Het verbaasde ons dat vanmorgen op de camperplek tussen de citroenbomen weer gewoon de zon scheen, al waaide het wel meer!
Het mini treintje vol met graffiti kwam wat hoger al langs rijden en de het carillon van een kerk in Noto speelde weer.
Terwijl Ria afrekende bij de oude vriendelijke eigenaresse en daarbij ook een mooie fles met eigen gemaakte Limoncello kocht, loosde Jan grijs water, leegde het toilet en vulde de watertank.
We reden terug naar Avola, waar naast een groot parkeerterrein een selfservice wasserette met zeer goede recensies was. En dat laatste klopte helemaal, want de aanwezige beheerster hielp met het in gebruik nemen van de grootste 18kg wasmachine inclusief wasmiddel. Ook het wassen op 60 graden was hier geen probleem.
Ondertussen ontbeten wij met onze broodjes in de camper en was drie kwartier zo voorbij.
Omdat we verder zouden rijden en het niet zeker was of het droog bleef, gebruikte Ria daarna ook een grote droger. Met een half uur was alles helemaal droog, rook alles heerlijk en hielp de beheerster ook nog met opvouwen van de dekbedhoezen.
We reden opnieuw over de SS115 terug richting Noto, waar we bij de onderdoorgang van 2.70m vlakbij de camperplek geen enkel probleem ondervonden met onze hoogte van 3.20m, omdat we dat van anderen al gelezen hadden.
We sloegen af naar de SP19 en er kwam steeds meer bewolking met een stevige wind. We zagen steeds meer plastic kassen onderweg en bijna alle huizen langs deze weg waren onbewoond of half ingestort, behalve het mooie kasteeltje.
Bij een visopslag kwamen we in de buurt van de zee en we waren heel benieuwd of het met de wind bij de haven van Portopalo wel te doen was.
Deze was lastig te bereiken met eenrichtingsverkeer en afgesloten weggetjes in het stadje door werkzaamheden.
We parkeerden aan de zijkant vlakbij een restaurant, want op het deel bij de pier stormde het hard. De vissersboten die in het water vastlagen, schommelden heftig op de schuimgolven, maar de zon scheen toch ook weer merendeel.
We hadden een leuk zicht op de bootjes in de haven en de veel heen en weer rijdende auto’s. Regelmatig kwamen de Carabinieri en Policia over het terrein rijden.
Ria informeerde naar de openingstijden van het naastgelegen visrestaurant, waar we vanavond een hapje wilden eten ter ere van de verjaardag van kleinzoon Tristan die deze dag 14 jaar was geworden. Nu hebben we drie kleinkinderen van veertien: Britt, Brent en Tristan. De oudsten van ons elftal en een rijk bezit!
Rond zeven uur zaten we aan de raamkant bij het restaurant en hoorden de wind hard gieren. Halverwege de avond vloog er nog spontaan een raam open en rinkelden de glazen aan diggelen, die op een niet bezette tafel stonden. Met een QR code kregen we de bestellijst in Nederlands te zien. Er werd meteen al een bord met tomaten op toast voor ons neergezet. We bestelden twee keer het vis-menu met witte wijn. Al snel kregen we ieder zo'n groot bord met gefrituurde inktvis, warme groentes, visbrokjes met zuurkool, salade op sinaasappelschijf, zeevruchten en broodjes, dat we dachten dat dit het menu op één bord was. Jan had het halve bord van Ria al erbij opgegeten en we zaten aardig vol. Vervolgens kwamen er nog twee ovale schalen op tafel; eentje met risotto met mosselen + garnalen en eentje met spaghetti. We hebben er maar een beetje van gegeten en gevraagd of we de heerlijke spaghetti mee mochten nemen. We kregen verschillende plastic bakjes op tafel om mee te nemen wat we wilden. Als laatste konden we uit verschillende nagerechten kiezen en namen de heerlijke Limoncello. Bommetje vol gingen we terug naar de camper, die ondanks de beschutting door de harde wind nog aardig heen en weer bewoog. We lagen er dit keer al bijtijds in!

Geschreven door LaikaRiaJan