Aan de rand van de mooi gelegen parkeerplaats boven de Grotta Verda in Marina di Adrano had je tussen de wolken boven de Adriatische Zee een prachtig zicht op de zonsopkomst. Al vroeg had beneden ons een visser zich tussen de rotsen geïnstalleerd met een vaste hengel en voeren op zee vissersbootjes naar visrijke plekken.
Na water inname en legen van het toilet in een daarvoor bestemde afvoer (speciaal voor Ad), vertrokken we om langs de kust tot op hoogte van Lecce door te rijden en vervolgens naar de camperplek van kunstenaar Mario Calcagnile ten westen van Lecce te gaan.

De rit begon voorspoedig en net als gister was het vreselijk rustig op de weg en was er nauwelijks verkeer. In de zomer is het hier vreselijk druk en zijn parkeerplekken overvol. Ria kon torentjes met aangebouwde trappetjes zowel rechts als links van de weg vastleggen, al weten we nog steeds niet waarvoor ze dienen. Al snel was de kustweg opnieuw wegens wegwerkzaamheden afgesloten en werden we weer het binnenland in gestuurd. Echt balen en zo kwamen we langs een onbekend kasteel en de katholieke kerk Santuario di Santa Maria di Costantinopoli. Via via zouden we weer naar Castro aan de kust terug kunnen komen, maar wisten niet waar we in zouden belanden. Gelukkig maar achteraf, want later zagen we op een kaart dat er daar nog veel meer afgesloten wegen waren.
We vonden het erg jammer, maar we besloten over hoofdwegen via Maglie naar de rondweg van Lecce te rijden. Onderweg viel het gebruik van stenen en keien op, die overal lagen en voor van alles gebruikt werden: voor schuurtjes, muren, afgeknotte ‘torentjes’ en heel veel afscheidingen van percelen. Hooibalen waren hier niet geplastificeerd, zoals bij ons in Nederland, maar lagen keurig opgestapeld in een soort silo. In de buurt van Lecce zagen we enorme zonneparken, zelfs met draaibare panelen, die hier waarschijnlijk een hoge opbrengst geven.
Daarna waren we binnen de kortste keren bij “Giardino dell’ Angelo” waar we voor de ketting het autootje van Mario al zagen staan.
Een eindje verder draaide Jan de camper in de goede richting en bij terugkomst zagen we Mario al aan komen lopen.
De camperplek was eigenlijk gesloten, omdat er door corona de afgelopen maanden geen bezoekers waren, maar als ‘oude vrienden’ mochten we toch op ons ‘oude’ plekje staan. We hadden een kort gesprek en daarna hadden we het rijk alleen, want Mario had afspraken. We liepen het terrein met (natuurlijke) kunstwerken rond, maakte Jan veel foto’s, maar zagen wel dat er overal veel rommel lag: Niet voorbereid op gasten? Geen vrouw of vriendin meer? Te druk met kunstwerken en exposities? Ook binnen in het atelier, waar je eerder ook gezellig samen kon zijn, zag alles er ongeordend uit en we misten Mario's op maat gemaakte Rietveld stoel. Het water in z'n kunstmatige vijver was aardig groen, maar toch zaten er nog een paar goudvissen in en we hoorden een kikker kwaken. Wat we heel erg jammer vonden, dat er uit het kraantje uit de muur dit keer geen rode wijn getapt kon worden.
We gebruikten de middag om de vloerbedekking eruit te halen en uit te kloppen en binnen alles goed te vegen. Jan zette de boiler aan om buiten de camper heerlijk te douchen, want hier was alleen een buitendouche met koud water. Daarna konden we, tot de zon achter de struiken verdween, heerlijk relaxed buiten zitten met alleen poezen als gezelschap

Geschreven door LaikaRiaJan