Gisteren verbleven we in de Albergue A Reboieira in Ponfria. Een mooie grote Albergue zonder dat je de indruk kreeg dat het druk was. Er waren veel wandelaars en de meesten sliepen in de grote slaapzalen, wij hadden gelukkig 2 persoonskamers tot onze beschikking.Dat was wel luxe. We aten tezamen met alle peregrino’s in een aparte eetruimte. Een mooie rond gebouw, die je in Gallische, de streek waar we nu zijn, wel meer ziet. We genoten van een pelgrimsmenu, dat bestaat uit een bord groentesoep, en dan bedoel ik veel groente met een beetje soep. Bakken met rijst en schalen met vlees (een soort stoofvlees) ook weer voorzien van groente zoals paprika’s, champignons en erwten. En als toetje een punt Spaanse cake. Uiteraard niet te vergeten voldoende ‘pelgrims’-wijn. Het smaakte prima. Vanochtend zijn we weer om de normale tijd van 9 uur vertrokken. Het is op de hoogte waar we verbleven wel ‘s ochtends een stuk kouder, ook doordat er sprake was van vlarden laaghangende bewolking. De eerste 12 km was wat fietsen betreft een makkie, alleen maar dalen. Echter door de omstandigheden was die wellicht nog intensiever en inspannender dan het klimmen. Ik had gekozen voor veel extra laagjes kleding. En onder in de tas nog dikke handschoenen zitten. Die kwamen nu goed van pas. De daling gaf af en toe wel zicht op mooie vergezichten tussen de wolken door. Na de daling, zonder eigenlijk getrapt te hebben, besloten we om koffie te gaan drinken in Triacastela, zodat we konden opwarmen. De grote cols hebben we nu gehad, dat betekent overigens niet dat er nu niet meer geklommen hoeft te worden. Integendeel. Galicië is een ruige streek met venijnig steile bergjes, en ja die moeten wij met de fiets bedwingen. Na Triacastela kwamen bij het plaatsje Samos met een heel mooi Klooster, het klooster is nog in gebruik. De stempel kregen we van een broeder in een pij. Meteen na Samos begint de eerste venijnige klim van deze dag. Eentje van 1 km met stijging tot 9%. Gelukkig mag je ook elke keer weer dalen. We daalden naar Sarria waar we rond 12 uur aankwamen. Dat vonden we een prima tijd om te gaan lunchen. Na Sarria immers rest ons alleen nog maar een aantal kleine plaatjes tot onze overnachtingscamping in Portomartin. Na Sarria mochten we echt aan de bak, eerst een klim van 5 km tot 7% en na de afdaling nog een klim van 2 km tot 8%. Voorwaar geen kattenpis. Tot Portomartin was het sterk glooiend, op enig moment zie je het stuwmeer bij Portomartin van boven liggen. Bijzonder is dat het dorpje eerst in het dal stond wat nu stuwmeer is. Een aantal kenmerkende oude gebouwen echter zijn afgebroken en herbouwd op een nieuwe plek waar nu naar toe fietsen. We zijn alvorens naar de camping te gaan, die even verderop lag. Nog een drankje gaan drinken in het centrum van Portomartin. Rond de klok van 4 vonden we het welletjes en wilden onder de douche, en uiteraard ook weer de was doen. De camping is te bereiken via een steil weggetjes. Op dat weggetje net voordat je het laatste supersteile stuk op moet liep bij Jan Pieter nog de ketting van de fiets. Gelukkig was hij daarop voorbereid, met werkhandschoenen aan lukt het hem de ketting er weer op te leggen, terwijl ik zijn fiets omhoog hield.

Geschreven door Maurices.fietstocht