Na weer een uitgebreid ontbijt met yoghurt, muesli, fruit, eigengemaakte jam en fruit vertrekken we even na half 9. Volgens de man wordt het een gemakkelijk stuk, we moeten meer afdalen dan stijgen. We nemen afscheid van oma, die tegen 8 uur heel voorzichtig met een stoel schuivend naar haar rolstoel schuifelt. Als we een paar honderd meter verder zijn bedenken we ons dat we een foto van haar hadden moeten maken.
We beginnen gemakkelijk eerst over het asfaltweggetje, daarna over een breed bospad, nog wel mooi, maar nu iets minder dan gisteren; meer naaldbos. We hebben Irene wel weer ingehaald, maar moeten haar weer laten gaan, vanwege wat sanitaire stops. We worden nog gepasseerd door een paar fietsers, maar halen hen weer in als de vrouw op een helling niet fietsend boven komt.
Ongeveer na een kilometer of 5 staat ons nog een onwelkome verrassing te wachten. Een ongelooflijk vervelend modderig paadje, waarop we heel voorzichtig naar beneden gaan. Het maakt de gisteren gedane pogingen om onze schoenen weer enigszins toonbaar te maken meteen zinloos.
De hoop dat dit de laatste kans op een gratis modderbad was, bleek ijdel. Uiteindelijk zijn we zonder uitglijders toch beneden gekomen. Als we zo'n anderhalve kilometer voor Larrabetzu een bus langs de weg zien staan, blijkt die naar Bilbao te gaan. De chauffeur zit er niet in. Honderd meter verder staat een bushokje, aan een paar vrouwen vragen we wanneer de bus vertrekt. Ze zeggen dat hij voor de middag niet bij deze halte stopt, we moeten instappen op de plek waar de bus nu staat. Vreemd. We zijn nog net op tijd. We hebben nog wel afscheid van Irene kunnen nemen.
We komen rond twaalven aan in Bilbao. Ons hotel blijkt niet moeilijk te vinden, ligt iets meer dan 100 meter van het Guggenheim.
Het hotel ziet er prima uit, helaas hebben we onze laatste nacht geen kamer, maar slapen we weer in een slaapzaal met een stuk of 6 stapelbedden.
We beginnen met het online inchecken, dat kost weer wat kruim. We krijgen de wifi niet aan de praat. Mijn internetverbinding is hier ook niet optimaal. Uiteindelijk lukt het om een uitgeprinte boardingcard te verkrijgen, via het mailadres van het hotel.
Daarna gaan we even wat boodschappen doen en de buurt verkennen. Ik koop een Engels boek, een oplader voor mijn telefoon en camera (Aukje neemt mijn driedubbele oplader met een paar meter snoer maar mee terug, evenals de verrekijker die we eigenlijk niet gebruiken Daarna gaan we richting Guggenheim om op een bank wat te eten. Zoals we gisteren nog zeiden, kwamen we hier Coby en Wanda nog tegen. Ze hebben gisteren zo'n 30 kilometer gelopen. Dat is toch ongelooflijk voor een vrouw van 81 die ook nog al een paar dagen op een kapotte schoen loopt. Zij hebben bij de herberg waar wij vannacht sliepen wat eten gekocht bij opoe. Ze hadden niet in de gaten dat je daar ook kon slapen. Wanda heeft wel een foto van opoe gemaakt.
Het Guggenheim is ook van binnen wel apart, grote hoge ruimtes in allerlei soorten en maten.Van de kunstwerken sprongen de ontzettend grote stalen constructies vann Richard Serra er echt uit. Op zich maken de 7 objecten al een overweldigende indruk. Ze krijgen pas het bedoelde effect als je er in gaat. De meeste zijn van binnen spiraalvormig, je legt nog best een aardige afstand af. Doordat de wanden af en toe uit elkaar wijken of naar elkaar toe buigen en de schuintegraad varieert wordt je waarneming zo beïnvloed dat ook je loopervaring verandert. Alleen dit al maakte een bezoek de moeite waard.
Van de andere kunstwerken vond ik alleen een paar hele grote schilderijen van Anselm Kiefer en een schilderij van Willem de Koning echt mooi. Er was ook een tijdelijke expositie van Chinese moderne kunstenaars. Om dit te kunnen waarderen zouden we meer van de achtergrond en verborgen betekenissen moeten weten. Er hing wel veel begeleidende informatie, maar de puf om dat allemaal te lezen hadden we niet.
De bloemenhond van Jef Koons, die voor de ingang staat vond ik alleszins meevallen. Had nooit beseft dat die met echte bloemen gemaakt was (kan zo met het bloemencorso mee doen)
We zijn wel moe en hebben niet veel zin meer om een restaurant te zoeken. We nemen dus maar een paar pintchos in de bar van ons hotel.
Houkje appt nog , zij heeft een grote rode vlek, is waarschijnlijk gestoken. We bellen maar even op.
Aukje haalt nog even wat bananen terwijl ik een buskaartje en een bed voor morgen regel. Daarna schrijf ik dit verslag. Het is nu bijna 10 uur en er is nog niemand anders op onze kamer. Dat zal nog wel veranderen want er komen steeds mensen met rugzakken binnen.

Geschreven door Caminotoon