Vannacht kon ik niet zo goed in slaap komen, moest er een paar keer uit,omdat ik dacht dat ik over moest geven. Zo ver kwam het gelukkig niet.
Tussen 7 en 8 uur is het ontbijt. We krijgen koffie, stukjes stokbrood met marmelade en koekjes. We hebben 20 euro per persoon betaald. Om half 8 zien we Eduardo vertrekken, het is nog maar de vraag of we hem nog zullen zien. Even na achten, vertrekken we van deze prachtige plek. Bijna iedereen neemt vandaag het pad langs de steile kustwanden.
Eerst moeten we weer terug naar de weg,k dan nog een kilometer of 3 naar Gallizano. Na weer een kilometer staan er zowel pijlen maar links als rechtdoor, we kiezen de weg die het meest richting zee gaat. We lopen over een boerenpad maar komen na even weer op de weg uit. Het wordt een prachtige wandeling met fraai uitzicht op de loodrechte kustwanden. We lopen.ovet graspaadjes met voldoende afstand van de steile rand. Hoewel het erg grijs is en we in de verte niet veel zien, is het uitzicht op de rotsen, de bloemen op de voorgrond en de zee prachtig. Op het strand zien we ook regelmatig sirfers, die meestal mislukkende pogingen doen om op hun plank te komen. We lopen zo'n kilometer of 6 langs deze kust. Daarna gaan we het strand op. Daar moeten we af en toe nog uitwijken voor waterstroompjes. In Somo moeten we de boot naar Santander nemen
Nu moeten we een hart met onze namen erin gaan zoeken. Zo'n 10 dagen geleden waren Reiner en Brigitte hier, zij hebben ons laten weten dat zij voor ons, lak voor Santander een tablet chocola hebben verstopt. Het vlakbij een trapje, waarmee je het strand kunt verlaten, zijn. Ze hebben de plek gemarkeerd met genoemd hart. We zien weinig trapjes en daar zien we nergens een hart. Hoewel een vrouw van een café, waar de Caminopijlen naar toe wezen zegt dat het niet zo handig is om verder over het strand naar de boot te lopen, doen we dat toch maar, misschien komt het trapje nog. 2 Mannen op de fiets spreken ons aan en zeggen dat we inderdaad verkeerd gaan. De aanlegplaats zijn we al lang gepasseerd, we moeten dus een stuk teruglopen en een klein half uur op de boot wachten. Het wordt een leuke boottocht, de zon is inmiddels weer gaan schijnen.
Ik zet de navigatie van booking.com aan.
Die is niet zo duidelijk, zegt dat we in noordelijke richting moeten. Dit doen we dus maar, het lijkt dat we in een richting moeten lopen. Er staat een punt getekend, dat suggereert dat we daar naar toe moeten
Ik loop en kijk intussen steeds op mijn telefoon. Dat dit stom is, wordt al snel op nogal gevoelig wijze aangetoond. Ik zie een afstapje over het hoofd en duik voorover. Het lijkt allemaal wel.mee te vallen, een plek op mijn ribben die ik net begon te voelen voelt nu wat pijnlijker aan. Het glas van mijn telefoon is ook stuk, maar alles lijkt nog wel te werken Een paar honderd meter verder vragen we een vrouw waar de Calle Madrid is. Zij zegt dat we maar beter een bus kunnen nemen. Wij gaan toch maar lopen, moeten in ieder geval weer terug naar de aanlegplaats. Ik zeg tegen Aukje dat we hier Gabriele wel weer zullen zien. Aukje denkt van niet. Ik krijg gelijk, Gabriele staat er inderdaad. We kletsen even en nemen dan, definitief, afscheid. Zo'n 100 meter verder staat Marleen, zij loopt niet meer verder. Vanaf vandaag zullen we waarschijnlijk alleen nog maar nieuwe mensen ontmoeten.
Na een paar keer vragen, vinden we nu snel ons pension. Als ik de vrouw vraag of zij een adres weet waar ik mijn telefoon kan laten repareren zegt zij dat ze dat net gisteren zelf heeft laten doen. Op een kaart kruist ze aan waar deze winkel is. Na een snelle douche ga ik maar op weg. De winkel blijkt moeilijk te vinden, de letters van de straatnamen zijn zo klein dàt ik ze nauwelijks kan lezen. De navigatie op mijn telefoon lijkt kuren te hebben en de Panaderia Santa Fe blijkt niemand te kennen. Uiteindelijk vind ik de winkel en de telefoon kan gemaakt worden. Ik moet wel een uur wachten. In die tijd kan ik mooi churros gaan eten.
Ik bestel een grote kop chocolade met 6 churros. Als de bestelling gebracht wordt, weet ik weer dat ik me voorgenomen had, niet meer dan 4 churros te nemen. Ze zijn erg groot. Aan het einde van het liedje laat ik er twee liggen. Ook de dikke chocolademelk/saus gaat niet helemaal op. Ik loop nog even een boekwinkel in, maar ze hebben maar een paar Engelse boeken.
Mijn telefoon is klaar, de kosten bedragen74 euro, hij ziet er wel weer als nieuw uit. Aukje vond het natuurlijk wel wat lang duren allemaal. Pas om half 9 gaan we eten, we komen uit bij een Italiaans restaurant, waarAukje een pizza en ik risotto neem. We gaan later slapen dan normaal,maar dat kan nu wel.

Geschreven door Caminotoon