Vanmorgen, woensdag werden we voor de laatste keer op de camping wakker en door ons heen en weer verplaatsen, moest je steeds even denken waar je was. De zon scheen aan dezelfde kant naar binnen, maar hier miste je meteen het geluid van de zee en soms ook van onze actieve vrolijke en luidruchtige Italiaanse buurman. We hadden vannacht alle mogelijke dingen opgeladen en maakten na het ontbijt de camper alvast klaar voor ons definitieve vertrek. Maar eerst nog een vaccinatie halen!
Toen we op de fiets stapten, zagen we de camping assistent terugkomen van het gasflessen ophalen en kon Jan hem de campingkaart teruggeven. Hij wilde ook meteen met ons mee naar de vaccinatie, maar Jan maakte hem duidelijk dat het niet meer nodig was.
We wisten waar het was, kenden de Engels sprekende dokter en hadden nu ook het Italiaanse mobiele telefoonnummer van zijn baas.
In de zon was het heerlijk, in de schaduw aardig fris, maar het was niet ver naar de Covid 19 locatie. Het was wat drukker als gistermiddag, maar de dokter liep tussendoor heen en weer en zag ons meteen bij binnenkomen. Hij zei dat we snel aan de beurt waren. De man achter de computer deed in eerste instantie weer moeilijk over het telefoonnummer. Mede door het tonen van de bijbehorende foto van de camping eigenaar en ook het ingrijpen van de dokter haalde hij bakzeil en ging hij mopperend ons vaccinatie bewijs invullen. Jan was al gevaccineerd voordat Ria’s papier was ingevuld. Jan vroeg aan de dokter toestemming om een foto te maken en ook daar had hij helemaal geen probleem mee. Nog voordat Ria het in de gaten had, was het al klaar en had ze er niets van gevoeld. In een aangrenzende ruimte moesten we een kwartiertje wachten en de dokter kwam ons steeds iets op het hart drukken wat we wel en niet moesten doen: twee dagen geen alcohol gebruiken, lekker rustig aan doen, lichte maaltijden eten en bij koorts een paracetamol nemen. Het was gewoon een erg vriendelijke en zorgzame man.
Jan maakte buiten nog een foto van het locatie bord toen een sinaasappel pellende Italiaanse vrouw, waarschijnlijk met een beperking, ons aansprak . Ze vroeg of we daar een vaccinatie hadden gehaald, of we bij elkaar hoorden en hoeveel kinderen we hadden. Ria legde haar uit dat we vier kinderen en elf kleinkinderen hadden en dat vond ze wel mooi en ging verder haar sinaasappel opeten.
Ria ging nog even langs de apotheek en moest een poosje buiten wachten tot ze aan de beurt was. Jan ging ondertussen groenten voor de pastasaus halen. Eenmaal binnen legde Ria uit, dat we beiden de booster hadden gekregen en alle assistenten staken de duim op dat het zonder hun afspraak gelukt was. Verder kon Ria zonder recept gewoon een paar doosjes prednison kopen, maar werd wel keurig gewaarschuwd dat het geen goede combi was met de booster. Maar Ria gaf aan, dat dit middel bij haar normale medicatie hoorde en toen was het goed.
Terug bij de camping vertelden we de camping assistent dat we nu beiden gevaccineerd waren en alleen nog de digitale bevestiging van zijn baas doorgestuurd moesten krijgen. We namen afscheid en reden voor de laatste keer het terrein af.
Bij Ardore Marine moesten we even op de weg wachten, tot het smalle verbindingsstraatje tussen SS106 en de boulevard weer vrij was, omdat de spoorbomen gesloten waren voor een sneltrein.
Harrie en Nies zagen ons al aankomen en verplaatsten hun camper zodat we weer op ons ‘eigen’ plekje konden staan. Zij gaan morgen naar Reggio Calabria om wat te laten herstellen bij een camperbedrijf, daarna een paar dagen naar de plek in Canalello en komen pas na het weekend terug. We zien wel of wij dan nog wel of niet hier staan!
Onze Italiaanse buurman had sinds gister alles keurig onder z’n grondzeil geëgaliseerd en voor de afwatering nog meer kleine steentjes erlangs gelegd. Rondom een bloemperkje lagen nu mooie grote keien! Het was prachtig geworden!!
Ria liep nog even naar de Nederlander Mark die z’n camper nu vrij in de duintjes had gezet. Ze vertelde het verhaal van de vaccinatie en van de man achter de computer die zo moeilijk deed. Mark bleek daar al drie keer door diezelfde man te zijn weggestuurd, omdat hij vond dat buitenlanders geen profijt mochten hebben van hun gratis vaccinaties. De behulpzame dokter was toen helaas niet in de buurt, want anders was de man zeker door hem terecht gewezen! Maar Mark had ook nog geen ‘code fiscale’ en dat was hij nu ook aan het regelen.
In de loop van de middag kwam Harrie enthousiast langs, want nu hun fiscale nummer gister was geregistreerd, bleek ook z’n QR-code geactiveerd en stond de derde prik van december eindelijk op z’n telefoon.
Na het eten kwamen Harrie en Nies nog een poosje bij ons in de camper een glaasje drinken, want misschien zien we ze hier na het weekend niet meer. Inmiddels volgen wij elkaar wel via Pindat!

Geschreven door LaikaRiaJan