Gisterenavond zijn we tegen 9 uur naar een restaurant in Sevilla gegaan. Vanmiddag hadden we al gezien dat ze daar verschillende paellas hadden. Het was niet bepaald druk meer toen we aankwamen. We zeiden nog dat het hier, zo vlakbij de kathedraal waarschijnlijk alleen overdag druk zou zijn. Dat bleek toch niet in overeenstemming met de spaanse eet- en uitgangskultuur. Het terras liep alsnog redelijk vol. Een andet symptoom was dat we toen we na 10 uur terugliepen naar het hostel nog diverse straatmuzikanten hun set "opzetten".
We hebben 3 verschillende paellas genomen, Houkje een vegetarische, Siem met vis en ik met chorizo. Zo konden we van elkaar proeven. Bij een vegetarische paella kon ik me niet veel voorstellen toch smaakte hij prima. Houkje zei wel ( en ik was het ermee eens) dat ze hetzelfde idee had als bij risotto: in het begin heerlijk later wordt het minder.
Het vierde bed op onze kamer is ook weer bezet. Helaas voor Siem en Houk bleek hij ook te snurken, zij hadden er dus weinig baat bij dat ik stil was ' s nachts. We hebben goed geslapen, om 7 uur zijn we opgestaan. Omdat mijn oren wat dicht zitten heb ik blijkbaar moeite om zachtjes te praten. Blijkbaar geldt dat ook voor fluiten en zingen; toen ik op een bankje in de hal bezig was met het verzorgen van mijn voeten zong en floot ik wat. Houkje kwam zeggen dat ik wat zachter moest doen want het hele hostel zou me horen. ( Siem zei dat hij het mooi vond) In het gedoe met het voorbereiden van onze eerste wandeldag vergat ik helemaal Siem te feliciteren met zijn verjaardag.
Blijkbaar loopt er hier iemand rond die van practical jokes houdt, in de suikerpot zat zout.
Rond kwart over 8 vertrokken we . Zoals meestal is het verlaten van de stad niet het mooiste deel van een etappe. Gelukkig was dat geen lang stuk. Na het oversteken van de brug over de leemkleurige rivier kwam het eerste " spannende" moment. De laatste weken heeft het flink geregend. Vorijge week bleek zowel het pad als de n630 onbegaanbaar vanwege het vele water. Nu staan we voor de keuze volgen we het pad langs de rivier of volgen we de asfaltweg. Van de vorige keer meende ik me te herinneren dat het een "zwaar begaanbaar" pad zou zijn. Dus verwachtte ik dat we de weg zouden moeten nemen. Het pad zag er echter prima uit, er liepen ook andere wandelaars. Ook was ik vergeten dat het een heel mooi pad is, heel veel bloemen. Er lopen ook wat paarden vrij rond. Een prachtige schimmel kwam ons tegemoet. Een meter of 5 voor ons bleef hij staan, zo begon een korte "stare-down" ( volgens Houkje) Ik heb die gewonnen, want het paard maakte ruimte.
Het weer is prima om te wandelen al had het wolkendek ook wel enige blauwe plekken mogen vertonen. Af en toe voelden we een druppel, niet voldoende om de jas aan te doen.Tegen 10 uur komen we in Santiponce. Ik herken de bankjes waarop ik voor het eerst "echt" met Gerard en Orty heb gesproken. We zijn toen samen naar Italica gelopen, de overblijfselen van een oude Romeinse stad in Spanje, 2 keizers zijn hier geboren. Ook wij besluiten om hier even rond te kijken. M.n. het amfitheater/ arena maakt natuurlijk indruk. Voor de rest zijn het voornamelijk fundamenten, die vooral voor deskundigen en mensen die genoeg tijd hebben interessant zijn.
