Deze morgen stond een bezoek aan de Hagia Sophia moskee op ons programma en we fietsten over een drukke weg dwars door de wijk achter de camperplek en daarna langs of over de trambaan. We stalden onze fietsen op een druk plein voor een moskee met ernaast de prachtige gebouwen van de Universiteit. We dachten dat dit de Hagia Sophia was, maar het bleek de Zeynep Sultan Mosque, waar we zonder entree naar binnen konden. Iets verder lag de beroemde Hagia Sophia met een vreselijk lange rij voor de kassa waar de entree €25 pp was. Via internet kon Jan voor €31 boeken en dan liet een gids je op een bepaalde tijd de ingang passeren. Om half twaalf gingen we naar binnen en na scan-controles van tassen en personen liepen we over hellingen helemaal naar boven naar de galerij. De oude moskee was imposant en indrukwekkend.
De Hagia Sophia wat letterlijk ‘Heilige Wijsheid’ betekent, was een voormalige kerk en een belangrijke culturele en historische plek in Istanbul. Het was de laatste van drie kerken, die achtereenvolgens op de plek door Oost-Romeinse Rijk werden gebouwd en voltooid in 537 na Chr. De minaretten werden pas in de 15e en 16e eeuw toegevoegd.
In het kort: vanaf 360 een Chalcedonische kerk, van 1054 orthodoxe kerk, na de Vierde Kruistocht katholieke kerk, in 1261 oosters orthodox tot de val van Constantinopel in 1453, tot 1935 moskee, daarna museum en vanaf 2020 opnieuw een moskee.
Vanaf de ruime galerij met bogen kon je de koepels boven groots bewonderen, keek je naar de gebedsruimte beneden waarboven veel bloemvormige kroonluchters hingen met meer dan 1000 lampen. Het was een mooi gezicht! Langs de wanden waren de resten van mooie mozaïeken te zien.
Via trappen daalden we weer af, lieten de gebedsruimte beneden voor wat het was en liepen terug naar de fietsen. In een smal straatje dronken we wat voordat we de brug met vissers overstaken om vlakbij viswinkels een hapje te gaan eten.
We kozen een terrasje en bestelden een hapje vooraf met daarna twee visgerechten en garnituren. Alles was prima, maar de prijzen hier in Istanbul vielen vies tegen. Benieuwd of het buiten Istanbul ook zo is!
We fietsten langs de zee terug naar de camperplek en besloten te vertrekken en maakten alles klaar zoals lozen en water innemen.
Vervolgens was het een hele klus om in alle drukte dwars door Istanbul allereerst bij de brug met vissers te komen en overheen te gaan en vervolgens op de zelfs drukke autobaan stapvoets naar de grote hoge brug over de Bosporus. Er stonden gewoon verkopers midden op de snelweg omdat het verkeer zo langzaam reed.
En toen waren we pas echt in Azië, want gister was twijfelachtig! We reden langs flatgebouwen van wel 30 verdiepingen in de richting van de Zwarte Zee en konden iets ontspannener rijden naar een havenplek bij Poyrazköy. Qua kilometers niet veel maar het kostte wel veel tijd.
Over de bomen zagen we de Bosporusbrug aan de Zwarte Zee kant al zien en verzuimden een weg in te slaan zodat we door een smal pad en super steil in de haven uitkwamen. Ook reden we het vrije plekje voorbij en kwamen op het eind bij een bewaakte parking uit en hadden zicht op de hoge brug. De zon scheen maar in de buurt van zee was het opnieuw fris.
Het is in Turkije eerder donker dan in Nederland, maar we werden toen de duisternis inviel, verrast door de rode verlichting van de brug! Vanuit de camper hadden we daar goed zicht op.

Geschreven door LaikaRiaJan