Gisterenavond een heerlijke spaghetti met allerlei schelpdieren mosselen en een paar gamba's gegeten. Daarop kun je dan de volgende dag goed fietsen. Fietsen wel maar daarmee kwamen we niet boven maar daarover later meer. We waren vroeg wakker vanochtend, we hadden een prima albergue geleid door hospitalero's. Een moeilijk woord voor vrijwilligers die zorgen dat de herberg kan functioneren tegen lage kosten. Deze hospitalero's verzorgen ook het schoonmaken, wegwijs maken, inschrijven enz. Omdat het geleid wordt door een paar vrijwilligers heeft men in de regel een redelijk strak schema. Bijvoorbeeld om.8.00 uur moet iedereen vertrokken zijn. Bij deze (grote) albergue was dit tijdstip zelfs 7.30. Op zich geen probleem de meeste wandelaars vertrekken voor 7.00 uur al. Wij waren dus vanochtend ook vroeg op. Om half zeven ging de wekker. Ik was ook al rond de klok van zes wakker en naast mijn bed gaan staan. Kramp schoot in mijn rechter kuit. Gelukkig niet te lang. Met wat rekken en strekken verdween de ergste pijn. Henk en ik hadden weer afgesproken deze bergetappe ieder voor zich te fietsen. Henk was al weg om kwart voor zeven ik later rond half acht na een ontbijt uit het automaat. Een jus, boterham kant en klaar en een chocomelk. De eerste kilometers waren niet lastig en voor het grootste gedeelte vlak. Of een klein klimmetje en dan weer dalen naar een niveau van rond de 500 meter. Na ruim 20 kilometer stop ik in Villefranca del Bierzo voor een cafe con leche en een stuk cake. Ik app Henk dat voordat de klim geleidelijk gaat beginnen. Henk zit nog 1,5 km achter me in heeft nogal wat tijd verloren bij het zoeken naar een bakkertje voor brood in Ponferrada. Het brood wat hij uiteindelijk pas vond in de groentewinkel. Tja Spaanse gewoonte denk ik dan maar. Ik.wacht even op Henk. We kletsen wat, Henk gaat nog even naar een fietsenwinkel voor een spuitbusje en ik voor een stempel bij het bureau van Tourisme. Daarna vertrekken we weer ieder voor zich. Ik stop nog een keertje in Vega de Valcare weer zo'n 18 kilometer verder. Na dit plaatsje gaat het echte klimwerk beginnen. Klimmen gaat goed de stijging zit tussen de 8% en 9%. In Las Herereirias (680 meter) staat weliswaar een bord dat daarna de weg alleen voor lokale bevolking is. En er staat nog zoiets als cortado. Maar mijn route geeft aan om hier door te fietsen. De bordjes Camino voor wandelaars geven een ander route aan. Er staat ook een fiets bij maar dat is wel vaker en bedoeld voor Spaanse mtb-ers. Klimmen gaat voorspoedig het is ook lekker rustig op de weg. Ik passeer nog een paar gehuchten als op 920 meter me twee Spaanse wandelaars tegemoet en mij duidelijk maken dat je boven echt niet door kan. De boel is afgesloten en zowel voor voetgangers, fietsers als auto's niet meer toegankelijk. Ze laten mij op hun telefoon zien dat ik weer terug moet naar Las Herreirias en de omleiding moet volgen. Dat is even pech, ik daal weer af en ga het weggetje van de omleiding in. Dat is een minder weggetje met ook wel steile stukken. Naar een paar kilometer zie ik Henk in de berm een broodje eten. We kletsen wat, Henk is eerst ook de andere weg in geweest maar werd teruggestuurd door een politieman. We gaan weer ieder voor zich verder niet lang erna is er een splitsing waar op de weg een fiets geschilderd is met daarbij cebreiro en de andere kant het caminopad wordt aangegeven met bordjes. Het is wel een steenslagpad. Ik kies voor het asfalt. Later appt Henk dat hij gekozen heeft voor het steenslag pad. Dat blijkt achteraf helemaal verschrikkelijk. Je fiets via een keienpad, echter het is omhoogduwen met stijgingspercentages van 25% is geen doen. Maar ook het asfaltweggetje is niet veel beter alleen is duwen over asfalt iets makkelijker. Achteraf zie ik op komoot dat het hoogste stijgingspercentage op asfalt in het stuk dat ik duwde voor een klein stukje 26% was, geen wonder dat ik het zwaar had. Boven de 10% haak ik af. (12% houdt ik maar een 100 of 200 meter met pijn en moeite vol). Op 1160 meter na veel geduwd getrek en gezweet zie ik dat de wandelroute en Asfaltroute weer bij elkaar komen. Er is ook een albergue met barretje. Ik bestel een tortilla en een blikje fris. Even later komt Henk drijfnat via het wandelpad naar boven. We.zitten en rusten uit. Na geruime tijd gaan we weer van start, het begint nu met asfalt maar niet lang erna weer een splitsing. Een dilemma, ik kies dit keer de wandelroute. We zitten ruim boven de 1100 meter en moeten naar 1300 meter zo erg zal het niet meer zijn denk ik. Henk kiest nu voor asfalt. Kennelijk maakt het niet zoveel uit. Beide moeten we veel duwen ipv fietsen. Uiteindelijk arriveren we boven op de Cebreiro. Wat een tocht. En we zijn nog niet, nog twee klimmen te gaan maar nu normalere percentages en over asfalt. Ik had een tip van Hanny gekregen om vooral ook het kerkje te bezoeken. Aldus gedaan. Inderdaad een bijzonder punt. De kerk gaat net open en de beheerder is maar wat blij, zo lijkt het, dat hij weer eens stempels kan zetten. Hij heeft twee stempels en drie vakjes nodig om zijn stempels te plaatsen. Ik steek nu ik hier toch ben een kaars aan. Na nog enkele foto's gemaakt te hebben gaan we weer op pad eerst wat dalen, heerlijk is dat, dan toch weer klimmen nu naar de Alto San Rocque. Daar komen we nog twee Belgen tegen een vader en een zoon. Samen hebben we het even over de onmogelijke klim. Zij zijn op e-bikes maar ook voor hen was het erg zwaar. Vervolgens weer dalen en dan wat steviger (tot 10%) klimmen naar de hoogste top van vandaag de Alto do Poio (1335 meter). Tenslotte gaan we redelijk vlak en soms licht dalend naar onze albergue A Reboleira in Fonfria (1290 meter). Ik had in de albergue via booking.com na mijn verkeerd rijden maar geboekt. Ik had zoveel wandelaars gezien dat ik dacht dat dit nodig zou zijn. Achteraf was dit niet het geval. Morgen weer verder en dan kijken hoever ik er zin in heb. Ik voel.nu mijn knieën en andere gewrichten wel.

Geschreven door Maurices.fietstocht