Afgelopen nacht was het opnieuw fris, maar dat is wel lekker slapen! En hier aan zee zijn nauwelijks muggen.
Vanmorgen rond half negen wakker geworden en heel eventjes de verwarming aan gehad. Gister zagen we dat mensen van een enorm grote Concorde Cruiser Centurion Style, de Rolls-Royce onder de campers van bijna €800.000, die bij het duin stond alle fietsen en stoelen in hun garage zetten. Maar vanmorgen werd alles er weer gewoon uitgezet en ze vertrokken dus niet. Drie plekken verder gebeurde om tien uur hetzelfde en deze vertrok wel, zodat wij onze camper daar aan de rand van het duin met zelfs zicht op zee daar konden parkeren. Voor de camper veel ruimte om stoelen en tafel neer te zetten met vrij uitzicht en lekker zon. Super plekje!
Er was een probleem, want Ria had de ticket met code ‘verloren’ en we wilden nu een aantal dagen verlengen. Bij een verloren ticket moest je 20 euro betalen om de camperplek te verlaten, maar we wilden juist een paar dagen langer blijven. Het Franse telefoonnummer bellen was geen optie, want die spreken meestal alleen rap Frans. In overleg met Duitse ‘buren’ was het Bureau de Tourisme wellicht een mogelijkheid en met de fiets gingen we die richting op.
Over fietspaden langs de zee zagen we prachtige bloeiende planten in het duin, een kunstwerk aan de boulevard en een soort vrijheidsbeeld. Langs de boulevard staan prachtige grote oude huizen, allemaal in dezelfde stijl en in de straten erachter erg kleine (arbeiders)huisjes, ook allemaal hetzelfde. In het centrum was een ‘hartenvrouw’ hoekhuis met een groot kerkplein ernaast.
Maar eerst naar het Office du Tourisme met een dame die alleen Frans sprak, ons eerst niet goed begreep en daarna ook niet wist hoe het probleem van verloren ticket op te lossen. Zij belde nu zelf naar het Franse nummer en met onze hulp kon ze aangeven wat we wilden. We werden teruggestuurd naar de camperplek om vandaar bij de betaalautomaat toch het nummer te bellen en dan ze wisten daar wat er aan de hand was.
We bezochten eerst nog de kerk Basilic Notre-Dame-de-la-Fin des Terres, dat oorspronkelijk een Benedictijner abdij was en later in Romaanse stijl in de 11e eeuw werd opgebouwd. Door erosie van het duin in de 18e eeuw was de kerk volledig onder het zand geraakt om midden 19e eeuw drie meter te worden uitgegraven. Binnen in de Basiliek voelde je meteen warmte i.p.v. kou of kilte en moest je met een trap wat omlaag. Een donkere kerk met daardoor opvallende kleine glas-in-lood vensters waar wat licht binnenkwam, eenvoud met stenen ornamenten, mooie houten beelden en een hoofdaltaar dat als het ware in een kleine kapel of grote nis was gesitueerd.
We fietsten vervolgens door een straatje met restaurantjes en winkels die bijna allemaal nog gesloten waren. Bij een winkeltje met buiten uitgestalde spullen ontdekten we een soort Birkenstock slippers, Natural World, die Jan wilde hebben, omdat de meegenomen slippers kapot waren gegaan. Jan koos een blauw stel, die zo van kleur verschilden door de zon dat hij ze goedkoper aangeboden kreeg.
Terug bij de camperplaats telefoneerden we met het aangegeven nummer en ook deze dame sprak alleen Frans, maar wist wel van ons probleem. Met enige hulp maakten we een nieuwe ticket die zij op afstand zo kon regelen dat we er niet eerst mee naar binnen, want we waren al binnen, maar er wel na enige dagen of zelfs tussendoor, eruit konden rijden met de camper!
Daarna genoten we in de middagzon ‘op ons terras’ van een stokbroodje en een wit wijntje. Later in de avond aten we grote roze garnalen met knoflook broodjes.

Geschreven door LaikaRiaJan