We wilden deze morgen rustig aan doen, maar hoorden om kwart over zeven ineens tikken op het camper dak, wat regen betekende. Dus meteen opgestaan om alles droog binnen te halen. De lucht was bewolkt en we namen het zekere voor het onzekere. Achteraf viel het mee, maar je weet maar nooit! Dus we waren redelijk snel klaar en na lozen en water innemen gingen we naar de overkant waar Fifit, de camperbaas, ons al opwachtte. We rekenden alles af met Macedonische dinars en euro’s en hij stuurde van z’n telefoon nog een paar foto’s van ons bezoek in het eerste jaar.
We namen de mooie noordelijke route R1201 langs ooievaarsnesten op elektriciteitspalen en de Zwarte Drin naar Debar en door de bosschages was de rivier met het water uit meer Ohrid steeds moeilijker te zien. De bewolking was helemaal verdwenen en de temperatuur liep al snel op naar 30 graden.
Net voor Debar werd de Zwarte Drin een enorm stuwmeer en ging over in de Radika die verder noordwaarts stroomde, maar wij bogen af richting westen. In Debar ontbeten we op dezelfde plek als jaren geleden vlak naast het hek van de “Clock Tower MosQue”. Dwars door de stad reden we naar het platteland met velden vol met klaprozen naar de grens waar we alleen met registratie zonder problemen door konden rijden.
Daarna reden we door vlaktes met akkers zo het prachtige berglandschap van Albanië in met koeien die over de weg lopen, huisjes op de hellingen, flatgebouwen uit de communistische tijd en weer door de bergen. En overal die mooie hooimijten rond een stok!
In de buurt van Burrel stonden we al eens eerder bij een kerk op een camping waar projecten werden begeleid, maar nu reden we verder.
In Burrel trok Ria wat Albanees geld uit een bankautomaat en deed Jan een paar boodschappen.
Vanaf Burrel was het landschap opnieuw prachtig, maar de weg over 40 km tot aan de oude boogbrug was nog steeds abominabel slecht met kuilen, gaten en hobbels. En met een nog veel slechter stuk, was er op de weg zelfs een gevaren driehoek geverfd.
Na de oude brug was de weg prima en volgden we de rivier ‘Liqeni i Shkopetit’, ook wel 'Mat' genoemd, tot we bij een restaurant aan die rivier kwamen met een heel kleine camping. Hier reden we altijd voorbij, maar vonden het nu heerlijk om met de warmte te stoppen. Daar mochten we op een plek onder de bomen in de schaduw staan i.p.v. in de volle zon en keken uit op de rivier.
Vanavond hebben we daar buiten op het terras bij het restaurantje heerlijk lam en vis gegeten met patat, salade en lekkere witte huiswijn.
Ondertussen nam Jan, terwijl we nog lekker in het donker buiten zaten, met de hele familie contact op via WhatsApp en werd de verslaggeving van Ria steeds onderbroken.

Geschreven door LaikaRiaJan