Butuceni (Orheiul Vechi)
Moldavië, Butuceni
Bij aankomst gisteren parkeren we bij het museum van het gebied van Orheiul Vechi. Al een stukje eerder hebben we bij een kassa een toegangskaartje en een parkeerkaart moeten kopen. We nemen ook maar een gidsje mee.
We lopen het museum even binnen. Opvallend zijn een aantal spintollen van gebrande klei uit Thracische- (10e-8e vC) en Getische (5e-3e vC) cultuur. In de middeleeuwen zien ze er precies hetzelfde uit.
Het gebied (cultural-natural Reserve) ligt ingeklemd tussen een paar bochten van de rivier de Răut, die diep is ingesleten in het rotsige landschap.
Wij staan in het dal en bovenop de rotsen aan de andere kant van de rivier zien we kerkjes. We lopen erheen. Bij een van de kerken is ook een klooster en behalve een klokkentorentje zit alles in grotten in de rots. We hebben even niet aan de kledingvoorschriften in kerken en kloosters gedacht, zijn dus te bloot (korte broek, blote armen en geen hoofddoek) en mogen niet naar binnen.
Ok, gaan we morgenochtend terug. Nu nemen we een kijkje in het dorp Butuceni, een combinatie van een museumdorp en een (zeer) kleinschalig vakantiepark in ontwikkeling. Als we iets tegen elkaar zeggen, worden we aangesproken door een jongeman. Hij woont in Nijmegen en is er samen met zijn neef, die in Orhei woont. We lopen met zijn vieren op en ondertussen vertellen zij over wat we zien en de gewoontes hier. Een mevrouw zit met flessen drank langs de weg en nu krijgen we antwoord op de vraag die wij ons al stelden. “Wat doen ze met al die walnoten?” In tuinen en langs wegen, overal zien we notenbomen. Deze mevrouw had een walnotenlikeur te koop. “speciale smaak en ook een goed medicijn” volgens onze tolk.
Bij terugkomst op de parkeerplaats verplaatsen we de camper naar het weiland bij de rivier.
Vanmorgen gaan we opnieuw op pad naar de kloosters. De deur van de grotkerk zat nog op slot. We lopen door naar de volgende kerk. Hier is een dienst bezig. Buiten legt iemand iets in het Engels uit aan een andere man. We raken met zijn vieren in gesprek. De Moldaviër gidst de Australiër. Zij vertrekken naar de grotten. Een pater is onderweg met de sleutel. We gaan ook maar het stukje terug. Na een tijdje gaat inderdaad de deur open, maar niemand houdt zich aan de kledingvoorschriften. Heb dus meteen ook maar mijn sjaaltje om mijn nek laten hangen, in plaats van op mijn hoofd.
Langs donkere trappen omlaag naar een kerkje, met op de Iconostase iconen van Maria en Jezus.
In deze kerk ook een icoon van “de heilige van Moskou”, een blinde non, die door het communistisch regime werd vastgezet en (een martelaarsdood) stierf. Door haar toedoen zou Hitler niet Moskou hebben kunnen veroveren. Vandaar haar bijnaam. Dat ze hier in een kerkje hangt, heeft te maken met het feit dat de orthodoxe kerk in Moldavië onder de Russisch orthodoxe kerk valt.
Naast de kerk een ruimte met cellen waar de monniken sliepen. Je kunt er niet rechtop staan.
Aan de rivierkant is er een uitgang, meters boven de rivier. Op een plateau kun je staan. Een mooie fotoplek voor velen. In de rotsspleten zitten munten en briefjes.
Via het dorp lopen we terug naar de camper. Op een terras een kop koffie/thee en een placinta met kersen.
De rest van de middag schuiven we met boek en krant met de schaduw mee rond de camper. Het is heet hier.
We lopen het museum even binnen. Opvallend zijn een aantal spintollen van gebrande klei uit Thracische- (10e-8e vC) en Getische (5e-3e vC) cultuur. In de middeleeuwen zien ze er precies hetzelfde uit.
