Vanmorgen fietsten we naar de Blauwe Rotsen. Op de “piste” merkt Paul dat zijn achterband wat meer lucht nodig heeft. We stoppen bij een brug. Terwijl Paul zijn band oppompt, zie ik dat hogerop in de stroom een muurtje is gebouwd om de kracht van het water af te remmen. Niet dat er nu water stroomt, maar toch.
Verderop maken we een omweg via een dorpje, dat uitgestorven leek. Toch staan er watercontainers bij sommige huizen en zagen we een nette stapel betonblokken liggen.
We klimmen op een graniethelling om uit te kijken. Bovenop zijn een paar stenen blijven staan. Het evenwicht lijkt wankel.
Nog wat verder, we zijn dan al weer op de hoofdroute, zien we vanaf een ander hoog punt een steengroeve.
Soms zitten er gaten in de rotsen. Het lijken afdrukken van iets groots. Waarschijnlijk toch gewoon ontstaan door water, zon en wind.
Tussen de rotsen een “veldje” met wat amandelboompjes; langs de weg een klein wit bloempje dat lijkt op dat van de winde. Alleen nu kleiner en aan een struikje met hele kleine blaadjes.
Onze boterhammen eten we onder een amandelboompje, waarin de bijen zoemend van bloem naar bloem gaan.
Wat verderop de zien we de geschilderde rotsen. We kennen ze van een vorige keer. De kleuren zijn wat vervaagd.
Terug in Tafraout lopen we binnen bij het Maison du Troc, dat Handelshuis betekent, wordt ons verteld. We zien weer een aantal mooie tapijten, maar de vraagprijs is ver boven ons budget.