Voordat we vertrokken van de gemeentelijke camperplek in Grao de Castelló maakten we gebruik van de faciliteiten en werd Ria gegroet door een Nederlands stel. Zij waren ook op weg naar Marokko, maar vooral de vrouw had nog wat twijfels, omdat het voor hen de eerste keer was. Ria vertelde het een en ander en de vrouw was blij om het mooie en vooral positieve van het land te horen.
Met zicht op de duintjes met palmbomen en een vissersbootje in zee reden we om half tien de poort uit naar de straat die aan weerszijden vol stond met geparkeerde campers.
Niet ver reden we al de snelweg op om snel en gemakkelijk kilometers te maken naar onze bestemming van vandaag en de komende week. Op de autobaan leek het een ware uittocht van campers richting het Zuiden en een enkele caravan.
Langs de route richting Valencia en ook daarna waren eindeloos veel sinaasappel boomgaarden en in de hier nog sporadisch aanwezige plastic kassen groeiden tomaten met in de buurt grote fruit- en groentebedrijven.
Boven de stad Valencia in de verte hing weer een mistige en nevelige lucht.
In een bepaald gebied stonden alleen maar fabrieken die marmer verwerkten en grote keramiek bedrijven met de enorme tegelvoorraden in gegroepeerde geplastificeerde stapels.
Vervolgens over de autobaan naar Alicante en daar kwamen we opnieuw een aardig aantal kastelen of overblijfselen ervan tegen waarvan er in Spanje veel van zijn, net als sinaasappel boomgaarden of jonge aanplant.
Toen we de E903 opreden, leek het alsof we in een ruig woestijn landschap terecht waren gekomen: dor en droog en alles zandkleurig! Daarna werd op borden boven de weg voor ‘nevel’ gewaarschuwd, maar wat wij zagen en vooral in onze neus kregen, was gewoon stinkende rook van heel veel vuurtjes die overal in het veld gestookt werden.
In de verte zagen we de pieken van de Sierra Salinas en andere bergketens en opnieuw een kasteel: Castell de Biar. Verder opnieuw langs marmer fabrieken en boven op de heuvel stond de stier van het bekende sherry-merk “Osborne”.
We kwamen in de buurt van onze bestemming, waar we alleen maar tussen kwekerijen reden van o.a. palmbomen, Bonsai bomen en gekortwiekte olijfbomen, maar ook van grote bolcactussen.
Aangekomen bij camperplaats Casa Rosada ging het schuifhek meteen open en werden we door de 75-jarige Brabantse eigenaar Fred verwelkomd. Z’n vrouw Blanche van slechts 57 jaar was boodschappen doen. Dit is een kleinschalige camperplek met achter het huis slechts vier plekken, die door langdurig verblijvende campergasten ingenomen waren. Wij mochten aan de voorkant op de extra of noodplaats staan. We kregen een rondleiding over het terrein waar naast alle camping faciliteiten ook goede wifi en zelfs een zwembad was, dat je kon gebruiken.
We installeerden ons (voor meerdere dagen) en Jan zette stoelen en tafel buiten. Heerlijk relaxt, met helaas nauwelijks zon, lazen we net onze krantjes toen de eigenaresse Blanche met de auto door het hek naar binnen reed. Een hartelijke en gezellige vrouw die ooit uit Twello bij Deventer kwam. Na het praatje nodigde ze ons uit om zondagavond met de andere gasten het Oudjaar in hun huis mee te vieren. Iedereen zorgt voor eigen drank en zij voor de hapjes.
Eind van de middag koelde het af en gingen we de camper in en zagen dat een verslag van kennissen uit Adore Marina in Italie van vorig jaar via Pindat binnenkwam. Het bleek dat ze op slechts vijf en een halve kilometer van ons op een camperplek in La Marina zaten. We spraken af om morgen op de fiets erheen te gaan.
Op deze camperplek mogen we zelf sinaasappelen en citroenen van de boompjes plukken en dit fruit hoeft dus een week niet op het boodschappenlijstje te staan.

Geschreven door LaikaRiaJan