Damasceerwerk
Marokko, Meknes
Paul zag vanmorgen (vanaf zijn koffieterrasje) een kat passeren, die telkens achterom keek of een man (met een blikje kattenvoer) hem nog volgde. Later vertelde de man hem dat veel mensen in Meknès de (straat)katten voeren. “Nous aimons les chats”.
Bij de stadswallen sprak Paul een man, die op een (door de Nederlandse Arbo’wet af te keuren) steiger de muur beklopt. De pleisterlaag wordt verwijderd en dan moet de muur opnieuw gestuct. De stukken die zijn gedaan zien er top uit. Nog kilometers te gaan.
Wij gaan vanmorgen de medina in. Altijd leuk die kleine steegjes met winkeltjes en ambachtslieden.
Maar eerst nog even het Musée de Meknès bekijken. Wat mooie dingen (sieraden, keramiek en koperwerk) in vitrines (van spiegelend glas), maar een stofbeurt zou welkom zijn, net als werkende verlichting.
In de medina worden we aangesproken door een meneer die ons de damasceertechniek wil uitleggen: geruwd ijzer wordt zwartgeblakerd en daarna al kloppend voorzien van een patroon in zilverdraad. Na nog een keer stoken wordt alles gepoetst en gepolijst.
Hij vertelt in 2004 ter gelegenheid van 400 jaar vriendschapsbetrekkingen tussen Nederland en Marokko in de Nieuwe Kerk in Amsterdam te zijn geweest. De koningin (Beatrix, net als hij een kunstenaar) had een beeld van een gazelle van hem heel mooi gevonden. Een paar dagen later kwam iemand heel gericht dat beeld kopen.
Het ambacht van damasceren wordt van vader op zoon overgedragen. Zijn grootvader was tijdens zijn opleiding in Damascus (Syrië) geweest en had daar zijn meesterstuk gemaakt: een dolk in twee technieken. De kling is opgebouwd uit verschillende lagen staal. Het handvat is van ivoor en de schede en de pareerstang zijn op de Meknèsmanier gedamasceerd met zilver.
Paul moet met zijn telefoon een foto maken en bij het uitvergroten zie je de verschillende lagen staal.
Hij heeft kritiek op Dar Jamaï (het museum waar we gisteren waren) dat alle kunstvoorwerpen uit Meknès niet meer worden tentoongesteld. Alles is “uitgeleend” aan andere musea in het land. Die voorwerpen horen hier te zien te zijn, vindt hij.
Verderop in de medina een overdekte markt met gebak, kruiden, olijven en vlees.
Vooral de kruidenkramen zijn schitterend om te zien. Voor ieder gerecht is een apart kruidenmengsel te koop.
We lunchen warm vanmiddag, hoeven we vanavond niet meer te koken. In de loop van de middag loopt Paul een stukje de koninklijke golfbaan op (met toestemming van de politie, uiteraard).
Daarna kijken we nog bij de winkeltjes waar vanuit een coöperatie o.a. vloerkleden worden verkocht. Misschien willen we er een meenemen dit jaar, maar we hebben nog geen idee wat we beide mooi vinden. Zeggen ook meteen eerlijk dat we niet gaan kopen. Toch worden verschillende kleden getoond. We zien een mooie, maar kopen niet (zelfs niet als de prijs flink omlaag gaat).
We horen dat reisorganisaties, die (met gidsen) met een groep langs komen 40 % commissie moeten ontvangen van alle verkochte goederen. De vraagprijs (voor Amerikanen, zoals onze zegsman het noemde) ligt dan ook flink hoger dan wat ons werd gevraagd.
Terug in de camper zien we een groep vrouwen verzamelen op de parkeerplaats, cadeautjes op het hoofd, taarten in de armen, één iemand loopt met een reismand (voor een baby). Voor een restaurant wordt verzameld rond iets wat lijkt op een kinderbedje. Na wat gezang wordt alles naar binnen gedragen.
