Gisteravond misten we Jan z’n paspoort en wilden vanmorgen in de camper zoeken waar het lag voordat we verder noordwaarts gingen.
Vanmorgen opende Ria haar mail en keek ook even bij die van Jan en zag een mail van de Anne Flokstraschool en twee van Margot Jansen met ‘paspoort’ erbij. Het paspoort van Jan lag dus NIET in de camper, maar was bij Margot Jansen op een camping in Zagora. Zagora ligt 220 km zuidelijk. Via WhatsApp zocht Jan beeldcontact met Margot en zij zag meteen dat Jan de paspoort eigenaar was en we hoorden haar verhaal.
Eergister had Ria bij de camping receptie in Ouarzazate ingeschreven met het paspoort van Jan (die van haar bleek niet nodig) en bijna tegelijk was daar ook een Frans echtpaar dat zich meldde met hun paspoorten. Wij vertrokken gister naar de Todra kloof en de Fransen gingen naar Zagora. Toen de Fransen zich met hun paspoort in Zagora bij camping Sindibad aanmeldden, bleken ze geen twee maar drie in elkaar geschoven paspoorten te hebben, allen met hetzelfde hoesje van ticketbureau Carlos. Ze zaten er vreselijk mee in hun maag dat ze het paspoort van Jan in hun bezit hadden en gaven dit aan de Nederlandse Margot, die vlakbij hun stond met de vraag of zij Jan kende. Natuurlijk kende zij hem niet en zocht op internet naar Jan Luesink en kwam zo o.a. bij de Anne Flokstraschool uit en stuurde gisteravond een mail daar heen. Rinze, de directeur van de school, beantwoordde deze vanmorgen al heel vroeg met een positief antwoord. Hij kende Jan Luesink en had ook zijn email- en telefoongegevens. Hij liet Sander van de administratie het email-adres doorgeven. Deze deed dat en om half tien hadden we via WhatsApp beeldcontact met Margot. Wat fantastisch dat iemand zo veel moeite heeft gedaan om Jan te vinden!
Dus reden we vanmorgen opnieuw door de nog steeds rustige kloof en langs de vallei bij Tinghir richting Zagora, 227 kilometer naar het zuiden. Margot stelde haar geplande reis naar de woestijn een dag uit om Jan zijn paspoort terug te geven.
Via de N10 gingen we nu zuidwaarts en sloegen af bij de R113 wat over het algemeen een prima bijna rechte weg was en reden door een verlaten gebied. Dan ineens stonden er in “the middle of knowhere” een paar huizen met een grote school waar heel veel tieners buiten zaten.
Slechts een paar draaiingen waren nodig om een bergrug over te gaan en daarachter lag opnieuw een ‘leeg’ gebied met zwarte keien waardoor je een kudde zwarte geiten nauwelijks opmerkt. Onderweg aten we een broodje met de camper naast een van de weinige bomen. Ongeveer 20 km voordat we de N12 opreden hadden we een prachtig stuk met zicht op de Anti Atlas.
Bij Alnif waar het druk was met een markt kwamen we op de N12 met voor ons een saaie vlakte met stenen en waar alles in de verte wazig leek; misschien door zand in de lucht? Een woestijnachtig gebied waar regelmatig een kudde kamelen rondliepen.
In de buurt van palmbomen, vaak in een soort oase stonden bewoonde lemen hutten of huisjes.
De laatste 60 km stond er een stevige wind en we ontdekten op de grote uitgestrekte vlakten afgebakende terreinen waar in de droogte toch iets verbouwd werd of ging worden.
We reden langs vele palmbomen Zagora in naar de kleine camping Sindibad, waar al velen op de hoogte waren van de zoektocht naar de paspoort-eigenaar uit Nederland. Na eerst in de volle zon, schoven we daarna naar een plek onder palmbomen.
We dronken samen met Nederlandse Margot thee met kokosmakarons en hoorden over haar avontuurlijke wereldreizen, in haar eentje in het begin met haar vier kinderen en nu grotendeels alleen, waarbij soms een kind even aankomt. Ze reisde rond in een auto waarin ze een bed had gemaakt, maar had ook een(te)grote tent bij zich.
We nodigden Margot uit om ergens een hapje te eten, als dank voor alle moeite en liepen samen de stad in.
Via WhatsApp hadden we nog contact met Ruud en Annemarie. Zij wilden van ons horen hoe Jan zijn paspoort in Zagora terecht gekomen was.
Morgen blijven wij nog een dag op de camping staan en pakken de fiets om in Zagora rond te kijken.

Geschreven door LaikaRiaJan