Vandaag is de dag waar we de “Puerto de Ibaneta” gaan passeren, dat is een pas (hoogte 1057 meter) in de Pyreneeën om van Frankrijk naar Spanje te gaan. Het is zondag dat betekent gelukkig geen vrachtauto’s. Het is een rustige weg, de meeste mensen nemen immers de autoroute. Wel veel motoren en enkele bussen. Van la Madeleine vertrekken we richting Saint Jean Pied de Port (hoogte 164 meter) en slaan in het stadje de weg in naar Pamplona of Pampelune zoals dat hier op de borden staat. Bij Arneguy passeren we de grens en zet in feite de beklimming echt in. Het is dan een stevige klim van 7% tot 9% met de nodige haarspeldbochten. De natuur rondom je is schitterend, groen met kletterende watervalletjes. Het weer vandaag is goed. Het is nog niet te laat, we zijn vroeg vertrokken en de zon brand nog niet. Ik heb mezelf voorgenomen om om de 100 'hoogte'meters een rustpauze te houden en wat te eten of te drinken. Dat lukt me goed. De eerste stops kom ik de andere fietsters weer tegen, ieder fietst in zijn eigen tempo. Sommige gaan sneller andere langzaam. We gaan door Valcarlos (het Karelsdal), in deze vallei hebben de troepen van Karel de Grote ook uitgerust, weet ik uit mijn route boekje. Echter ze werden wel verslagen, Karel hoorde hier het hoorngeschal van ridder Roeland, de aanvoerder van de achterhoede die het te stellen had met de Basken. Soms gaan we omhoog maar ook af en toe iets naar beneden. Dat voelt een beetje als vals spel, want daarna moet je weer omhoog. Ik haal het een heel stuk zonder ondersteuning, echter na ca. 400 meter ga ik bij de stijging over op eco stand, als het weer vlakker wordt kan die weer uit. Het fietsen van de afgelopen drie weken was een goede training voor deze rit. De rit is weliswaar relatief kort in km (35) maar vooral lang in stijging en veel in hoogtemeters (ca. 8. Het laatste stukje de berg op was het lastigst niet alleen steil maar nu ook vol met de wind tegen. Boven op de berg staat de crew je te verwelkomen. Een heerlijke reep toblerone chocolade (als presentje) vult de energie weer aan. Dan is het wachten op de rest een voor een komen ze binnen. En allemaal zijn ze moe maar voldaan. Voor eentje was het echt te zwaar en hij is met de Sven en Marit onderweg (halverwege) in de ‘keuken’ bus meegereden. Maar ook hij leverde een prima prestatie. Ieder presteert immers naar eigen kunnen. Na het bereiken van de top en enige rust ben ik samen met Wilma, Willy en Jan Pieter afgedaald naar Roncesvalles (960 meter), een abdij maar ook een van de grootste refugo’s (herberg) voor pelgrims (vooral voor lopers). Deze hoort bij de abdij en wordt mede door Nederlandse vrijwilligers bemand. Er kunnen in deze herberg op slaapzalen in stapelbedden wel zo’n 200 pelgrims slapen. Gelukkig mogen wij door naar ons eigen tentje op een km of 10 verder bij Espinal. Maar niet nadat we eerst een stempel lieten zetten in ons pelgrimspaspoort. Eerst een bij de VVV die ons ook nog een boekje met vertalingen voor de pelgrim overhandigde, zelfs met vertalingen in het Fries en meer lokale talen zoals het Basks. Na de stempel bij de VVV die maar heel gewoon was, bleek dat we er ook een bij het Pelgrimsburo konden krijgen. Die ook gehaald en die ziet er meer uit als een echte pelgrimsstempel. Samen met de andere drinken we nog een drankje op het terras voor een restaurantje. Daarna rijden we naar de camping, gelukkig gaat de weg nu alleen maar naar beneden (onze camping ligt op 860 meter) en dalen is leuk en mooi om te doen. Wel voorzichtig want in de haarspeldbochten kan zomaar wat grind of steentjes liggen en je wilt natuurlijk niet onderuit gaan.

Geschreven door Maurices.fietstocht