Maandag 3 januari zag Ria de zon uit zee naar boven komen en toen de temperatuur ging stijgen, zette ze de camperdeur open en maakte buiten alles klaar voor het ontbijt. Een buurvrouw was al bezig met haar yoga oefeningen en aan de andere kant haalde de Italiaanse allemaal lege potjes tevoorschijn. Ria ging even vragen wat ze aan het doen was en het bleek ‘citron marmalata’ te zijn, waar ze de hele vorige dag mee bezig was geweest. En nu wilde ze de potjes ermee vullen. Ria zag in hun campergarage ook nog kratjes met mandarijnen staan en dat ging ze de rest van deze dag mee aan de gang. Vandaag bleek het ook wasdag bij een Duitse camper met aanhanger, waarin waarschijnlijk een wasmachine stond; gezien aan het aantal keren dat de man water kwam halen en de hoeveelheid was aan opgezette drooglijnen en daarbij het geluid van een generator.
Wij gingen ons rondje lopen en Ria kwam pas na een eind op de boulevard erachter, dat ze haar mondkapje was vergeten. Jan wachtte op een boulevardbank en Ria liep terug tot bij de Nederlanders, waar ze er eentje meekreeg. De thermometer bij de geopende apotheek gaf 26 graden aan en bij de patisserie dronken we ons vaste drankje, maar namen dit keer niets mee. Terug bij de veelzijdige groenteman namen we van alles mee: rode en witte streekwijn uit het vat, broodjes, fruit, droge worst uit de streek, tomaatjes, uien en aardappelen. Met veel plastic zakken, die wij gebruiken voor ons afval, gingen we bukkend door het tunneltje.
We hadden besloten om nog voor het warme eten terug naar de camping te gaan, want er moest echt heel veel opgeladen worden en dat zou met de accu niet gaan en we moesten ook gas tanken. Maar eerst genoten we na de lunch nog een paar uurtjes van de strandplek en bracht Ria de buren op de hoogte van een nachtje elders en ook dat we onze tafel zouden laten staan. De Italiaanse buurman zou ‘onze plek’ met z’n zogenaamde geweer bewaken en de Italianen aan de andere kant met hun waakhond! Maar er was plaats genoeg en het zou echt niet zo’n vaart lopen!
Wij reden terug naar de camping Jonio Blu, tankten gas onderweg en Jan parkeerde na legen van vuil en inname van schoon water, de camper op onze eigen plek in Bianco. Er waren nog meer lege plekken op het terrein, waar eerder Italianen stonden; voor velen was de vakantie voorbij. Terwijl Jan buiten een scheerbeurt kreeg, zag hij een prachtige wolk in de lucht die leek op een ufo; dit beeld hadden we nooit eerder gezien! Ook Harrie, de andere Nederlander op de strandplek, zette in Ardore Marina een prachtige foto ervan op Facebook.
Jan legde de stroom weer aan de camper en we hadden aansluitingen tekort om alles tegelijk op te laden: twee telefoons, twee iPads, twee lampen, twee batterijen voor het fototoestel, de JBL luidspreker, onze laptop, het horloge van Ria, het stofzuigertje en de twee fietsaccu’s. Dus een aantal moest tot de volgende ochtend wachten! En Jan had ‘s nachts z’n apneu apparaat nodig. We konden ook de hele avond televisie kijken.
Dinsdag 4 januari hadden we enige problemen met de campingdouche, maar die werden met het pasje van de medewerker opgelost en Ria mocht de mannendouche gebruiken. Na het ontbijt waren we daar weer snel vertrokken en terug bij ‘onze strandplek’, waar we koffie en thee dronken. Opnieuw kwamen er bij de Italiaanse buren aan weerskanten verschillende “friends” langs en die kwamen met hun quad en scooters allemaal vanaf camping Jonio Blu. We hopen wel dat die daar blijven, want anders wordt het erg vol!
Vervolgens gingen we ons boodschappenrondje lopen en "een ezel stoot zich….." maar Ria wel, want zij moest weer terug voor haar mondkapje! Jan stond ondertussen te praten met Nederlanders die op de boulevard langs de stoep stonden en zij vertelden dat er vandaag een kleine markt was bij de watertoren in Adore. De markt was niet alleen klein maar met grote open stukken hééééééél langgerekt en bestond voornamelijk uit kleding en schoenen. Er was slechts één groentekraam en twee met kaas! We hoopten eigenlijk dat er een viskraam was. We liepen opnieuw de lange straat terug naar het kerkplein waar tegenover een viswinkeltje was. Jan mocht de zeeduiveltjes fotograferen, terwijl de verkoper onze zeebaars schoon maakte. Bij de patisseria namen we een pauze op het terras, namen toch iets mee en kochten nog enige ontbrekende zaken bij de supermarkt. Jan wilde nog langs de groenteman, maar Ria had hoge nood en we stapten stevig door.
We konden nog een poosje buiten zitten, maar er stak een stevige wind op waar de zoon van de buren blij mee was. Hij is een kite surfer die er ook speciaal voor naar Zuid Afrika en Tenerife reisde. Hij hees zich in z’n surfpak, terwijl wij naar binnen gingen en het Italiaanse echtpaar stapte op hun wielrenner fietsen. Jan werkte een poosje op de laptop en Ria ging verder met haar breiwerk. De Nederlandse Nies kwam nog ‘even’ langs om ons morgenmiddag voor een drankje uit te nodigen.
Aan het eind van de middag maakte Jan het eten klaar en we aten heerlijke zeebaars met gebakken aardappelen, sla en tomaat met echte streek-mozzarella. Jan wil deze week nog graag een keer die zeeduivels eten! Volgens een Nederlandse vispagina is het één van de lekkerste vissen, maar ook één van de lelijkste. Ze worden hier ook wel “monstervissen” genoemd.

Geschreven door LaikaRiaJan