Gelukkig is het afgelopen nacht niet druk geworden op onze slaapzaal. Ik vreesde het ergste toen na half elf een groep van minstens 50 jongens het hotel binnenkwam. Gelukkig kwamen ze niet bij ons.
Tegen half 9 zijn we gaan ontbijten, een paar pintchos met koffie. Tot een uur of 2 hebben we nog wat uurtjes te besteden. We besluiten maar naar het Museo de Belles Artes te gaan. Daar is t.g.v. het 110jarig bestaan een tentoonstelling van 110 representatieve werken uit hun collectie en er moet een video-installatie zijn op basis van de tuin der lusten van Bosch. Er hangen wel een aantal mooie werken van o.a. Zurbaran, Gauguin, Greco, Goya, maar ook bijvoorbeeld Appel. Over het algemeen zeiden deze werken me toch meer dan die in het Guggenheim (m.u.v. die van Serra natuurlijk)
Er blijken twee videopresentaties te zijn. De eerste heeft niets met Bosch van doen
Als we een verdieping hoger komen,weten we meteen dat we goed zitten. In een grote ruimte worden op alle muren en een paneel in het midden details uit De tuin der Lusten vertoond. Soms stilstaand, soms bewegend beeld. Het ziet er prachtig uit. Soms had ik wel de behoefte om even het geheel te zien.
Er werd vaak zo ver ingezoomd, dat zelfs de barstjes in de verf een rol gingen spelen. We hebben ruim een kwartier naar het schouwspel gekeken. We hebben nog even een schilderij van Rembrandt dat ze te leen hebben, bewonderd. Daarna een kop koffie en terug naar het hotel om de rugzakken op te halen
Tegen tweeën stappen we op de bus, we hebben nog een laatste uur samen op het vliegveld. Niet de allerleukste plek daarvoor. Na een laatste wat emotionele omhelzing gaat Aukje de poortjes door. Gelukkig kan de scanner de geprinte boardingpas lezen. Na nog een paar keer wuiven, ben ik om de hoek verdwenen en moet ik alleen verder. Dat heb ik natuurlijk zelf gewild, maar ik ben wel benieuwd hoe het alleen lopen me nu zal bevallen, na deze heel leuke weken met Aukje.
Buiten gekomen staat er wel een bus, maar er zit nog geen chauffeur in. Aukje zei daarstraks nog dat ik toen we aankwamen binnen een kaartje heb gekocht. Ik zie echter geen loket. Even later komt de chauffeur, hij rijdt meteen weg. Ik denk nog : Wat een hufter!. Dan komt meteen de volgende bus. De chauffeur zegt dat ik hier niet in kan stappen. Ik moet naar beneden, naar de aankomsthal. Dat had ik natuurlijk ook wel zelf kunnen bedenken. Tegen kwart over 4 ben ik bij Terminus en moet dan nog 3 kwartier op de bus naar Santander wachten. In de bus maak ik mijn verslag. Soms zie ik de zee en herken stukken die we gelopen hebben: la Pobena, een fabriek langs de kust waar we omheen hebben gewandeld, Castro Urdiales, Laredo.
Tegen kwart voor 7 kom ik in Santander aan, gelukkig vlakbij het station. Ik weet de eindbestemming niet van de trein naar Boo de Pielagos, wil dat aan een loket gaan vragen en daar meteen een kaartje kopen. Daar staat echter al een man die blijkbaar een enorm moeilijke vraag heeft, want daar komt geen einde aan . Ik herinner me dat we vorige keer een kaartje in de automaat gekocht hebben. Dus doe ik dat nu ook maar. Voor 1.95 kan ik naar Boo de Pielagos. Om kwart over 7 vertrekt de trein. Om half 8 kom ik aan. Als ik op de herberg toe loop lijkt het alsof er weinig mensen zijn, als ik binnen kom zitten de eettafels helemaal vol. Ik heb denk ik het laatste en dus een november. Ik moet een half uurtje wachten tot ik eten krijg. Als ik dan vraag of ik nog bij een tafel bij kan zitten blijkt die plaats nog bezet te zijn door iemand die boven is. De oudere dame vraagt of ik ook wel boven wil eten, ik zeg dat dit prima is. De jongere gaat naar de tafel en vraagt of iedereen wat op wil schikken ( voor mij had dat niet gehoeven ) Nu kom ik tussen een groepje jonge Duitsers terecht. Dat is wel even ongemakkelijk. Het eten is hetzelfde als de vorige keer. Deze keer zijn de patatjes prima.( Ik werd trouwens niet herkend)
Dit is de laatste plek waar ik nog samen met Aukje ben geweest,morgen wordt het echt nieuw terrein.

Geschreven door Caminotoon