Vannacht op het rotsplateau in Marina di Mancaversa een keertje wakker geworden van pratende vissers, die onder de lantaarnpaal naast hun binnengehaalde boot vis aan het schoonmaken waren. Daarna niets meer gehoord van bootjes die te water waren gelaten, maar we stonden wel vanmorgen aan de achterkant ingesloten door auto’s met aanhangers waarop de vissersbootjes vervoerd werden.

Na het ontbijt reden we zoveel als mogelijk langs de grillige kust met bunkertjes, nieuw aangelegd wandel- of fietspad en vruchtbare stukken grond richting het zuidelijkste puntje van de ‘hak van Italië’. Regelmatig was door wegrenovatie of aanpassingen op een boulevard de weg afgesloten en moesten we zelf een omweg zoeken. Het werd helemaal spannend toen we bij het omrijden allemaal afgesloten wegen troffen. Bij een "liggende Jezus” konden we alleen nog een smal weggetje tussen de gestapelde keien muurtjes in, omdat we zagen dat auto’s en een trekker dat ook deden. Tot we opnieuw niet verder konden, vanwege het rode bord met witte streep, en uitkwamen bij een erf. We moesten draaien tussen de muurtjes en een behulpzame Italiaanse man die op z’n grond aan het werk was, legde in het Frans met een Italiaans accent uit hoe we op de hoofdweg konden komen en dat we de eenrichtingsweg van de verkeerde richting gewoon in moesten rijden. We hoopten geen tegenligger te krijgen, want uitwijken was niet mogelijk!
Eenmaal op de hoofdweg waren we alles weer snel vergeten door de leuke torentjes, prachtige vergezichten, mooie blauwe zee en inhammen in grillige rotskust, waar op het zuidelijke deel en aan de oostelijke kant bijna veertig grotten te vinden zijn.
We stopten dit keer met prachtig weer op een parkeerplek iets voorbij het punt waar de Ionische en Adriatische Zee samen komen, het meest zuidelijke punt van het vasteland van Italië. Vijf jaar geleden was het hier zulk slecht weer met veel regen en onweer dat we daar snel doorreden. Aan de oostelijke kant liep de route weer noordwaarts en was alles nog mooier.
Ons toilet was overvol en Jan zocht een plek waar hij de cassette kon legen en de enige plek was een rioolput
Op de uitgezochte locatie waar we heen reden, was wel een kraan, een prullenbak en een geweldig uitzicht, maar geen loosplek:
Marina di Adrano pal boven Grotta Verda. Hier was het ook mogelijk om te zwemmen, maar voor ons nog iets te fris, terwijl een Italiaan wel een duik nam.

Na een lunch met wentelteefjes vond Ria het tijd om de camper weer een schoonmaakbeurt te geven. Er was een kraan op de plek waar zelfs de waterslang aangesloten kon worden: Ria deed het dak en Jan rondom de andere kanten van de camper.
Daarna konden we nog een poosje buiten zitten op deze druk bezochte locatie tot de zon achter de berg verdween en ook alle andere mensen met de auto wegreden.

Ria was de afgelopen dagen vergeten om te vermelden dat we onze QR code van de Booster als losstaande code toch op de telefoon hebben kunnen krijgen. Het was niet mogelijk om de Italiaanse code aan de eerdere Nederlandse QR code te koppelen, maar hij werkt wel met een groene vink. Dit alles is via telefonisch contact en email gelukt met de hulp van Nederlander Harrie, die nu samen met Nies op Sicilië rondtrekt.

Geschreven door LaikaRiaJan