Gisterenmiddag nog even een wandelingetje door het dorp. Ik zag de naam van het winkeltje en besloot er een foto van te maken. Het winkeltje is heel klein; formaat van een kleine huiskamer en staat overvol met artikelen. De naam is "El olvido". Ik ga ervan uit dat daarmee bedoeld wordt dat mensen uit het dorp, die hun boodschappen doen in een grote supermarkt, hier snel even dingen kunnen halen. (Kan mogelijk ook verwijzen naar ouderwets) Een man die me de foto ziet maken wil me uitleggen wat de naam betekent. Ik zeg dat ik denk dat ik het begrijp en hij bevestigt mijn uitleg ( zo net, bij het schrijven van het verslag, zoek ik het op : "el olvido" betekent vergeetachtigheid)
Ik loop het winkeltje in, de vrouw heeft gezien dat ik een foto maakte, zegt dat ik ook wel een foto binnen mag maken natuurlijk doe ik dat. Ze blijken ook "alles" te hebben, hier verkopen ze wel kleine tubes shampoo.
Om 8 uur ga ik eten in het restaurant, eerst word ik een tafeltje binnen gewezen, maar op de tv wordt stierenvechten uitgevonden dus maar naar buiten. Als voorgerecht een enorm bord macaroni, van het hoofdgerecht eet ik bijna alleen de kipfilet, van de enorme hoeveelheid sla, eet ik niet veel. Ik had verwacht dat meerdere pelgrims hier zouden komen weten, dat was nu echter niet het geval. Binnen zitten 3 Duitsers.
Na een redelijke nacht, ga ik om half 7 naar de wc, als ik terugkom branden de lampen al, iedereen maakt aanstalten om te vertrekken. Aanvankelijk had ik nog het plan om om half 8 te gaan ontbijten in het restaurant. Dan vertrek ik pas om 8 uur en dat doe ik bij nader inzien liever niet. Dan zou ik mogelijk pas tegen drieën aankomen en de kans dat het dan superheet is is reëel. Nu ben ik al om 7 uur op pad, het is prachtig lopen, overal om me heen gefluit van vogeltjes. Er komen ook steeds meer bomen en bosschages in beeld. Ik loop alleen en dat is helemaal prima. De weg is weer hetzelfde als " bijna altijd", er is me iets anders in het vooruitzicht gesteld, zowel in Gronze als door Reiner en Brigitte die vertelden dat ze over hele smalle en mooie paadjes hadden gelopen.
Ik passeer een groot landgoed dat Dehesa de ...." heet. Het landschap begint er wel wat op te lijken, al staan de eikenbomen op het landgoed nog wel ver uit elkaar. Later wordt dat beter.
De moeilijke passage komt na de brug over de Esla ( ja die uit de puzzels) De alternatieve route voor fietsers lijkt zeker niet langer.
Het paadje wordt meteen wat moeilijk, in die zin dat je soms wat grotere af- en opstapjes op rotsblokken en het is inderdaad wat smal. Dat is een grote omschakeling na de brede landwegen, waar je ook niet bij elke stap moest kijken waar je je voet neer moet zetten. Het is echter wel heel mooi hier, mooie uitzichten op de rivier, de rotswanden aan de overkant. Overdadig aanwezig zijn hier ook de struiken met witte bloemen. ( als "florafalbeet" heb ik natuurlijk geen idee hoe ze heten, iemand onder mijn volgers zal me wel wijzer kunnen maken) Het moeilijke stukje duurt overigens maar een paar honderd meter daarna wordt het aangenaam wandelen. Het is even zoeken naar een plek waar ik even kan zitten om wat te eten, bij de poort van een andere finca kan dat. Als de twee wegen bij elkaar komen zie ik James daar staan. Hij heeft de fietsroute genomen en die is dus aanmerkelijk sneller. Hij zei dat hij het niet aandurfde omdat hij niet helemaal "schwindelfrei" is ( dat woord gebruikte hij overigens niet,,Ik vind het een mooi woord, dat me is bijgebleven uit bergsportcursussen)Hij is na mij vertrokken en loopt een stuk langzamer dan ik. We lopen weer een uur samen op, hij vertelt dat hij kanker heeft gehad, dat het kantje boord is geweest maar dat bestralingen en chemo hem erdoorheen hebben geholpen. Daarna is hij Caminos gaan lopen. Een paar kilometer voor Faromontanes ga ik weer in mijn eigen tempo verder. In dat dorp ( Na 18 km) neem ik een paar koude drankjes, het is alweer snikheet. Nu moet ik nog 8 km naar Tabara, waar ik weer op bekend terrein kom. Het landschap is soms weer hetzelfde als de twee dagen hiervoor. In zijn algemeenheid echter wel iets afwisselender. Ongeacht de afstand die ik loop, de laatste kilometers lijk een altijd het zwaarst, omdat je af begint te tellen.
Even na een uur zie ik de kerk van Tabara daarna nog een kleine kilometer naar de herberg die heel leuk moet zijn. Hier tref ik ook 2 Belgische meisjes die s Avonds in Zamora aankwamen zij zijn hier een weekje om te helpen.
Vanavond hebben we hier gezamenlijke avondmaaltijd.
Op mijn slaapzaal zijn tot nu toe alleen Nederlanders.
Ik wil nog wel even melden dat ik blij ben dat ik overgestapt ben, voel me hier een stuk beter op mijn gemak.

Geschreven door Caminotoon