Buciumvallei
Roemenië, Șoimuș
Vrijdagavond besloten we een plek te zoeken in het Apuseni-gebergte. Wat hoger is het vaak ’s nachts wat koeler, dus daar gaan we naar op zoek.
Gisteren reden we door een leuk dal naar Brad. Daar doen we nog weer even boodschappen, voor we verder omhoog gaan. Via Abrud rijden we naar de Buciumvallei, waar we een camperplek vinden in de tuin van een jonge familie.
In de loop van de middag krijgen we meer bewolking, waaruit af en toe een buitje valt. Ook horen we het af en toe rommelen.
’s Nachts koelt het buiten af naar 16°. We slapen dus weer eens heerlijk onder het dekbed.
Vanmorgen pakten we de fietsen om verder het dal te verkennen. De weg is pas bijna helemaal opnieuw geasfalteerd en dus prima om te fietsen.
In de vallei liggen een aantal kleine boerendorpjes langs de weg en omhoog tegen de beboste hellingen.
We rijden door tot Mogoş, waar schuurtjes met rieten daken staan. Het riet wordt vastgehouden met stokken, die alle kanten opsteken. In het dorp drinken we iets bij het winkeltje, annex bar. Aan een tafeltje verderop zit een groep mannen. In de kerk is een dienst bezig, horen we. Regelmatig staat er iemand even buiten in het voorportaal.
De laatste kilometers voor Mogoş ging het flink omlaag. Het eerste deel van de terugweg nemen we een ander weggetje, soms asfalt (met gaten) soms wat lossere stenen. Deze route gaat omhoog naar Poienile Mogoş, heeft minder bochten en bovendien komen we geen enkele andere weggebruiker tegen.
Als we weer op de grotere weg komen, hoeven we nauwelijks meer te trappen.
In een van de dorpjes staat een kerkje uit 1747. Het is een monument, volgens het bordje erop. Het hoge dak van de toren is specifiek voor het gebied van het Apuseni-gebergte. Als we hem zien op de heenweg, lopen er mensen naar de kerk. Er is dus een dienst. Op de terugweg komen we er opnieuw langs. Nu kunnen we binnen kijken. De “koster” is aan het afsluiten, maar laat ons vol trots van alles zien. De kleden werden opgetild om de stenen treden eronder te laten zien. Op een van de iconen zit een heilige op een stoel, die op die treden staat. Het icoon is gedateerd rond 1837, de tijd dat de iconostase is gebouwd / geschilderd.
De kerk heeft twee namen: “Heilige aartsengelen Michael en Gabriel kerk” en “Kerk van de Hemelopneming van Maria”. Voor in de kerk, voor de iconostase ligt een kleed met die afbeelding. We krijgen allebei een prentje ervan. Daarna krijgen we rozenwater op een hand en krijgt Paul het flesje toegestopt. Helaas niet mogelijk om foto’s te maken in de kerk.
Voor de kerk worden we nog gewezen op oude grafstenen.
Ook vandaag kregen we aan het eind van de middag weer een buitje, maar toen waren we al weer terug bij de camper.
Gisteren reden we door een leuk dal naar Brad. Daar doen we nog weer even boodschappen, voor we verder omhoog gaan. Via Abrud rijden we naar de Buciumvallei, waar we een camperplek vinden in de tuin van een jonge familie.
In de loop van de middag krijgen we meer bewolking, waaruit af en toe een buitje valt. Ook horen we het af en toe rommelen.
’s Nachts koelt het buiten af naar 16°. We slapen dus weer eens heerlijk onder het dekbed.
Vanmorgen pakten we de fietsen om verder het dal te verkennen. De weg is pas bijna helemaal opnieuw geasfalteerd en dus prima om te fietsen.
In de vallei liggen een aantal kleine boerendorpjes langs de weg en omhoog tegen de beboste hellingen.
We rijden door tot Mogoş, waar schuurtjes met rieten daken staan. Het riet wordt vastgehouden met stokken, die alle kanten opsteken. In het dorp drinken we iets bij het winkeltje, annex bar. Aan een tafeltje verderop zit een groep mannen. In de kerk is een dienst bezig, horen we. Regelmatig staat er iemand even buiten in het voorportaal.
De laatste kilometers voor Mogoş ging het flink omlaag. Het eerste deel van de terugweg nemen we een ander weggetje, soms asfalt (met gaten) soms wat lossere stenen. Deze route gaat omhoog naar Poienile Mogoş, heeft minder bochten en bovendien komen we geen enkele andere weggebruiker tegen.
Als we weer op de grotere weg komen, hoeven we nauwelijks meer te trappen.
In een van de dorpjes staat een kerkje uit 1747. Het is een monument, volgens het bordje erop. Het hoge dak van de toren is specifiek voor het gebied van het Apuseni-gebergte. Als we hem zien op de heenweg, lopen er mensen naar de kerk. Er is dus een dienst. Op de terugweg komen we er opnieuw langs. Nu kunnen we binnen kijken. De “koster” is aan het afsluiten, maar laat ons vol trots van alles zien. De kleden werden opgetild om de stenen treden eronder te laten zien. Op een van de iconen zit een heilige op een stoel, die op die treden staat. Het icoon is gedateerd rond 1837, de tijd dat de iconostase is gebouwd / geschilderd.
De kerk heeft twee namen: “Heilige aartsengelen Michael en Gabriel kerk” en “Kerk van de Hemelopneming van Maria”. Voor in de kerk, voor de iconostase ligt een kleed met die afbeelding. We krijgen allebei een prentje ervan. Daarna krijgen we rozenwater op een hand en krijgt Paul het flesje toegestopt. Helaas niet mogelijk om foto’s te maken in de kerk.
Voor de kerk worden we nog gewezen op oude grafstenen.
Ook vandaag kregen we aan het eind van de middag weer een buitje, maar toen waren we al weer terug bij de camper.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 1 reacties bij dit reisverslag
Wat een mooie dag weer! Kan begrijpen, dat het dekbed weer heerlijk was!!
Magda 2024-08-21 09:54:40
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
