We hadden geen internet, dus verslag een dagje later!
Afgelopen nacht heeft het geregend, maar vanmorgen scheen de zon weer, al was het nog wel fris bij Camperstop Ivan in Sofia. We maakten allebei nog even gebruik van de niet te beschrijven “toiletruimte” waar zelfs een boom in stond, maar wel een heerlijk warme regendouche had.
Verder kon hier bij Ivan ook geloosd en water gevuld worden. Ria rekende voor twee nachten slechts €20 bij Ivan af, die hoopte dat we weer eens terugkwamen. Het Zwitserse echtpaar kwam ook nog afscheid nemen en een goede verdere reis wensen.
Jan reed voorzichtig de poort uit over het paadje waar de kuilen vol water stonden. De navigatie bracht ons via de buitenwijk met lelijke hoge flatgebouwen, ongeordende opslagplekken en nieuwe gebouwen met aftandse zonneschermen buiten de stad. Via verschillende hoofdwegen draaiden we rond Sofia naar de A1 ook wel Trakia Motorway genoemd. We hadden mooi zicht op het Vitosha gebergte, maar van deze kant konden we de besneeuwde top van de hoogste berg ervan de Cherni Vrah van 2290 meter niet zien. De Zwitser was eergister van deze top, ook door sneeuw, helemaal naar beneden gewandeld.
We reden langs prachtige velden met de bergen op de achtergrond en vervolgens dwars door een waterrijk gebied met verschillende meertjes.
Rijdend door verschillende landen valt het op hoe wijds en uitgestrekt en weinig bevolkt sommigen zijn en waarvan het meeste bijna alleen voor landbouw wordt gebruikt. Er is heel weinig veeteelt te ontdekken.
Bij de stad Plovdiv verlieten we de autoweg om boodschappen te doen bij een Lidl, die er keurig uitzag en zeer goed gesorteerd was. Op de parkeer plaats lunchten we met vers brood.
We draaiden weer om bij een oud leegstaand flatgebouw en kwamen langs een zeer oude nog werkende fabriek met ernaast twee splinternieuwe bedrijven. Er zijn heel veel autosloperijen, maar ook chique uitziende autobedrijven van heel dure merken. En op onze weg was een autocrash van een dure Mercedes AMG die op een Opel Vectra was ingereden waar van de laatste weinig over was.
Bulgarije is net als bijv. Albanië en Marokko een land met extreme verschillen in levensstandaard.
Terug op de autoweg zagen we op sommige stukken heel veel reclameborden, soms meer dan je kon zien. Vooral die reclame van dat nieuwe ijsje kregen we tig keren te zien!
De autoweg splitste zich en de A1 ging verder richting de Zwarte Zee en die van ons de A4 liep naar de Zee van Marmara en Istanbul. De A4 is de Maritsa Motorway met de gelijknamige rivier die we op enige afstand volgen. De Maritsa rivier is zo lang dat deze via Turkije uiteindelijk langs de grens van Griekenland in de Egeïsche Zee uitkomt.
Niet ver van de Turkse grens verlieten we bij Svilengrad de autoweg om een overnachtingsplek te zoeken. We stopten eerst bij Janet, een soort groothandel om een tweede gevarendriehoek te kopen, omdat dat in Turkije verplicht is. Natuurlijk kochten we nog wat andere zaken, maar een verplichte brandblusser hadden ze daar niet. We konden daar op de parkeerplaats overnachten maar reden door om bij het sportveld te gaan staan. Vlak na ons kwam een Dethleffs camperbus met een Andorra kenteken erbij staan. De eigenaar bleek een Canadees die de bus in Andorra gekocht had. Hij trok door heel Europa, ging tussentijds regelmatig terug naar Canada en kwam nu terug van een ronde in Turkije. De man oogde erg jong, maar was al gepensioneerd. Hij gaf ons een goede camperplek in Istanbul door, vertelde waar we ons konden registreren voor een vignet voor bepaalde wegen en waarschuwde dat wij bij Istanbul met onze camper niet door de Bosporus tunnel met een hoogte van 2.80 konden rijden.
Na ons avondmaal nodigden wij Pierre uit voor koffie en drankje en vernamen dat hij piloot was, ook onderzoek na vliegtuigcrashes had gedaan en als laatste bij een privé bedrijf ook werk in de vliegerij deed. Hij was 62 jaar en had na een sabbatical jaar met reizen nu definitief voor pensionering gekozen om meer te kunnen zien. Z’n vrouw ging altijd mee, maar had er nu voor gekozen thuis te blijven. Samen met z’n vrouw deed hij een gezelschapsspel wat hij ons wel wilde leren, maar kon het zo gauw niet vinden. Dus speelden we met hem deze avond Rummikub waar op het doosje de tekst staat, dat het mensen verbindt! Het was erg gezellig!

Geschreven door LaikaRiaJan