Deze dag was de jaardag van kleinzoon Viggo, die alweer negen jaar werd. Hopelijk vond hij de op afstand toegestuurde kaart leuk!

Op de parkeerplaats naast het busstation in Lecce was het in de vroegte al druk en lawaaierig. Voor onze camper stond een groene (lange afstand) Flixbus met draaiende motor waar onderin allerlei koffers en tassen gingen en verschillende passagiers met auto’s werden afgezet. Er stond ook een politiewagen met agenten, die papieren controleerden en een jonge neger met weinig bagage bleef als enige achter toen de bus wegreed.
Op de parkeerplaats werden na negen uur door een parkeerwachter de tickets gecontroleerd, maar wij werden overgeslagen.
Niet veel later vertrokken wij en omdat het prachtig weer werd, hadden we Gallipoli ingetoetst op de navigatie.
Vijf jaar geleden hebben we daar aan het einde van de boulevard bij de Torre San Giovanni La Pedata ook mooi gestaan.
Aan de rand van Gallipoli stond opnieuw het gemeentebord dat campers en caravans er niet in mochten rijden, maar dat negeerden we omdat we niet het centrum in gingen. En buiten het seizoen wordt veel getolereerd.
Aangekomen op de parkeerplek bij de Torre was er genoeg plek, maar het naastgelegen visrestaurant was gesloten en je kon dan niet op het mooie strandje komen. Vlak naast de toren was een andere mogelijkheid om de camper te parkeren en om met de stoelen buiten te zetten, maar we gingen toch verder.
Eerst nog langs Punta della Suina, waar je vanaf een parkeerplek over planken paden door het bos naar het strand kon lopen, maar dat vonden we te lastig. Vervolgens reden we door naar Marina di Mancaversa waar we mooi op een rotsachtige ondergrond aan zee konden parkeren. Het was ook mogelijk om langs een kleine boulevard te staan, maar daar zet je niet snel de stoelen buiten. Nu konden we uit de wind naast de camper genieten van de behoorlijk warme zon met zicht op zee. Daar zagen we een duiker die steeds de diepte in dook, een visser die z’n hengeltje uitgooide en mensen die mosselen zochten. Verder kwamen er regelmatig auto’s aan met mensen die ook van het uitzicht wilden genieten of uitstapten voor een wandelingetje.
Zo kwam een oudere Italiaanse dame voor een praatje naar Ria, die naast de camper zat te breien, maar het gesprek ging niet verder dan het mooie weer (il tempo è bello), de mooie zee (il mare è bellisimo), dat wij uit Nederland kwamen en zij in Taviano woonden; haar man bleef in de auto zitten en leek een hersen infarct te hebben gehad.
Jan vond het helemaal echt Italiaans toen een kanarie gele vijftig jaar oude Fiat 500 vlakbij kwam staan met een man die een waadbroek aantrok en met een grote emmer en een drietand het water inliep.
Verder maakte Jan een praatje met een Duits Oostenrijks echtpaar dat hier een 2e huis had, maar ook overwogen om na verkoop van dit huis een camper aan te schaffen.
Toen de zon helemaal onder was, brandde langs de weg achter onze camper slechts een enkele lantaarnpaal en voor ons bij zee was het aardedonker. Er reden er geen auto’s meer en het was dus erg rustig.

Geschreven door LaikaRiaJan