Het eten gisterenavond was weer eens super ongemakkelijk voor mij. We waren met zijn achten: een groepje van 4 personen, die ik nog niet eerder heb gezien, Jean Luc en twee andere Fransen die ik ook nog niet kende. (De herbergier en zijn vrouw zijn Walen, ze verkopen ook speciale Belgische bieren. Met de laatstgenoemde 3 heb ik een Orval gedronken.)
De anderen waren in geanimeerd gesprek, ik zat er een beetje als Piet Snot bij, niemand deed ook enige moeite me bij het gesprek te betrekken. Het eten kon me dan ook niet snel genoeg afgelopen zijn. Ben praktisch meteen na het toetjeopgestaan.
Ik was vergeten een deken te vragen,het werd aardig koud, ik heb mijn lange broek en trui maar aangedaan. Zo ging het wel.
Om kwart voor 8 ben ik betrokken. Het grootste deel van het eerste stuk van 7 km naar Eauze bestaat uit een "voie verte" d.w.z. dat het pad over het tracé van een oude spoorlijn loopt. Gisteren heb ik er ook een stukje over gelopen, toen ging het om een geasfalteerd stuk, nu was het stenig. In ieder geval loopt het lekker gelijkmatig. Het stuk door Eauze is nogal vervelend. De boulangerie trekt veel belangstelling van wandelaars. O.a Noa is onder de klanten. Ze hebben heerlijke stokbroodjes,/sandwiches. Bij de farmacie koop ik wat nieuwe blarenpleister.
De omgeving is niet zo bijzonder meer, maar toch bedenk ik me dat ik blij zou zijn als Leeuwarden in zo'n omgeving lag. Grotere variatie in gewassen, nog redelijk veel stukken met bomen, glooiing in het landschap etc. Wel vergelijkbaar met Friesland is dat het niet uitnodigt tot struinen (al heb ik daar nu ook geen behoefte aan, de weg is al lang genoeg als ik gewoon de markeringen volg)
Al sinds de eerste week wordt me, als ze horen dat ik Nederlander ben, gevraagd of ik Ellen ken. Al zeker 20 keer heb ik haar naam gehoord. Zij is vanuit Maastricht vertrokken, wil naar Santiago lopen en loopt blijkbaar met een rugzak van 17 kilo. Natalie liet me eergisteren een foto van haar zien. In Manciet staan wat tafels met bankjes en daar zie ik een bekend gezicht. Als ik zeg ",Jij moet Ellen zijn", is ze natuurlijk verbaasd Nog verbazingwekkender is dat ik de eerste Nederlander ben, die ze sinds haar vertrek ontmoet. Ze vindt het leuk om weer even Nederlands te kunnen spreken. Het winkeltje waar ik wat fruit wil kopen,is helaas net gesloten. Van een paar andere dames krijg ik van alles aangeboden. Ik heb echter de helft van mijn stokbrood nog, had alleen zin in fruit. Dan krijg ik een sinasappel. Noa is intussen ook weer gearriveerd. Ellen blijkt in dezelfde gite te overnachten, dus vanavond kletsen we wel verder. Zij gaat een kerk bekijken. In de beschrijving werd ik al gewaarschuwd voor een vervelend stuk pal langs een drukke weg met vrachtwagens. Gelukkig duurt dit stuk maar een meter of 600. Dan is het nog een uur of 2 kuieren soms over een rustig weggetje soms over paden tussen de wijngaarden, mais- en zonnebloemvelden door. Een km of 5 voor Nogaro heeft een fotograaf portretten van wandelaars opgehangen. Het weer was vandaag ideaal om te wandelen, dikwijls bewolkt, af en toe zon.
Zoals min of meer gepland kom ik net voor drieën bij de herberg aan. Geen demi-pension vandaag: dus of naar een restaurant in of zelf koken ( eventueel gezamenlijk)

Geschreven door Caminotoon