Deze morgen kwamen er al vroeg verschillende auto’s in de buurt parkeren: twee auto’s met wielrenners, die hier hun tocht begonnen, eentje met een wandelaar en een visser, die op het lager gelegen keien strand verschillende hengels installeerde.

We maakten ons op om via de "Costa dei Trabocchi" naar Pescara te rijden.
Ria vermeldde gister al in het verslag over deze verbazingwekkende bouwsels, die van Vasto tot aan Pescara aan de Adriatische kust staan: vissershutjes die op houten palen in zee staan en bereikbaar via een gammele loopbrug die is opgehangen aan ongelijk geplaatste palen en planken. Op een platform staan installaties met netten eraan, die opgeheven of neergelaten werden met katrollen en touwen. Op deze manier kon men vanaf het land de vangst uit het kristalheldere water scheppen.
De oorsprong is niet heel duidelijk, want er wordt beweerd dat ze al in de 8e eeuw werden gebouwd en anderen zeggen eind 17e eeuw. Wel zeker is dat ze uitgevonden werden door boeren en niet vissers. Als de gewassen van het land niet goed waren, konden de boeren zo ook de ‘vruchten van de zee’ oogsten.
Dus vandaag meerdere foto’s van deze bouwsels, die door het vele riet onderweg vaak lastig te maken waren.

Vandaag vermeldden we ook de groepjes wielrenners die we inhaalden, waar een bestelbus achter reed.
We ontdekten dat er, net als gister, mensen met een lichamelijke beperking meefietsten, die een been misten of bij een armfiets beide benen. En hun fietssnelheid was zeker niet mis!

Jan kreeg een poort naast een kerk in het vizier, sloeg af en reed zo onder de boog door en kwam zo op een Canadees oorlogskerkhof uit.

Al rijdend zagen we dat veel huizen in deze streek in pastel kleuren geverfd waren en we hadden steeds weer die besneeuwde toppen van het Apennijnen gebergte in beeld.
In de buurt van Pescara verbaasde het ons dat we vlakbij de kust door twee lange tunnels reden.
In Pescara reden we naar een groot parkeerterrein naast de plezierhaven waar weinig gebruik van werd gemaakt.
Keuze genoeg waar we wilden staan!

De stad Pescara is al gesticht in de eerste eeuw voor Christus als Romeinse stad Aternum.
Helaas heeft de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog veel geleden door zware bombardementen in 1943.
Sindsdien is het een moderne stad zonder rijke historie zoals vele andere Italiaanse steden.
Tegenwoordig is het een bruisende stad, die beschikt over mooie brede stranden aan de azuurblauwe Adriatische zee, een levendige haven en winkels met alle Italiaanse modemerken. In de relatief vlakke stad is het goed fietsen en heeft veel fietspaden.

Wij stapten op de fiets en naast de grote parkeerplaats liep een prachtige wandel- en fietsbrug over de brede rivier Pescara die twee stadshelften met elkaar verbindt. Aan de andere zijde bereden we kilometers lang het fietspad dat langs de boulevard lag.
Daar kwamen we langs een monument dat opgedragen is aan het Italiaanse leger en aan politicus, militair en chirurg Raffaele Paolucci, die bekroond is voor zijn moed in de Eerste Wereld Oorlog.
Om te lunchen vonden we een pizzeria met terras in de zon aan de strandzijde. Er stonden mensen in de rij, want voor weinig geld kon je daar kleine pizza’s eten. Wij bestelden er beiden een met Burrata, met mozzarella en room en een glas witte regionale wijn.

Vervolgens volgden we een eind de rivier landinwaarts en passeerden nog weer zo’n prachtige moderne brug en een soort baileybrug.
Bij Cattedrale di San Cetteo (patroon heilige van Pescara), die aan de stadskant van ons parkeerterrein stond, bleven we heel erg kort, want Ria had hoge nood en wilde terug naar de camper.

Daar stonden we heerlijk in de zon, deed Ria een middagdutje, bewerkte Jan de foto’s en maakte Ria toen ze wakker was het verslag.
Het bleef verder die middag, avond en nacht heel erg rustig op het grote parkeerterrein naast de plezierhaven.

Geschreven door LaikaRiaJan