We hebben goed geslapen het was rustig op de slaapzaal. Rond 7 uur staan we op. Omdat de winkel gisteren gesloten was zijn we zonder ontbijt vertrokken. Dat doen we onderweg wel, op zijn laatst in Laredo. Vanuit Liendo lopen er meerdere routes naar Laredo. Wij volgen niet de weg maar een pad dat ook als GR gemarkeerd is. De eerste paar kilometer heeft Aukje wel weer last van haar hak. Ze neemt toch maar een Ibuprofanel. Gelukkig gaat het, net als gisteren weer over. Het is weer een heel mooie route, met uitzichten terug op Liendo en later op mooie rotsen/bergen langs de zee. Dit betekent wel dat er door geen andere dorpen komen en dus pas in Laredo kunnen ontbijten. We hebben uitzicht op waar we straks naar toe gaan en snappen dat we op een bootje zullen moeten om een lange omweg om een basis/ inham te vermijden. Er zit nog wel een pittige klim en wat, voor mij in ieder geval, erger is een steile afdaling in. Tegen kwart over 9 zitten we aan het ontbijt. Aukje denkt een broodje met gebakken ei besteld te hebben, maar in het ei zitten "wormpjes" (jonge aal?) Aukje vindt het niet bepaald lekker en aan mij is het ook niet besteed dus de helft blijft achter. We kopen nog brood en wat bananen voor onderweg.
Dan gaan we op weg naar het strand, de eerstvolgende 5 kilometer kunnen we langs of op het strand lopen. Hier hebben ze net als in Villaviciosa,waar ik twee jaar geleden 3 nachten met Henri verbleef ,troitortegels met golfmotief. De stoep lijkt onder je te bewegen.
Bij de zee aangekomen besluiten we om niet over de strandboulevard maar over het strand te lopen. Dat is wel lekker zo vlak bij zee en over zacht zand en niet over asfalt te hoeven lopen. Het weer is prima, boven land hangen wel dreigende wolken, maar wij houden het droog.
Na een uurtje lekker wandelen komen we bij het vertrekpunt aan. Na een minuut of 5 kunnen we aan boord. Het wordt een leuk klein tochtje naar Santona.
In een restaurant nemen we wat te drinken. Ik reserveer twee bedden in de particuliere herberg in Noja. Buiten treffen we de Engelse vrouwen weer. Donna zei gisteren nog dat ze blij was dat ze geen voetproblemen meer had. Helaas is dat nu wel anders. In Santona kun je een moeilijke route kiezen die over een bergmassief op een schiereiland loopt. De simpeler route gaat gewoon rechtdoor, we nemen die dus maar.
Als we de lange gevangenismuur gepasseerd zijn, zien we Donna en ?? rechtsaf naar een strand gaan. We staan de situatie te bekijken, als een oude mannaar ons toe komt. Hij zegt dat het veel korter en leuker is als we via het strand lopen. Hij loopt met ons mee om de situatie te laten zien: in de verte ligt Noja. Het strand wordt onderbroken door een bergrug daar moeten we dus overheen.
Het ziet er mooi uit dus daar gaan we. Vlak voor we aan de klim beginnen zien we een Italiaanse man staan. Hij loopt achter ons aan. Bergop gaat hij een stuk sneller dan wij. Wij laten hem dus maar voorgaan. Vanaf het pad hebben we weer mooie uitzichten op zee. Het pad heeft wel een aantal vervelende passages, hele vervelende diepe op- en afstapjes. (Met hier soms een steile helling naar het strand) Eduardo wacht wel regelmatig op ons. Op de top hebben we een mooi uitzicht naar beide kanten. Ik maak wat foto's om daar later een panorama van te maken.
Net als ik gezegd heb dat de afdaling minder lastig is dan de klim, maar dat het toch maar goed is dat het niet regent, maak ik een schuiver. Aukje loopt net voor me, gelukkig kan ik me naar de zijkant laten vallen en mijn val met mijn hand breken. Als ik tegen haar was gevallen had zij mogelijk voorover gevallen en hadden de gevolgen veel erger kunnen zijn dan nu : een klein wondje op mijn hand.Eduardo komt meteen terug gelopen om te kijken of er niets ernstigs aan de hand is.
Gelukkig staan we een paar minuten later op het strand, waar ik mijn hand even schoonmaak in het zeewater. Aukje trekt haar schoen en sokken uit en gaat pootjebaden. Ik loop verder met Eduardo over het strand. Hij vraagt of ik een plaats Westerbork ken. Ik zeg dat ik daar net een maand geleden voor het eerst van mijn leven geweest ben. Ik vraag waar hij Westerbork van kent. Hij vertelt dan dat hij het boek van Etty Hillesum gelezen heeft en dat hij nog nooit een boek heeft gelezen waar hij zo van onder de indruk was. Zij schijnt intussen ook in Italië redelijk bekend te zijn. Het verwonderde hem dat er in Amsterdam zoveel aandacht en.belangstelling voor het Anne Frankhuis is, terwijl Etty Hillesum minder bekend is. Ik vertel hem dat ik me nog herinner dat ik ook erg onder de indruk was toen ik het boek zo'n 20 jaar geleden las en dat we het boek met het verzamelde werk in Westerbork gekocht hebben.
Rond half 4 komen we in de grote partikuliere herberg aan. Er zijn echter niet zo veel pelgrims. Wel een aantal bekenden : natuurlijk Gabriele, de Nederlandse vrouw die Marleen blijkt te heten en wat Fransen, die we nog niet zo kennen.
Om 8 uur kunnen we in de herberg eten,
We zitten met zijn achten aan tafel: 4 Fransen, Gabriele, Eduardo en wij en later Marleen Het was wel gezellig.
In deze herberg waar meer dan 80 mensen terecht kunnen zijn er nu maar 10, een groot verschil met gisteren dus. Herberg is echter niet alleen voor pelgrims, soms zijn er ook grote groepen kinderen.

Geschreven door Caminotoon