Bij de stadswallen sprak Paul een man, die op een (door de Nederlandse Arbo’wet af te keuren) steiger de muur beklopt. De pleisterlaag wordt verwijderd en dan moet de muur opnieuw gestuct. De stukken die zijn gedaan zien er top uit. Nog kilometers te gaan.
Wij gaan vanmorgen de medina in. Altijd leuk die kleine steegjes met winkeltjes en ambachtslieden.
Maar eerst nog even het Musée de Meknès bekijken. Wat mooie dingen (sieraden, keramiek en koperwerk) in vitrines (van spiegelend glas), maar een stofbeurt zou welkom zijn, net als werkende verlichting.
In de medina worden we aangesproken door een meneer die ons de damasceertechniek wil uitleggen: geruwd ijzer wordt zwartgeblakerd en daarna al kloppend voorzien van een patroon in zilverdraad. Na nog een keer stoken wordt alles gepoetst en gepolijst.
Hij vertelt in 2004 ter gelegenheid van 400 jaar vriendschapsbetrekkingen tussen Nederland en Marokko in de Nieuwe Kerk in Amsterdam te zijn geweest. De koningin (Beatrix, net als hij een kunstenaar) had een beeld van een gazelle van hem heel mooi gevonden. Een paar dagen later kwam iemand heel gericht dat beeld kopen.
Het ambacht van damasceren wordt van vader op zoon overgedragen. Zijn grootvader was tijdens zijn opleiding in Damascus (Syrië) geweest en had daar zijn meesterstuk gemaakt: een dolk in twee technieken. De kling is opgebouwd uit verschillende lagen staal. Het handvat is van ivoor en de schede en de pareerstang zijn op de Meknèsmanier gedamasceerd met zilver.
Paul moet met zijn telefoon een foto maken en bij het uitvergroten zie je de verschillende lagen staal.
Hij heeft kritiek op Dar Jamaï (het museum waar we gisteren waren) dat alle kunstvoorwerpen uit Meknès niet meer worden tentoongesteld. Alles is “uitgeleend” aan andere musea in het land. Die voorwerpen horen hier te zien te zijn, vindt hij.
Verderop in de medina een overdekte markt met gebak, kruiden, olijven en vlees.
Vooral de kruidenkramen zijn schitterend om te zien. Voor ieder gerecht is een apart kruidenmengsel te koop.
We lunchen warm vanmiddag, hoeven we vanavond niet meer te koken. In de loop van de middag loopt Paul een stukje de koninklijke golfbaan op (met toestemming van de politie, uiteraard).
Daarna kijken we nog bij de winkeltjes waar vanuit een coöperatie o.a. vloerkleden worden verkocht. Misschien willen we er een meenemen dit jaar, maar we hebben nog geen idee wat we beide mooi vinden. Zeggen ook meteen eerlijk dat we niet gaan kopen. Toch worden verschillende kleden getoond. We zien een mooie, maar kopen niet (zelfs niet als de prijs flink omlaag gaat).
We horen dat reisorganisaties, die (met gidsen) met een groep langs komen 40 % commissie moeten ontvangen van alle verkochte goederen. De vraagprijs (voor Amerikanen, zoals onze zegsman het noemde) ligt dan ook flink hoger dan wat ons werd gevraagd.
Terug in de camper zien we een groep vrouwen verzamelen op de parkeerplaats, cadeautjes op het hoofd, taarten in de armen, één iemand loopt met een reismand (voor een baby). Voor een restaurant wordt verzameld rond iets wat lijkt op een kinderbedje. Na wat gezang wordt alles naar binnen gedragen.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 2 reacties bij dit reisverslag
Ik lees met pleIer wat jullie doen en meemaken,hartelijk dank.
Ineke. 2024-01-11 10:28:16
Prachtig, prachtig! Al die kleuren, figuren. In gebouwen in het tentoonstellen van fruit en kruiden. Ik kan me goed voorstellen dat jullie geen keuze kunnen maken tussen al dat moois! We zullen zien waar jullie mee thuis komen. En de uitleg van de ambacht. Vriendelijk allemaal hoor. Zo leuk te lezen.
Hans en Joanne 2024-01-12 21:40:55
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
