Gisteren met de Nederlanders Marian en Harrie van het omgebouwde legervoertuig afgesproken om vandaag het gehandicapten centrum in Burrel te bezoeken. Nadat alle kano varende Tsjechen met de georganiseerde chaos van tentjes met inhoud en boten in de enorme bus vertrokken waren en het leek of ze er niet geweest waren, kwamen de Nederlanders weer op hun plekje staan.
Harrie en Marian mochten de bus van de nonnen gebruiken om samen met ons naar het Centrum te gaan. Hij wist de weg en reed in Burrel gemakkelijk langs geparkeerde auto’s een steeg in, waar hij aan het eind achter een hek naar de parkeerplekken van het Centrum reed. Het Centrum was school, dagbesteding en dagopvang tegelijk. Er was een omheinde speel- of buitenplaats waar verschillende kinderen of jongeren zich ophielden. Naast het veld waren Sajmir Neziri, de grondlegger tevens grote initiatiefnemer met meerdere vrijwilligers speeltoestellen in vrolijke kleuren aan het schilderen en een binnenruimte in de vorm van een kruis aan het opzetten dat o.a. bij slecht weer gebruikt kan worden. De man was met de 20 jaar oudere Zwitserse Carla getrouwd, hadden vijf gehandicapte kinderen geadopteerd en jaren geleden dit Centrum opgericht. Een ‘duizendpoot’ die met vele projecten bezig was en zelfs een bovenverdieping op het oude gebouw aan het opbouwen was. Trots liet hij de werkjes van de gehandicapten zien, de verschillende ruimtes voor les, opvang en eetplekken, alle geschonken goederen en materialen en hulp waarmee hij de gehandicapten kon helpen of educatie geven en gezinnen ondersteunen en de inrichting van de nieuwe verdieping. Alle plannen waren per individu beschreven (op papier), zo ook de giften en alles in mappen bewaard in zijn eigen mini kantoor. We zagen de liefdevolle behandeling van de zwaarste gehandicapten en omgang met degenen die aanspreekbaar waren. Aan het eind van de rondleiding kregen we een lunch aangeboden en daarbij zaten ook een aantal anderen die daar al dan niet vrijwillig werken. Vervolgens namen we hartelijk afscheid, zouden contact houden en had de ‘duizendpoot’ de schilderkwast alweer in de hand. Het was voor ons een fijn bezoek!
Daarna deden we een paar boodschappen in Burrel. Op de terugweg liet Harrie ons een van de velden met druivenranken zien van het toekomstige wijnproject van de kerk-camping waarvan de inkomsten straks gebruikt worden voor de minder bedeelden. Deze velden lagen aan bijna onbegaanbare paadjes, maar Harrie reed behendig met de bus en we stopten bij een klein begraafplaatsje op de berg met ernaast een enorme bunker uit de Hoxha periode.
Weer terug op de camping kregen we van Marian een heerlijk stuk zoet gebak, een Albanese specialiteit en hebben we nog even lekker in de zon gezeten. Morgen trekken we verder richting Albanese kust.

Geschreven door LaikaRiaJan