Vandaag, dinsdag konden we genieten van een kleurrijke zonsopkomst en was het al meteen een mooie zonnige ochtend.
Onze Italiaanse buurman had weer iets gevonden om zichzelf bezig te houden. De grond voor z’n camper werd omgespit, omdat hij dat wat hobbelig vond onder het grondzeil. Hij ging nu alles egaliseren. Om iets om handen te hebben, vindt hij elke keer iets anders!
Nog voor tienen stapten wij samen met Harrie en Nies op de fiets om naar Locri te gaan voor een Codice Fiscale, een Italiaans fiscaal nummer. Het was lastig fietsen op de doorgaande SS 106, maar achter elkaar ging het goed. Een aantal vrachtwagens reed voorzichtig om ons heen, maar veel auto’s scheurden meestal behoorlijk hard. We vonden, ondanks het verkeerde huisnummer, toch snel het bureau Agenzia Entrate, waar we moesten zijn en hadden zelfs nog even tijd voor een drankje op een terras.
Toen we ons melden bij de ingang bleken Harrie en Nies niet hier in Locri, maar in Reggio Calabria, zo’n tachtig kilometer verderop, een afspraak te hebben. Vreemd want hun afspraak op dit tijdstip bleek op het klembord nog open te staan, maar dan zonder naam.
Met hulp van de Engels sprekende beveiliger bij de deur lukte het toch dat ook zij binnen mochten komen.
Een vriendelijke, alleen Italiaans sprekende vrouw vulde eerst met en voor ons het formulier in, wat zij vervolgens in de computer bracht. Daarna kwam er bij ieder formulier een fiscaal nummer. Het ijs was al meteen gebroken toen de Italiaanse ook Maria bleek te heten en haar man ook op 12 december, dezelfde datum als Jan, jarig was. Zo nu en dan kwam de beveiliger om het hoekje informeren of alles goed ging. Met onze formulieren als voorbeeld was het bij Harrie en Nies allemaal iets eenvoudiger met het invullen. Alle vier gingen we met een geregistreerd fiscaal nummer de deur uit.
Na afloop gingen we een hapje eten bij een soort pizzeria-snackbar en alles smaakte na dat intensieve uurtje heel erg lekker.
Op de terugweg namen we een andere route en kwamen zo langs de resten van een oud Grieks-Romeins theater en plukten wat sinaasappels van de bomen die vlak naast de weggetjes stonden. Ondertussen was de zon verdwenen en voelde het meteen heel fris. Terug bij onze campers aan het strand besloten wij terug te gaan naar de camping in Bianco. Daar konden we alle elektrische apparaten volladen, na bijna een maand alles afrekenen en uitzoeken waar we een boosterprik konden halen.
We waren nauwelijks op de camping terug, toen we de eigenaar al zagen aan komen rijden. In het kantoor rekenden we alles af en de volgende dag zou de camping assistent ons naar een prik locatie brengen. Maar wij wilden nu alvast zelf het een en ander uitzoeken en vonden de apotheek van Bianco. Daar hielpen ze meteen zover, dat ze al een afspraak voor ons wilden maken, maar dat werkte niet voor de boosterprik. Ze legden uit waar we moesten zijn en dat we aan de Engels sprekende dokter om de 3e prik moesten vragen.
Op de COVID 19 locatie bleek een afspraak helemaal niet nodig. Na het oplossen van enige probleempjes hadden we alleen nog een Italiaans telefoon nummer nodig waar de bevestiging of code naar toe gestuurd kon worden en die hadden we helaas niet! Anders hadden we de vaccinatie al meteen gekregen! We mochten ook het nummer van een kennis of vriend doorgeven maar daarvoor moesten we terug naar de eigenaar of assistent van de camping om een van hun nummers te gebruiken. De volgende dag mochten we opnieuw terug komen met een telefoonnummer en dan zou alles geregeld zijn voor de booster!
Terug bij de camper maakte Jan het warme eten klaar: stamppot rauwe ‘andijvie’ met spekjes van een groentesoort dat aardig op andijvie leek. Het smaakte heerlijk en er bleef niets over in de pan!

Geschreven door LaikaRiaJan