Het had de afgelopen nacht in Grottaglie hard gewaaid en geregend, maar we stonden goed beschut. Vanmorgen scheen de zon weer gewoon en we besloten naar Brindisi te rijden, waar een belangrijker administratie kantoor was dan in Grottaglie om de Italiaanse booster als QR-code te registreren op onze telefoons.

Het was over de SS7 niet heel erg ver, maar met de harde wind was het wel lastig rijden. Een bord boven de weg gaf aan dat je met je telefoon handsfree of met een headset moest bellen en dat moeten heel veel Italianen nog leren!
In Brindisi konden we bij het ASL kantoor (centrum van administratieve activiteiten met betrekking tot de openbare gezondheidszorg in Italië) de camper bijna voor de deur kwijt. Binnen werden we echter doorverwezen naar een kantoor in het Ospedale Di Summa.
Daar moesten we een stukje uit de buurt langs een stoep aan de Via Appia parkeren. Het was lastig om in de verschillende gebouwen van het ziekenhuis het juiste kantoor te vinden. Op de derde etage deed een meisje alle moeite om ons te helpen. Helaas bleek het in Brindisi niet mogelijk om een vaccinatie, die gezet was in de regio Calabria in deze, dus een andere regio te registreren.
Het dichtstbijzijnde punt in Calabria lag 300km terug en dat gaan we echt niet doen!

We zochten een plek om te staan om na de lunch op de fiets wat rond te toeren in Brindisi. Er was een camperplek met water en loosplek op het grote parkeerterrein bij de haven, waar wij jaren geleden aankwamen met de boot uit Albanië.
Er stonden meerdere campers, maar veel ervan kwamen uit Brindisi zelf en stonden hier gewoon geparkeerd. Er was aan de zijkant een vrije plek en zo was het niet nodig om tussen campers te gaan staan. Nu hadden we vrij zicht op de ingang van het haventerrein.
We stapten op de fiets en niet alleen aan de waterkant, maar ook op de weg werden we bijna weggeblazen, vooral wanneer je stopte of afstapte.
We stonden even stil bij de twee Romeinse zuilen in de haven waar er van eentje na de aardbeving van 1528 alleen nog de basis over bleef. Ze staan aan het einde van de bekende Via Appia, de weg die van Rome helemaal naar Brindisi loopt.
Brindisi is een Marine stad met veel afgesloten militaire gebieden aan de havenkant waar ook de grote grijze marine schepen liggen.
Van hier had je een mooi zicht over het water naar de overkant waar het monument voor de Italiaanse zeeman staat, waar we even later naar toe fietsten. En een paar uur eerder waren we nog bij het vlakbij gelegen ASL kantoor geweest.
Maar eerst trotseerden we de hevige wind en windvlagen om bij het imposante hoger gelegen wit marmeren oorlogsmonument te komen voor de 500 mensen uit Brindisi, die omgekomen waren op de slagvelden voor het vaderland in 1915-1918.
Vervolgens fietsten we de hele havenbocht om en hadden een prachtig zicht op de haven, marine schepen en het Castello Svevo, wat op militaire grond ligt. We kwamen uit bij het 53 meter hoge monument voor alle zeelieden die tijdens twee wereldoorlogen waren omgekomen en wiens namen op de zijkanten staan. In het monument bevindt zich een altaar en een crypte, waarin de klok van een slagschip werd geplaatst, en buiten een plek voor een eeuwige vlam, die inmiddels gedoofd is. In de nis onder de top staat een Mariabeeld.
Voordat we terug gingen naar de camper, deden we nog een paar boodschappen bij een supermarkt in de buurt en met de navigatie op Jan z’n telefoon kwamen we weer keurig bij onze rijdende villa uit.
Daar keken we op televisie (als het beeld niet even wegviel door de harde wind) naar het Olympische heren schaatsen en zagen dat Nuis het goud voor de neus van Krol wegkaapte.

Geschreven door LaikaRiaJan