Afgelopen avond en nacht had het behoorlijk geregend en dat was ook voorspeld. Veel Marokkanen waren er erg blij mee omdat het op sommige plekken meer dan een jaar niet geregend had.
Vanmorgen motregende het nog steeds, maar omdat we over de redelijke N10 zouden rijden, vertrokken we toch na een glimp van de zon op de bergen in de verte. Vanaf de camping die buiten Taliouine lag, reden we bijna meteen omhoog de mist in en was het slechts acht graden. Beiden waren we er op gekleed met warmere kleding. Bijna boven werd het een beetje lichter en kon Jan een hoog geladen vrachtwagen inhalen. Bij het eerste gehucht stapte Ria even uit in de blubber om stokbroden te kopen, die de verkoper mooi doormidden sneed en in een tasje meegaf voor drie dirham (30 cent). De vrachtwagen reed ons voorbij, maar liet ons later weer keurig passeren waar het goed mogelijk was.
De heuvels richting een kale hoogvlakte bestonden uit omhoog stekende puntige keien, die we later vaker zagen. In een gehucht op het koude en winderige plateau kwamen net groepen leerlingen uit school en dan vraag je je af welke toekomst zij daar nog meer kunnen hebben dan geiten hoeden, een winkeltje, werkplaatsje of als meisje huwen, dus huisvrouw en moeder worden. De bloeiende bomen gaven kleur aan een weidse en bijna eindeloze troosteloze omgeving, die we meteen ook mooi vonden.
Het wegdek van de N10 werd aanzienlijk beter toen we de provincie Ouarzazate inreden. Op het hoogste punt van het plateau stond een man in de ijzige wind met slechts vijf graden z’n potten te verkopen.
We ontdekten op de kale vlakte stukken met ingezaaide landbouwgronden en dan moet er toch wel iets kunnen groeien. Het waaide stevig en blauwe luchten kwamen ons snel tegemoet. Het werd heerlijk in de zon en alles zag er direct nog mooier uit.
Er stond een Marokkaan van middelbare leeftijd langs de weg en we stopten toen hij aangaf dat hij mee wilde rijden. Hij heette Mohammed Abatalib en reed 25 km mee naar de souk in Taznakht. We probeerden beiden te communiceren maar zijn Frans en ook dat van ons was niet goed genoeg. Hij schreef z’n naam in Ria’s schrift met z’n telefoonnummer en was heel erg blij dat hij mee mocht. Bij de souk stapte hij uit en bedankte met een handdruk en een hand op z’n hart. Geen foto van deze bescheiden Marokkaan!
De lifter had zich nauwelijks omgedraaid toen een andere man ons tegenhield bij Jan z’n camperraam en ons ook bedankte dat we zijn familie, zijn neef, hadden meegenomen. We mochten niet verder voor we een kop thee op een terras van hem aannamen. Jan moest de camper parkeren en stoelen op het terras werden vrijgemaakt. Toen Jan bij de naastgelegen slager keek, nam de man hem mee naar een betere aan de andere kant. In plaats van filet pur kochten we ‘côte de boeuf’. Bij de zoete thee met voor Jan nog een Marokkaanse koffie vertelde de man dat hij leraar was op een soort basisschool. Toen wij aangeven ook leraar te zijn, werd hij helemaal enthousiast en bij het horen van gehandicapten konden we met zo’n groep wel een reisje naar Marokko regelen. Ook moesten we rondvertellen dat Taznakht de tapijtenstad van Marokko is. Het bleek lastig van hem af te komen en na uitwisseling van telefoon nummers spraken we af volgend jaar op z’n school te komen kijken. Maar dan moesten hem ook thuis bezoeken! Hij vroeg of we een biertje hadden, wat hij heel soms dronk of misschien een trui. Jan zocht een trui uit voor hem, namen afscheid en reden eindelijk door! Het was inmiddels 21 graden in de stad.
We reden weer omhoog en de temp zakte terug naar elf graden. Het uitzicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte was prachtig, net als de verschillende rotsformaties en vergezichten. Wilde ezels, alleen of in groepjes stonden op of langs de weg. Dit hele gebied was ooit uitermate geschikt voor filmopnames en verschillende studio’s waren hier en in Ouarzazate gevestigd. Denk bijvoorbeeld aan de film “Lawrence of Arabia”.
Al van verre was het scherpe licht van het Solar powercomplex NOOR, het grootste zonnepark ter wereld te zien, het paradepaardje van Marokko dat slechts lichte schade opliep door de aardbeving in 2023. Het epicentrum lag in het Atlasgebergte, zo’n 70 km ten zuid westen van Marrakesh.
In de buurt van Ouarzazate stroomde bruin modderwater door allerlei rivierbeddingen, veroorzaakt door de afgelopen stevige regenbuien en zagen we door de stevige wind al verschillende zandstormen in de verte.
Toen we de stad inreden, kwamen we er middenin en konden we even geen hand voor ogen zien. Verder in de stad was het weer voorbij en deed Jan enkele boodschappen bij de Carrefour voordat we naar Camping Municipal gingen.
We mochten zelf een plek zoeken en installeerden ons voor een muur. Heerlijk in het zonnetje kwam een Belgisch stel vlakbij ons staan en maakten een praatje over hun eerste Marokko trip, wat ze geweldig vonden.
Jan ging een keuze maken uit de prachtige natuurfoto’s terwijl Ria een heerlijke douche ging nemen om vooral haar ‘stugge’ haren te wassen.
We aten een heerlijke Hollandse pot: een bal rundergehakt met kruiden van Stegeman en lekkere jus, gekookte aardappelen en bloemkool. Heerlijk geprakt, smaakte het hier uitstekend!

Geschreven door LaikaRiaJan