Het gebied (cultural-natural Reserve) ligt ingeklemd tussen een paar bochten van de rivier de Răut, die diep is ingesleten in het rotsige landschap.
Wij staan in het dal en bovenop de rotsen aan de andere kant van de rivier zien we kerkjes. We lopen erheen. Bij een van de kerken is ook een klooster en behalve een klokkentorentje zit alles in grotten in de rots. We hebben even niet aan de kledingvoorschriften in kerken en kloosters gedacht, zijn dus te bloot (korte broek, blote armen en geen hoofddoek) en mogen niet naar binnen.
Ok, gaan we morgenochtend terug. Nu nemen we een kijkje in het dorp Butuceni, een combinatie van een museumdorp en een (zeer) kleinschalig vakantiepark in ontwikkeling. Als we iets tegen elkaar zeggen, worden we aangesproken door een jongeman. Hij woont in Nijmegen en is er samen met zijn neef, die in Orhei woont. We lopen met zijn vieren op en ondertussen vertellen zij over wat we zien en de gewoontes hier. Een mevrouw zit met flessen drank langs de weg en nu krijgen we antwoord op de vraag die wij ons al stelden. “Wat doen ze met al die walnoten?” In tuinen en langs wegen, overal zien we notenbomen. Deze mevrouw had een walnotenlikeur te koop. “speciale smaak en ook een goed medicijn” volgens onze tolk.
Bij terugkomst op de parkeerplaats verplaatsen we de camper naar het weiland bij de rivier.
Vanmorgen gaan we opnieuw op pad naar de kloosters. De deur van de grotkerk zat nog op slot. We lopen door naar de volgende kerk. Hier is een dienst bezig. Buiten legt iemand iets in het Engels uit aan een andere man. We raken met zijn vieren in gesprek. De Moldaviër gidst de Australiër. Zij vertrekken naar de grotten. Een pater is onderweg met de sleutel. We gaan ook maar het stukje terug. Na een tijdje gaat inderdaad de deur open, maar niemand houdt zich aan de kledingvoorschriften. Heb dus meteen ook maar mijn sjaaltje om mijn nek laten hangen, in plaats van op mijn hoofd.
Langs donkere trappen omlaag naar een kerkje, met op de Iconostase iconen van Maria en Jezus.
In deze kerk ook een icoon van “de heilige van Moskou”, een blinde non, die door het communistisch regime werd vastgezet en (een martelaarsdood) stierf. Door haar toedoen zou Hitler niet Moskou hebben kunnen veroveren. Vandaar haar bijnaam. Dat ze hier in een kerkje hangt, heeft te maken met het feit dat de orthodoxe kerk in Moldavië onder de Russisch orthodoxe kerk valt.
Naast de kerk een ruimte met cellen waar de monniken sliepen. Je kunt er niet rechtop staan.
Aan de rivierkant is er een uitgang, meters boven de rivier. Op een plateau kun je staan. Een mooie fotoplek voor velen. In de rotsspleten zitten munten en briefjes.
Via het dorp lopen we terug naar de camper. Op een terras een kop koffie/thee en een placinta met kersen.
De rest van de middag schuiven we met boek en krant met de schaduw mee rond de camper. Het is heet hier.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 2 reacties bij dit reisverslag
Een bijzondere culturele dag,Ik zou niet rustig zitten in een grottenkerk , laatstaan slapen.dat vind ik altijd benauwend,varen op een grottenmeer of wadend door het water dan was ik altijd blij als ik de lucht weer zag.Jullie maken mooie foto's . Gelukkig hebben jullie ook mooi weer ,het was hier een paar dagen te warm,broeierig .
Ineke. 2024-08-03 07:46:32
Een boeiend en interessant verslag met mooie foto’s!
Marianne 2024-08-03 08:33:42
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
