocht en die kunnen blijkbaar niet geannuleerd worden, ook niet via de website waar ik de kaartjes gekocht heb.
Ik zie op de telefoon dat Brigitte geprobeerd heeft te bellen, terugbellen lukt natuurlijk niet, moet me eerst aanmelden bij een netwerk. Uiteindelijk lukt dat en kunnen we afspreken waar we elkaar treffen. We hadden afgesproken bij Café d'Estacion maar dat ligt niet op de plek waat ik dacht dat het moest liggen. Op delattegrond vind ik het ook niet. We spreken nu maar af bij de roltrap van spoor 1. Na een paar minuten is ze er, het is heel leuk haar weer te zien (ik geloof dat dat wel wederzijds was) Café d'Estacion bleek 2 niveaus lager te liggen. We besluiten dat het onzin zou zijn om andere treinkaartjes te gaan kopen en moeten nu dus een andere tijdsbesteding gaan vinden. Snel besluiten we om naar het Retiropark te gaan. We nemen de Cercania trein naar station Atocha, dat is maar 3 of 4 haltes. Het Retiropark is nogal groot, er zijn op maandag al veel mensen die wandelen, joggen, rondrijden op elektrische huurfietsen of roeien op een grote vijver aan de voet van een groot nogal bombastisch standbeeld van Alfonso XII. Op een terrasje drinken we nog wat, ik wil de kennismaking met een Tinto Verano wel hernieuwen, ik heb ze echter wel beter gehad. Rond half 5 vertrekken we weer uit het park, we zoeken nog een Supermercado om wat brood en appels etc. te kopen.
Deze keer gaan we met de metro terug en dat was niet zo'n succes, hartstikke druk en 14 I.p.v. 4 haltes. Tegen zessen zijn we het station.
Ik bel nog even naar huis, het concert van Douwe Bob in Carré, waar Aukje en Houkje naar toe zijn geweest was wel leuk, al waren de nummers met het strijkkwartet niet zo'n groot succes. De trein vertrekt precies tijd.
Ik ben natuurlijk wel aardig moe, ben al bijna 36 uur op. Ik probeer wel wat te slapen, maar dat lukt niet echt. We rijden wel door een mooi landschap, bergachtig. Tegen half 10 komen we aan het station van Puebla de Sanabria, ligt een eind buiten de stad. In de verte zien we het oude centrum mooi uitgelicht liggen. Wij moeten nog een paar kilometer lopen naar de brug, waar we vorig jaar ook over zijn gegaan.
De herberg lijkt dicht! Er zijn echter wel wat mensen. Redelijk snel gaan we naar bed, we hebben eigen zaaltje zodat we beiden een benedenbed kunnen nemen.
De eerste dag is goed verlopen, het contact met Brigitte is al redelijk vertrouwd, het feit dat ik regelmatig in het Nederlands begin te spreken lijkt daar ook te duiden.

Geschreven door Caminotoon