Zaterdag naar Zagora gefietst en boodschappen gedaan. Helaas geen grotere winkel gevonden, dus alles bij kleine winkeltjes.
Paul had een oplossing verzonnen voor de loslatende achterkant, dus we gingen langs een meubelmaker om een latje te laten zagen. Terwijl dat gebeurde werd ik aangesproken in het Duits, door iemand die vertelde dat het bedrijfje van zijn moeders familie was. Zij was Berbers. Zijn vader van Toeareg. Hij was kunstenaar en zijn werk werd ook verkocht in Duitsland. We moesten met hem meekomen om zijn werk te bekijken. Toen we in zijn winkeltje (een winkeltje, zoals we al meer hadden gezien) kwamen, werd er meteen een pot thee geregeld. Op mijn vraag wat zijn werk was, wees hij op houten “schilderijen”, ingelegd met kamelenbot. Daarna ging een grote ijzeren kist van het slot. Daarin zaten de sieraden die hij maakte: zowel Berber als Touareg. De Berber zijn vrij zwaar met allerlei soorten stenen, de Touareg zijn met kleine kraaltjes en zilveren ornamenten, soms weer met een steen. Er was een Touareg kettinkje dat ik wel leuk vond. De vraagprijs vond ik veel te hoog. We hadden niet eens meer zoveel geld bij ons na de boodschappen. Mijn tegenbod vond hij natuurlijk te laag. Uiteindelijk kreeg ik het mee voor iets meer dan de helft van zijn oorspronkelijke prijs.
’s Middags bezig met het vastzetten van de achterwand. De gekochte bouten bleken te kort.
Zondag is de grote soukh dus daar hebben we gezocht naar langere bouten. Uiteraard ook de nodige groente ingeslagen. Tegen de middag brochette kip gegeten met een stuk brood en een glas thee bij een kraampje op de markt.
Van onze Franse buren hadden we gehoord dat er tegenover de Moskee een slager zat, die lekkere worstjes verkocht en ook blokjes kalkoenvlees (voor brochettes). Meestal verkoopt een slager maar een soort vlees (koe, schaap, geit of kip), maar deze dus vlees en gevogelte. Op de terugweg van de Soukh daar nog wat vlees gehaald. Meteen ingevroren in het vrieslaatje van de koelkast.
’s Middags de grotere bouten geplaatst (Paul) en verder zitten lezen. Het is warm (34˚C) en ook ’s avonds kunnen we gewoon buiten zitten.
Vandaag naar Mhamid, in de Sahara, gereden. Zo’n beetje het einde van de berijdbare wereld. Vanaf hier kan je alleen met een 4x4 (of per dromedaris) verder naar Mauritanië. (Timboektoe is vqnaf hier met een karavaan 49 dagen.) De weg erheen gaat weer door een steenwoestijn en over een paar bergen. Net als het landschap saai dreigt te worden, verandert het weer. In de verte zien we de Draa vallei met palmen, maar langs de zinderende, spiegelende weg is het steen of zand met af en toe wat bomen of struiken. We staan op een camping aan de Draa, die hier helemaal droog is. Een paar jaar geleden is er veel wateroverlast geweest in Marokko. We weten niet precies waar, maar het valt ons op dat de wegen die we de afgelopen dagen hebben gereden er vrij nieuw uitzien en waar de weg de rivier kruist, zijn nieuwe bruggen gebouwd. Vaak een paar meter hoger dan de vroegere doorwaadbare plaatsen, die je nog wel kan zien.
Geschreven door Arendien-en-Paul