Gister hadden we al besloten om deze dag Turkije weer te verlaten. Ons plan om Istanbul te bezoeken en een rondje te maken om de Golf van Marmara was gelukt. Een volgende keer zouden we graag een stuk langs de westkust van Turkije naar het zuiden gaan! We zullen het zien!
Vanmorgen was het met 19 graden meteen lekker, al stond er wel een behoorlijk windje. Op de boulevard was een enkeling stevig aan het stappen, maar verder rustig. Een man met twee hondjes liep ook over de boulevard, echter niet ze uit te laten of om te joggen. Hij verzamelde van alles uit de prullenbakken en dat geeft weer aan dat niet iedereen het zo goed heeft.
Ons beeld van Turkije is de afgelopen acht dagen aardig bijgesteld wat betreft ontwikkeling en vooral vooruitgang die het land boekt. Er is veel nieuw en er wordt nog veel gebouwd, maar zeker de infrastructuur was in delen waar wij door heen kwamen, bijna perfect op orde. De tolwegen waren prachtig en goedkoop, maar de niet-tol-wegen deden er nauwelijks voor onder.
Ook moslima met (soms volledige) bedekking en modern geklede vrouwen zagen we samen wandelen of iets ondernemen.
We vertrokken van het mooie plekje in Lapnesi en reden naar die enorme brug over de Dardanellen, kwamen van Azië weer in (Turks) Europa. Daar zagen we sinds vele dagen een camper vanaf de brug Turks Azië inrijden! De lucht was niet helder en al konden we op de brug nauwelijks van ons af kijken, de brug zelf was imposant, lang en prachtig! Alle elementen aan deze brug betekenen iets, maar dat is een lang verhaal om te beschrijven.
We hadden de aparte tolbetaling voor de brug bij de hand, maar eenmaal over de brug ging bij de tolpoort het licht meteen op groen en de slagboom open. Heel vreemd! We maakten ons al zorgen, wilden een postkantoor opzoeken om geen gedoe aan de grens te krijgen! We wilden ook ergens brood kopen en verlieten dus de tolweg. Daar bleek een bemand tolhokje en op het bord verscheen, gelukkig, de tolprijs van de brug. De man wilde graag betaling met creditcard, maar wij wilden van die grote stapel flappen af: dus 590 lira in briefjes van 10, 20 en 50 die de man moest tellen met zijn rekenmachine!
De niet-tol-weg D550 was net zo prachtig, met zo nu en dan een verkeerslicht of snelheidsbeperking.
Langs de route naar de grens was een Carrefour en deden daar wat boodschappen die we afrekenden met de Turkse Lira die we nog hadden en de rest met een bankkaart. Aan de overkant was een Shell station en het bleek verstandig om nog in Turkije diesel voor €1,18 en gas (wat bij deze pomp mocht!) voor €0,60 te tanken.
We sloegen af naar de D110, die opnieuw prachtig was en waar veel zijwegen in ontwikkeling waren en reden volgens de borden naar Yunanistan, wat de naam voor Griekenland bleek te zijn. De temperatuur was inmiddels naar 29 graden opgelopen.
Bij de Turkse grens stonden we om 12.40 uur voor eerst politie controle achter een rij van ongeveer tien auto’s, die maar heel langzaam verder mochten. De ijs kraam die daar voor een koffiezaak stond opgesteld, deed goede zaken wanneer het wachten lang duurt.
Inmiddels stond een busje met Duits kenteken wel zes auto’s voor ons iets aan de kant bij de douane en die werd letterlijk helemaal gedetermineerd waar zelfs een schroevendraaier aan te pas kwam. Nadat wij, beiden geregistreerd met gezicht voor een camera, door mochten naar die douane bleek de doorgang voor onze camper erg smal. De schroevendraaier-man gaf aan om langs het busje te rijden, maar dat wilden wij niet. Van beiden werden de spiegels ingeklapt en toen schoven we langzaam met cm-werk erlangs zonder gecontroleerd te zijn!
Bij de Griekse grens mochten wij zo doorrijden en daarna stonden wel op vier plekken militairen met geweren waar we om 13.30 uur zo langs reden. Vluchtelingen hebben hier geen schijn van kans om Europa binnen te komen en ook niet iets verder waar hekken stonden met prikkeldraadrollen er bovenop.
De weg in Griekenland na de grens was niet zoals we gewend waren in Turkije en liet veel te wensen over!
Graanvelden liepen zo van het ene naar het andere land door en ook aan de Griekse kant weer graanbedrijven en graansilo's.
We reden langs een Ikea van mini formaat en een mini Orthodoxe kerk en de nog kleinere kapelletjes langs de weg.
Bij Alexandroupolis hadden we op Park4Night een strandplek uitgezocht en vanaf de grens waren we al snel in deze drukke stad, waar aan de noordkant net buiten de stad deze plek lag. Er stonden twee campers aan de rand van het strand: een Engelsman en een Pool. En Jan parkeerde op afstand onze camper ertussen.
We genoten van een heerlijke zonnige middag met gelukkig een windje.
Jan maakte nog een praatje met de Engelsman die in Londen een huis heeft wat hij verhuurt en nu met z’n camper door allerlei landen trekt. Net als de Canadees die wij ontmoetten, was deze ook net een ‘waterval’. Met alleen reizen heb je niemand om tegen te praten, dus als je dan eens iemand spreekt!!

Geschreven door LaikaRiaJan