De eerste paar kilometer na Santiponce.zijn heel vervelend, over een vrij drukke weg met geen ruimte vrijgehouden voor voetgangers. Een paar keer moeten we een drukke snelweg, of beter, de op-en afritten ervan oversteken en dat zonder enige voorzieningen. Daarna herken ik het punt waar we het pad naar Guillena op kunnen.Dit is het pad dat vorige week onderwater stond, op dit pad moet je een rivier oversteken. Vorige keer was dat goed te doen, nu is dat natuurlijk zeer de vraag. Een paar dagen geleden las ik dat er nu een alternatieve route is. Een paar honderd meter na het begin van het pad is de splitsing. Dit pad is wederom heel mooi vanwege de bloemen langs het pad, veel mooier dan het enigszins saaie, rechte pad door de landerijen dat ik me herinnerde. De vreugde bleef niet helemaal tot aan het eind van de dag te duren. Eerst kregen we een stuk van een kilometer of zo door flinke modderbrei. Daarna stond het pad helemaal onder water, deze passage konden we nog ontwijken via een pad naar een wat hoger gelegen olijfboomgaard. Bij de volgende passage lukte dat niet meer, een voorganger kwam van daar teruglopen, zwaaiend en "No paso" roepend. Dus wij gingen de strijd met het water maar aan. Toen we al een eind op weg waren, passeerde de man ons van linksboven. Daar ging het wel zei hij. Niemand van ons wilde echter omkeren. Aan de linkerzijde was een heel smalle strook die een heel klein beetje begaanbaar was. Op een paar plekken werd de passage echter geblokkeerd door wat, van doornen voorziene takken. Dat werd dus een geworstel om erlangs te komen.. De laatste watermassa konden we zo niet voorbij we zijn de steile wand opgeklommen en zijn over de rand van een akker gelopen. Dat bleek achteraf niet zo slim we zakten ver weg en de zware klei(?) bleef aan onze schoenen kleven. Siem was zo aardig om met zijn handen alle brokken van onze schoenen te breken. Achteraf gezien hadden we misschien beter gewoon door het water kunnen lopen. Siem vond het wel een mooi avontuur. Al met al duurde het langer dan verwacht om onze herberg te bereiken
Houkje zette er op het laatst daarom flink de pas in. Na 3 uur kwamen we aan bij "Luz del camino"
De hospitalera praat onvolgbaar rap Spaans, een paar dingen zijn onveranderd, een blikje bier kost maar 1 Euro, zelf pakken en betalen in een blikje, de muren staan vol met door pelgrims geschreven teksten. Veel van wat ze zegt in onduidelijk, op een bord staan de prijzen : 14 euro en 16 euro privada. Ik vraag of we dan een aparte kamer krijgen, ja dat is zo.na het betalen blijkt dat we naar een ander gebouw moeten, dat was eigenlijk ook weer niet de bedoeling. Onderweg ernaartoe vertelt ze waar we goed en goedkoop kunnen eten waar de winkels zijn en dat we beter het oude pad hadden kunnen nemen. We komen terecht in wat een dependance van de herberg lijkt te zijn.
We komen op een slaapzaal met 6 bedden, ik vraagnummer of wij hier alleen.met zijn drieën slapen. Ze antwoord bevestigend. . Siem krijgt zijn cadeautje overhandigd. O.a een seizoenskaart voor Cambuur. Naarmate de middag vordert komen er steeds meer mensen binnen, ze worden inderdaad allemaal op de andere slaapzaal geplaatst. Toch liggen er rond 6 uur spullen op een van de andere bedden. Misschien wel op initiatief van de pelgrim zelf die zag dat er een bed vrij was op een zaal met maar 6 bedden. Een beetje vreemd allemaal maar geen ramp natuurlijk of reden om ons beklag te doen.
Intussen is de zon volop gaan schijnen. Straks nog even eten en naar de supermercado.


Houkje’ s hoekje/Siem’s Stukje

Onze gedachtespinsels

• Het hostel heeft om 7 uur sochtends genoten van een serenade van ton (+ fluitsessie)
• Spanjaarden blijven Spaans tegen je praten ondanks dat het overduidelijk is dat je ze niet kan verstaan
• Siem zou graag een gladiator gevecht willen bijwonen, ton en houkje hebben deze ambitie minder (waren vaak slaven die daar niet vrijwillig voor gekozen hadden)
• 22 kilometer lopen is best ver
• We zitten in een herberg vol pelgrims maar hebben nog niet zo veel gesprekken gevoerd
• Siem is 28 geworden en vindt het wel goed zo (nee grapje)
• Siem heeft een nieuwe Spaanse zin geleerd: "me llamo paella"
• Onze voeten doen pijn maar we zitten nu lekker in het zonnetje en dat is hartstikke fijn
• Ton is een bikkel, want hij heeft minder last met zijn 74 jaar dan deze jongenlui

Tot morgen

Geschreven door Caminotoon