Het duurde niet lang voordat de zon achter de camper over de heuvels heen kwam.
De Basiliek boven op de rots was goed zichtbaar.
Een vissersboot haalde een heleboel netten binnen en een zeilboot voer langs. Een leuk tafereel om van te genieten en wij snappen dus niet, dat veel mensen hun camper met het achterkant richting zee zetten.
Ria heeft op een neusverkoudheid na, verder geen last van de Corona en hoeft ook nauwelijks meer te hoesten.
Iedereen dank voor de reacties op onze Corona bericht!
Jan fietste in z’n eentje even weg om te kijken of hij verse broodjes kon scoren en kwam terug met wat lekkers voor bij de koffie van een patisserie.
Het windje uit zee was helaas wat te fris om buiten te kunnen zitten.
Onze Duitse buurmannen haalden een KTM Duke motor achter uit de Concorde en Jan maakte een praatje met ze. Deze super grote camper bleek hun woonhuis en wat wij al een beetje vermoedden, hadden ze met dit gevaarte grote problemen op Sicilië. De wegen zijn te smal en te slecht om er zonder zorgen mee rond te rijden.
Bij de thee pakten we het mooi ingepakte lekkers uit, die ook nog eens heerlijk waren: de koekrolletjes gevuld met gele room en de super lekkere zoete soesjes gevuld met echte slagroom.
Halverwege de middag kwamen de buurmannen met de motor terug en stapten wij samen op de fiets.
Net om de hoek stond het beeld van pater Pio midden op een pleintje bij de zee.
We reden langs de kust met haveloze of afgeschreven huizen en veel rommel langs en op de stranden.
Er stonden o.a. olifanten met mozaïek steentjes op het strand die dienst deden als douche of kraan, maar de meesten zagen er ook niet uit.
Verder was er nergens iets te beleven of open. Er stond een frisse wind, het was dicht bewolkt, maar toch fietsten we nog een aardig eind weg en weer terug.
Op onze plek kwamen regelmatig auto’s even naast onze camper op de stenen of voor het strand staan, maar eentje reed iets te ver door en de wielen groeven zich vast in het zand. Jan zorgde voor licht en een sleepkabel en er werd iemand gebeld. Ondertussen kwam een auto met vier Marokkaanse mannen ook bij het strand aan, die spontaan hun hulp aanboden. Van de Duitsers kregen ze een pioniersschepje om te graven. Toch wilde het uittrekken niet meteen lukken, omdat de wielen van de trekauto geen grip hadden en rondspinden. Inmiddels was de gebelde hulp ook gekomen. Op Ria’s advies gingen de Marokkanen in de auto zitten en Jan als extra ballast in de achterbak. De wielen kregen nu grip en de auto werd uit het zand bevrijd!
Uit de bevrijde auto klonk daarna in het donker nog een poosje luide muziek en iedereen ging weer terug naar eigen camper of huis.
Vanavond stond er een schnitzel op ons menu. Wonderbaarlijk zo dun als de Italianen een schnitzel klaar maken. Volgens Jan was het vlees nog geen twee millimeter dun. We hebben dit al vaker mee gemaakt met de spek- en de kalfslappen. Ze zijn ontzettend dun gesneden.

Geschreven door LaikaRiaJan