Afgelopen nacht waaide het stevig, de camper wiebelde een beetje en er was veel tikgeluid van de zeilbootmasten. We stonden hier verspreid met vijf campers die je niet zag omdat het hier aardedonker was zonder verlichting.
Vanmorgen was het opnieuw vloed en door de wind waren er wilde golven. Toch probeerden enkele vissers staand tussen de basaltblokken hun hengel uit te gooien, wat erg lastig bleek.
Rond half twaalf reden we pas weg en als we onderweg in de buurt komen van een van de vele aanwezige loosplekken, dan maakten we daar gebruik van. Naast hoog opgestapelde al dan niet geplastificeerde hooibalen en maisvelden liep de D650 dwars door een streek waar veel groenten werden verbouwd: kool, bieten, wortelen en sla, maar vooral heel veel prei.
We reden een dorp in nadat er op een bord Boulanger stond en Ria kocht deux Pain (twee grote dikke stokbroden), une croissant et pain-chocolat.
Met lunchtijd stopten we op een mooie camperplek direct aan zee naast het strand in Gouville-sur-Mer, waar je moet betalen wanneer je daar overnacht.
Wij reden verder met het plan om Normandië te verlaten en zeker voorbij Le Mont-Saint-Michel te rijden, een wereldberoemde toeristische trekpleister en een eeuwenoud bedevaartsoord gebouwd op een rotsachtig eilandje. Maar Ria vond al eerder een plek.
Dus reden we van de hoofdweg af en moesten naar de kust over iets meer dan camper-brede weggetjes, die slingerend door een heuvelig landschap liepen. We kwamen bij een prachtige plek zonder voorzieningen in de duinen vlakbij Plage Dragey-Ronthon; het was van een particulier die een stuk grond gratis ter beschikking stelt. Bij vertrek mag je een donatie in een bus stoppen, wat bijna iedereen ook doet. Met mooi weer schijnt het op een volle camping te lijken, maar waar het super rustig is!
Jan zette de stoelen buiten, want in de beschutting van de duinen voelde je hier nauwelijks de wind. Na een kop thee maakte Ria een wandeling over het duin naar het strand waar het bij de zee eb was. Bovenop het duin kon Ria in de verte Mont-Saint-Michel zien liggen, waar je door het teruggetrokken zeewater nu naar toe zou kunnen lopen. Ze liep over het harde zandstrand eerst met de wind tegen een stukje die kant op en terug met wind in de rug en ging net iets verder dan de overgang van de camperplek. Nu kwam ze bij een parkeerplek in het bos uit, waar in een wei in de duinen tussen de koeien een ‘verdwaalde’ boot lag. Bij de camper werd Jan net wakker van z’n middagdutje en Ria spoorde hem aan ook een rondje te lopen. Bij terugkeer was Jan net zo verrukt over de natuur, de omgeving, het wad en het strand als Ria.
Jan moest nog wel de camper een stukje opschuiven, omdat we anders geen televisie (nieuws, Goede Tijden en Feyenoord) konden kijken.
Ook op deze plek geen verlichting, dus in de avond en nacht aardedonker en je zou zonder bewolking een prachtige sterrenhemel kunnen zien.

Geschreven door LaikaRiaJan