Bij het wakker worden op de strandplek kon Ria voor de laatste keer op deze plek een mooie foto van de zonsopkomst maken.
Na het ontbijt brachten we onze buurman op de hoogte van ons definitieve vertrek en aan zijn blik te zien dacht hij het verkeerd te hebben begrepen, maar z’n vrouw beaamde het. Ook dat we verder gingen zonder dat we een code voor de corona greenpass op onze telefoon kregen. We hadden wel een formulier van de booster, maar die is eigenlijk niet te gebruiken of geldig voor toegang.
Ria ging het camper rijtje af om ook anderen ons vertrek aan te kondigen, waarbij de kite surfer zelfs door z’n vader even wakker werd gemaakt. Bij Mark zwaaide Ria alleen even, want die was druk om telefonisch iets te regelen.
Bij onze camper trok Ria de stoute schoenen aan en via de Engels sprekende Italiaan vroeg ze op het laatste moment een paar dingen die we graag wilden weten. De vader van de kite surfer bleek inderdaad opticien en onze buurman was 76 jaar en had lichamelijk altijd hard gewerkt. Mark kwam nog even langs en we namen afscheid.
Jan kocht bij de groente- en fruitwinkel nog twee vijf liter jerrycans rode streekwijn, de witte bleek helaas uitverkocht, en hij kreeg zelfs bij het weinig afrekenen nog korting.
We reden via Locri omhoog de bergen in naar Gerace en door een afsluiting moesten we via een alternatieve route. Jan probeerde een betonwagen bij te houden, maar dat lukte niet. Het was prachtig weer, al hingen er boven de bergen soms een donkere wolk die een regenbui aankondigde door een regenboog. Er waren groen glooiende hellingen, maar ook regelmatig bezaaid met vele cactussen. Door de alternatieve route reden we praktisch het eeuwenoude centrum van Gerace in, waar we op een steile keitjesweg kwamen, die eigenlijk verboden was voor bussen, campers en caravans. Maar we reden toch door, omdat stoppen geen optie was en kwamen uit op een parkeerplaats. We zaten op dezelfde hoogte als de overblijfselen van het kasteel en hadden rondom een prachtig uitzicht op indrukwekkende bergen en de kuststreek aan de Ionische Zee. We daalden te voet af door de straatjes naar een enorme Dom met klokkentoren, een crypte en een prachtig museum met een waardevolle verzameling juwelen en kronen (corona’s!) en ook afgietsels van beelden. Deze Romaanse Kathedraal dell’Assunta uit de twaalfde eeuw bleek een verbazingwekkende omvang te hebben, mooie kleine details en eenvoudig ingericht. Er zijn nog talloze andere kerken in Gerace te vinden en vandaar dat Gerace ook wel de stad van de honderd kerken genoemd wordt: er zijn er nog slechts negentien over! Best veel op drie duizend inwoners!
We dronken een cappuccino en jus d’orange op een terrasje op het kerkplein en klommen met veel moeite de schuine straatjes weer omhoog naar de parkeerplaats. Daar moesten we zittend op een muurtje eerst op adem komen, maar ons bezoek aan Gerace was meer dan de moeite waard.
We reden zonder problemen dezelfde route Gerace uit en niet door smalle straatjes, zoals aangegeven. De met gele bloemen begroeide hellingen en weiden waren een lust voor het oog en er stonden zelfs al bomen in bloei.
Weer op de SS106 reden we naar Siderno, waar de enige wasserette met self service in de omgeving moest zijn. Na wat rondvragen en rond rijden vonden we het pand en konden gebruik maken van een vrije zestien kilogram wasmachine, waar we alles wat nodig was in konden stoppen. Ondertussen konden we in de camper, geparkeerd voor de deur van de wasserette, lekker lunchen en wat drinken tot de was klaar was. We gebruikten de droger niet, omdat we anders nog langer moesten wachten.
Omdat we niet over de snelle autobaan, maar de kustweg SS106 verder reden, kwamen we ineens langs een Fiat Professional garage.
Toen we vanmorgen wegreden van de strandplek wees een Italiaan ons op een defecte koplamp en er brandde al een poosje het ABS waarschuwing lampje. De koplamp werd ter plekke meteen en snel voor slechts tien euro vervangen en voor het brandende ABS lampje moesten we bij een Laika-dealer zijn. Misschien komen we nog wel langs de Laika fabriek!
Vervolgens toetsten we de coördinaten van camping Koku in en weinig kilometers verder kwamen we daar aan. Er waren een paar huisjes verhuurd aan Afrikaanse families met veel kinderen. Vlakbij het strand stond een Duitse bus camper met een Nederlandse man en een Duitse vrouw van Poolse afkomst met klein kindje, die ongevaccineerd bleken.
Jan bond lange drooglijnen tussen palen en klapte ook ons droogrek uit om de enorme hoeveelheid was kwijt te kunnen. Alles hing helemaal vol. Er was nauwelijks wind, maar we konden de was de komende nacht gewoon laten hangen.
In het donker zagen we vlakbij in zee de lamp van een vissersbootje en toen deze bij de camping aan land kwam, hoopte Jan verse vis te kunnen kopen; helaas waren er alleen hele kleine visjes gevangen!

Geschreven door LaikaRiaJan