De 34ste dag betekent ook dat morgen donderdag de laatste week ingaat. Nog 5 dagen op de fiets en dan komen we aan in
Santiago. Wat is de tijd snel gegaan. Morgen staat een rit van 70km op het programma waarvan zo’n 20 km klimmen. Eerst naar Foncebadon (1430 meter) en dan naar de beroemde of liever gezegd de beruchte Cruz de Ferro van 1540 meter. Na de klim wacht de beloning: een lekker lange afdaling. Op de Cruz de Ferro zullen we onze uit Nederland meegenomen steen achterlaten. Maar dit is allemaal morgen pas. Vandaag vertrokken we uit Leon, dat ging voorspoedig. We hebben gekozen voor een minder gevaarlijke route de stad uit via het fietspad langs de Rio (rivier) Bernesga en doorstekend via het voetpad langs van de drukke Av. de Portugal (de N120) hebben we veilig de route kunnen vervolgen. Diana fietste ook met ons groepje mee. Vandaag was het een kortere rit, Wim had aangegeven van 50km, om er weer in te komen na de rustdag. Doordat we anders uit de stad zijn gereden en de drukte van de binnenstad hebben vermeden (de gebouwen en kathedraal hadden we gisteren al gezien) is de route nog wat korter geworden. We schatten zelfs maar zo’n 40km. Voor ervaren fietsers zoals we ons inmiddels voelen een peuleschil. We fietsen rustig en haalden een mooie stempel bij het gemeentehuisje van Santovenia de Valdondina. De stempelkaart begint aardig vol te raken. De sport is nu niet zo zeer nog stempels verzamelen, maar zorgen voor de mooiste. Tja en dat weet je pas als die gestempeld is. Van Santovenia hebben we onze reis voortgezet naar Mozondiga. Vreemd was wel dat mijn routeboekje (een eerdere uitgave) en onze gps track dit aangaven, maar dat de nieuwe uitgave van de route Mozondiga links laat liggen en Chozas de Abajo aandoet. Niet getreurd ook in Mozondiga was heerlijke cafe con leche te krijgen. Willy tracteerde ons groepje. Van Mozondiga fietsen we door naar Villar de Mazarife en verwonderden ons over rare dijk- of grotwoningen, die overigens niet meer bewoond waren. In het dorp verder was er een mooi beeld van sint Jacob en uiteraard ook weer ooievaars op de kerktoren. Die ooievaars zie je overal op wat hoge torens en gebouwen. We vinden ze al niet meer bijzonder. Na Villar de Mazarife begon een onverhard pad, Wel met grint en steen maar dat fietst toch niet echt prettig. We dachten van 2,5 km maar dat bleken er na afloop zelfs 4,5 km te zijn geweest. Direct na het plaatsje Villevante waar even asfalt was vervolgde weer het grint gruis pad over een aantal km’s. Bert, Bernd en Peter die dat te veel van het goede vonden en een andere weg kozen, moesten uit eindelijk de snelweg passeren. En dat kon voor hen niet anders dan door een drooggevallen afwateringstunneltje onder de snelweg. Ons grintpad ging ook over de wandelroute van de pelgrims en we zagen veel pelegrino’s richting Santiago lopen. Kort na het einde van het tweede grintpad werd Puente de Orbigo aangegeven. Dat is de beroemde brug die ook de omslag van ons routeboekje siert. Net voor de brug vonden we een aardige en mooie albergue met restaurant. Omdat de lunchtijd al ruimschoots was aangebroken hebben we daar wat gegeten. Ik een heerlijke pizza. Omdat we maar enkele km’s van onze slaapplaats verwijderd waren hebben we lekker in de tuin van de herberg geluierd en nog een wijntje gedronken.We troffen in de herberg ook wandelaars, onder andere een mevrouw die vanuit Nederland (Arnhem als ik het goed heb) in maart uit Nederland was vertrokken te voet. Zij gaf aan het eerste stuk in Frankrijk wat voorzieningen (restaurantjes, slaapplekken) wel heel wat minder geregeld was dan in Spanje. In Spanje is er geen probleem, je vind als het ware op hoek van elke straat we een eet- en/of slaapgelegenheid voor pelgrims. In Frankrijk liep ze soms dagen zonder dat ze een bakkertje trof waar ze een broodje kon halen om over een restaurantje of barretje nog maar te zwijgen.

Geschreven door Maurices.fietstocht