Het was vanmorgen al helemaal bewolkt, maar niet koud. De eigenaar kwam langs en bracht een soort warme laagjes-pannenkoek aan de deur. Twee mannen deden kluswerk aan de muur waarvan er eentje op een hoog gelegen plank stond te wiebelen.
Ria maakte gebruik van het toilet in het naast gelegen gebouwtje dat ook als hostel werd gebruikt. Er was wel papier aanwezigen, maar ‘enige’ verbeteringen van de toiletruimte zou op z’n plaats zijn. Alles kon wel een behoorlijk sopje gebruiken, de deur miste een paneeltje en was open en het fineer krulde overal om. Vervolgens nam ze in de ruimte ernaast een douche waar gelukkig warm water uitkwam.
We maakten ons klaar om te vertrekken, maar moesten eerst wachten tot een paar campers en een camper-truck in de doorgang ook vertrokken waren. Ria rekende tien euro af en gaf de twee kleine jochies een snoepzakje.
Toen de klusmannen op de grond met een Marokkaanse pot thee pauze hielden, kon Jan door de inmiddels vrije doorgang redelijk makkelijk tussen de avocadobomen uitrijden en werden de dichte ijzeren deuren voor ons open gezet.
Eigenlijk wilden we over de kustweg naar Kénitra rijden, maar reden een rotonde in vreselijk druk Ahmiri verkeerd aan en konden niet meer afslaan. Vervolgens gingen we met 30 km extra over de N27 en N1 die beiden goed te berijden waren dwars door het platte land en door drukke plaatsjes en dorpen. De verschillen zijn overal groot en duidelijk zichtbaar in dit land: grote vrachtwagens of trekkers / gemotoriseerde karretjes of met paard en wagen of met handkar / eigen auto of lopen of wachten op taxi of meerijden op wat dan ook / een luxe huis, appartement of een verpauperd huis of zelfgebouwd hutje.
We zagen veel kuddes schapen die door het land of door straten liepen.
Bijna overal was het een zootje langs de weg, tussen de bomen van een bos, langs of in het water en in sommige straten. Langs de nieuw geasfalteerde weg van Mograne tot bijna Kénitra lag er helemaal niets meer: de afval was weggeschoven of lag er misschien onder!
In Kénitra besloten we eerst naar supermarkt Majane te gaan en in de stad vielen de prachtige verkeerslichten op waar ook de palen mee kleurden met de lichten. We moesten door de drukte helemaal naar de andere kant van de stad, maar bij Marjane, met een enorm groot assortiment, is het een feestje om te winkelen.
Daarna reden we naar Camping International vlakbij zee en kwamen langs de vissershaven en visafslag en resten van Kasbat Moulay Ismail. Toen Ria zich bij de receptie liet inschrijven, kwamen Ruud en Annemarie met de teckels langs wandelen en zij bleven nog een dagje langer op de camping. Wij wilden hier zelf de camper gaan schoonmaken, maar toen we van Ruud hoorden dat hij dat gister onderweg voor slechts zeven euro had laten doen, wilde Jan er niet aan beginnen. Ondertussen begon het steeds iets meer te regenen en we zochten een plek waar we van ons af konden kijken. Het werd een plek vlakbij het zwembad en even later zagen we dat ook onze Duitse buren van de vorige camping weer in de buurt stonden.
In de middag kwam er steeds meer wind en regende het ook stevig en was deze camping met goede ondergrond een prima plek om te staan. Jan maakte om half zeven nog een paar foto’s van de camper in de zon met regenboog en het laatste zonlicht met zware bewolking.
Deze avond aten we verse paella van supermarkt Marjane met de rest van de zeeduivel erin.

Geschreven door LaikaRiaJan