Vanmorgen hoorden we rond zeven uur op Parking Benyara heel zachtjes een vrachtwagentje voorzichtig het terrein afrijden, maar sliepen gewoon door tot het zware geluid van een grotere vrachtwagen ons pas om half negen echt uit de slaap haalde. Dat was maar goed ook, want we wilden “bijtijds” wegrijden!
Ria maakte gebruik van de Marokkaans uitziende douche met wel heerlijk warm water en Jan haalde stokbroden tegenover. Daar werd ook voor een moeder met kind een half broodje met boter en jam gesmeerd die het kind in de rugzak mee naar school kreeg.
Na ons ontbijt zette Jan de camper bij de wasinrichting om de watertank te vullen en leegde het toilet in de toiletruimte. Ria ging afrekenen en gaf bij de aardige jonge eigenaar aan dat Marokkaanse mannen vaak zo stuurs keken, waarop hij vertelde dat hen juist geleerd was te glimlachen voor vriendelijkheid en toenadering. Toen ze daarna het voorraam ging schoon maken, werd dat door de jonge eigenaar overgenomen en Ria vroeg of ze nu van hem een foto mocht maken en hij keek met een ‘big smile’ in de camera. Aan Fransen heeft hij een hekel omdat die zelf hun regels en eigen prijs willen bepalen en wanneer hij ze dan wegstuurt, accepteren ze het wel.
Pas om elf uur reden we de Parking af en meteen de stadspoort door naar de overkant waar Jan bij de slager ‘filet pur’ had besteld. De slager had een stuk van 2,6 kilo klaar liggen die Jan voor €46 helemaal kocht; veel geld maar toch niet veel voor een hele ossenhaas, die in delen in de diepvries gaat.
We reden Taroudant uit en gingen over de P1708 richting de autobaan, omdat we in twee dagen naar Tanger Med wilden. Boven de muren zagen we in de verte nog sneeuw op de hoogste Atlas bergen liggen. In de gebieden naast de weg was veel fruitteelt van citroenen en mandarijnen in boomgaarden en bananen in hoge plastic kassen. Wat er onder de lage boogjes afdekkingen groeide was onbekend.
Na 50 km trokken we een kaartje voor autobaan A3 en al was deze weg wel wat minder enerverend, de route noordwaarts door de Hoge Atlas was weer prachtig. Op de autobaan moest Jan op lichte hellingen goed oppassen want al dan niet zwaar beladen Marokkaanse vrachtwagens kropen slechts langzaam omhoog en leken soms bijna stil te staan. In open laadbakken of vrachtwagen met etages werden ladingen koeien vervoerd. De borden met plaatsen en afslagen stonden drie soorten schriften: Arabisch, Cyrillisch en in Latijns schrift.
Na de hoge bergen veranderde het landschap van heuvels naar bijna lege vlaktes met her en der olijfboom plantages. Ter hoogte van Marrakesh zagen we al in de verte wolkenpartijen waar regen uit viel tot ook wij te maken kregen met eerst slechts lichte buitjes.
Vandaag wilden we bij Casablanca op een ons bekende plek overnachten, maar Ria keek op Park4Night naar een mogelijke andere overnachting en vond een boerderij met olijfbomen die zeer goede recensies kreeg. Overnachten was gratis met dien verstande dat men daar ging dineren en/of ontbijten: Plazza D’Alliance!
We naderden een aardig grote stad Settat, die in ons blikveld grotendeels uit flatgebouwen leek te bestaan en waar vlak naast in aanbouw zijnde bouwwerken zoals op veel plekken sloppen of krotten stonden. Voorbij Settat kregen we te maken met stevige regenbuien, die gelukkig ophielden bij de afslag richting de boerderij. Bij het bemande tolhuisje werd onze autobaan ticket van categorie 3 meteen veranderd in categorie 2 omdat we camper en geen vrachtwagen zijn!
Via een tunneltje, hobbelige spoorwegovergang met slagbomen, opnieuw een spoorovergang waar een man in een tentje een aankomende trein in de gaten moest houden, kwamen we bij het omhoog lopende boerderij pad. Daar moesten we een tijdje wachten tot de eigenaar Amine uit de stad kwam en we achter hem aan tot onze plek reden. Hij had al voor modder door de regen gewaarschuwd. Op de plek waren al steentjes grind gestort maar moesten blijven staan toen het lastig werd. We werden voor de thee uitgenodigd met versnaperingen en er ontstonden al aardige gesprekken in het Engels met zowel Amime als zijn vrouw. En rond acht uur gingen de gesprekken bij het diner gewoon verder. Daar ontmoetten we het hele gezin met een 2-jarig jongetje en drie meisjes, die ook Engels spraken. Er stond een tafel vol heerlijke gerechten en zoetigheden die de vrouw had gemaakt en waar ook een wijntje bij geschonken werd. Er kwamen interessante onderwerpen aan de orde en over alles kon gesproken worden. We willen verder, maar anders waren we morgen zeker gebleven. Dus volgend jaar hier weer terug!

Geschreven door LaikaRiaJan