Nadat de zon vanmorgen opgekomen was in Lido Quarantotto (Marina di Pisticci) leek het wat heiig/nevelig te worden.
Nadat we water hadden ingenomen bij de kraan aan het begin van de boulevard vertrokken we naar Matera, wat een stukje in het binnenland ligt. Via een mooi glooiend landschap, waar op sommige plekken graan werd verbouwd, kwamen we in de buurt van Matera zomaar ineens langs een enorme kloof.
We zochten in Matera een camperbedrijf die accessoires had voor het campertoilet, want Jan had bij het legen de afsluitdop verloren.
Toen we dat bedrijf niet konden vinden, reden we naar het grote parkeerterrein bij de universiteit, waar genoeg plekken vrij waren.
Jan zette de camper naast een andere Nederlander en omdat de ondergrond schuin liep, gebruikten we blokken onder de wielen.
Matera is een unieke en fascinerende stad vol geschiedenis, die meer dan 30.000 jaar oud is. De stad wordt beschouwd als een van ’s werelds oudste steden, die teruggaat tot aan het Paleolithicum tijdperk.
In 2017 zijn we ook een paar uur in deze stad geweest, maar konden in de drukte de camper alleen in een heel schuine straat kwijt en was Ria niet zo mobiel om erg veel te ondernemen.
Dit keer stonden we op een prima plek met de camper, ook om te overnachten en was Ria goed ter been.
Via het naastgelegen park en universiteit liepen we zo naar de oude bovenstad met prachtige gebouwen en de lager gelegen “Sassi” met grotwoningen. Als eerste liepen we de Chiesa di Santa Chiara binnen, een sober barokke kerk met een enkel ‘schip’ uit 1672 en een beeld van Madonna del Carmine. Vlakbij kwamen we langs een poort met links en rechts muurschilderingen om vervolgens op een plein bij het prachtige gebouw Palazzo Lanfranchi uit te komen.
In de middag sloten ook hier veel gebouwen en bovenlangs de Sassi liepen we langs nog meer mooie gevels naar een supermarktje met eetgelegenheid voor een hapje. Met een gevulde maag togen we naar de prachtige Kathedraal uit de 13e eeuw op het hoogste punt van de stad. De buitenzijde ervan is vrijwel ongewijzigd gebleven, terwijl het interieur veel veranderingen heeft ondergaan door toevoegingen van sierstucwerk en decoraties met o.a. bladgoud en een nieuw houten plafond met schilderingen. De oude elementen zijn bewaard gebleven zoals een fresco in Byzantijnse stijl uit 1270, een sarcofaag met relikwieën, de kapel met een hardstenen kribbe uit 1534 en daaronder in de gewelven schilderingen die met een glazen plafond zijn afgedekt.
Vervolgens was het vooral de wens van Ria om dit keer wel in de Sassi af te dalen met grotwoningen en kerken, die uit vulkanisch tufsteen zijn gehouwen. Sassi betekent stenen in het Italiaans en was de thuisbasis van de mens uit de prehistorie tot en met de vorige eeuw.
Ook deden de rotsen op de plek waar nu Matera ligt al vanaf de achtste eeuw dienst als schuilplaatsen voor kloosterlingen, die gevlucht waren uit het Byzantijnse Rijk. Langzamerhand hakten zij meer en meer ‘woningen’ in de grotten uit en ontstonden er zelfs kloosters in de rotsen. Het niet opbouwen, maar uithakken wordt met een mooie uitdrukking ‘negatieve architectuur’ genoemd. De naam Sassi komt voor het eerst voor in een document uit 1204. In de Sassi woonden hele gezinnen met hun dieren op betrekkelijk kleine oppervlaktes. Veel mannen in Matera waren schaapherders die een groot deel van het jaar in de bergen verbleven en ook daar in de rotsen overnachten. In de vijftiger jaren van de vorige eeuw woonden er nog rond de veertigduizend mensen in de grotwoningen: gemiddeld negen personen per woning in erbarmelijke omstandigheden. De ‘gebouwde’ huizen lijken wanordelijk neergezet, maar er zat toch echt een systeem in. De meesten zijn gebouwd rondom een bron, die door de families gebruikt werd en op de daken van de grotten werden moestuinen gehouden. Door vooral slechte sanitaire omstandigheden en met velen letterlijk bovenop elkaar wonen, was het sterftecijfer zeer hoog en werd besloten dat iedereen de Sassi moest verlaten. Als gevolg hiervan ontstond een enorme leegstand en was de Sassi van Matera rond 1980 een spookstad.
Sinds 1993 staan de Sassi van Matera op de Werelderfgoedlijst van Unesco en is veel veranderd en gerenoveerd. Maar een deel van de grotwoningen is nog altijd onbewoond en wacht op iemand die de uitdaging aangaat tot renovatie.
Over hobbelige keien, trappetjes en om vele hoekjes daalden we helemaal af tot we op een bredere keien weg kwamen waar, tot onze verbazing, ook auto’s konden rijden. We liepen steeds verder tot aan de rand van het ravijn met in de diepte een rivier en waar aan de overkant nog meer holen te zien waren. Toen we op het punt stonden richting een veel hoger gelegen kerk in de Sassi te lopen, stond daar een enorm paardenbeeld en iets verder de uitgehouwen kerk van Madonna del Virtừ uit de 12e eeuw en een vrouwenklooster uit 10e eeuw, die met een gang verbonden waren. Daar binnen bleek een tentoonstelling van Salvador Dali te zijn. Omdat we eerder een mooie tentoonstelling van hem in Figueres in noord Spanje bezochten, gingen we hier ook op af. Het was wonderbaarlijk en fantastisch om 150 stukken van Dali in deze entourage te kunnen bewonderen. Het geniale, idiote, surrealistische, wonderlijke en fantastische van Dali in combinatie met een stuk geschiedenis van vele eeuwen geleden.
Toen we weer op ‘straat’ stonden, begrepen we dat veel beelden die we in de stad zagen van Dali waren.
Alle indrukken van vandaag waren meer dan genoeg voor vandaag en we moesten nog een hele klim omhoog de Sassi uit. Om op adem te komen, zegen we bovenaan letterlijk neer op de stoelen van het dichtst bij zijnde terras om iets te drinken. Want daarna moesten we nog verder omhoog langs Castello Tramontano om bij de parkeerplaats van de camper te komen.

Geschreven door LaikaRiaJan