Het was deze morgen al vroeg opnieuw behoorlijk warm en Jan nam nog voor vertrek een frisse douche, die naar ons idee aan eind iets lauwer werd. Uitgezwaaid door Albert en met een duim omhoog en een hand op zijn hart reden we om kwart over negen de weg terug naar Shëngjin. Veel nieuwe of nog in aanbouw zijnde hotels en appartementen vulden elk vrij stukje op en de boulevard stond vol met geparkeerde auto’s. We hoefden niet door het centrum en volgden een andere route naar de weg van Lezhë. Daarna was alles heel bekend aan weg en landschap en legde Ria de steeds minder ziende zaken vast.
Bij Shkodra stonden de resten van de oude burcht nog steeds op de heuvel, maar de verroeste treinbrug was al voor de helft verdwenen. Het zigeunerkamp en terrein met de sloppenhuisjes werden steeds groter, net als de winkels, supermarkten en hoeveelheid nieuwe auto’s, huizen en luxe trouwlocaties; wat een tegenstrijdigheid!
We waren op weg naar Theth; voorheen alleen mogelijk met een 4x4 wagen, liefst terreinwagen. We hadden gehoord dat einde zomer 2021 de weg naar dit traditionele dorp ver in de Albanese Alpen helemaal geasfalteerd was. De weg zou op sommige stukken alleen wat smal zijn, maar goed te doen! Nou, dat viel behoorlijk tegen, want eigenlijk was de hele route ernaar toe SMAL en heel lastig voor ons met elke tegenligger. Het was niet heel druk, maar elke keer centimeter of millimeter passages en steeds met twee wielen moeten rijden in het kleine strookje langs de weg, als dat er was. Nog spannender waren de hellende haarspeldbochten, waar je niet kon zien of er iets aankwam en die wij met onze lengte ruim moesten nemen. Gelukkig was er heel soms iets meer ruimte langs de weg gecreëerd. We zaten al heel hoog, bijna op sneeuwhoogte en moesten van de vijftig ‘nog slechts’ 17 kilometers verder kruipen, toen wij besloten om te keren op de enige ruime gravelplek die we tegen kwamen. Vandaag dus helaas geen camperplek voor één nacht bij Theth!
Langs onze route wel prachtige natuur, kleine kuddes schapen of geiten, wilde paarden, begraafplekjes, uitgeputte fietsers, biggetjes die een erf opschoten, een mooie fauteuil en velden met paarse bloemetjes. Bijna weer beneden reden we achter een berg hooi, niet hoog boven op een kar gestapeld, maar op een minibusje.
Vervolgens reden we weer naar Camping Lake Shkodra Resort, waar we 18 mei al waren. Ondanks dat er geen plek meer was, kregen we een geïmproviseerde plaats met prachtig uitzicht.
We hadden het super warm en voor het eerst deze reis namen we een verfrissende duik; niet in zee maar in het heldere Lake Shkodra!
Deze avond ook geen restaurant bezoek, maar een van thuis nog mee genomen maaltijd uit de diepvries: hutspot met veel touwtjes vlees erin! Het smaakte voortreffelijk!