Wat een avontuur
Moldavië, Recea
Vanmorgen nadat Paul nog een foto had gemaakt van de St Nicolaaskerk, waarvan hij door het carillon was gewekt, gaan we verder naar het noorden. Rond Balţi, op de Balţi steppe, worden veel gewassen verbouwd in een heuvelachtig landschap. Vrij snel nadat we de stad uit zijn, zien we regelmatig langs de weg (water)meloenen aangeboden. Soms in een klein kraampje, soms vanuit een busje. We kopen er een (een kleintje) bij een wagen achter een tractor. De prijs is 4 lei (ca 20 cent) de kg.
In dorpen zien we voor de huizen, langs de weg vaak waterputten. Erboven zijn soms prachtige daken gebouwd.
Van de ene naar de andere plek ga je hier niet alleen per auto, maar ook met paard en wagen of met de trekker. Passagiers gaan dan mee op de kar.
We rijden naar Rudi, vlak bij de Dnister, die hier de grens met Oekraïne vormt. We staan op een veldje bij kerk en begraafplaats, als een paar inwoners ons wijzen dat we iets verderop kunnen staan. We zijn net aan het kijken hoe we de camper horizontaal kunnen krijgen, als ze voorbij lopen op weg naar de Mănăsteri en ons vertellen dat er verderop aan de weg betere plekken zijn. “Kom maar mee”, wordt er gebaard en verteld via Translate. Wij rijden achter hen aan. (Stom). De route is behoorlijk bochtig en steil naar beneden en we knijpen hem al voor de terugweg, maar omkeren is niet mogelijk.
Op een gegeven moment, wenken ze ons mee over een watertje (lopend). Paul gaat mee en ik zou bij de camper blijven. Als de vrouwen met de buggy arriveren, wordt die neergezet. Ze wenken mij ook mee te komen. Dat doe ik dus ook maar, nadat ik een fototoestel heb gepakt en de deur afgesloten. We komen bij een soort grot in zandsteen, waar op de bodem losse uitgespoelde kalk ligt. Er stroomt wat water: heel helder en lekker. We proeven allemaal. Het water is in de loop der jaren door de kalksteen heen gedrupt en daardoor zo zuiver.
Iets verderop komt het uit een grote pijp en wat verder langs de weg een klein stroompje. Hij wordt aangegeven met een “verkeersbord”. Er staat een beker bij. We wandelen met hen mee naar het klooster. De vrouwen geven aan dat ik een sjaaltje om moet en kruisjes moet slaan. Ik haal een sjaal uit de camper en we lachen. Uiteindelijk gaan zij niet naar binnen en wij lopen met hen terug naar onze camper. Paul haalt een paar jerrycans water en dan draaien we om terug te rijden. Onze vrees komt uit. Het eerste stukje weg lukt, maar in een bocht, gevolgd door een steile helling, halen we het niet.
Ik loop naar het dorp op zoek naar een boer met een tractor. Paul blijft bij de camper. Misschien komt er een zware auto langs, die de camper omhoog kan slepen.
Bij het eerste huis, waar ik een tractor zie, blijkt die niet te werken. De man die er woont, spreekt een paar woorden Duits en verwijst me naar 4 huizen verderop. Daar komen een paar mannen vanuit de tuin naar het hek. Ze spreken alleen Moldavisch en Russisch, maar hebben wel een mobiel met vertaalfunctie. Al tijdens mijn vraag, sta ik met een stuk watermeloen (uit eigen tuin, begrijp ik) in de hand. “tractor is coming” hoor ik de telefoon zeggen en even later hoor ik het geluid van een tractor. De mevrouw van het eerste huis, waar ik riep, is er ondertussen ook bij komen staan. Er stopt een auto, die langs Paul was gekomen. Zij vertellen nog eens waar de hulp nodig is. De tractor vertrekt met 2 heren (en een sleepkabel) erop. Ik wordt door de mevrouw van het eerste huis meegenomen. Binnen wordt meteen een bord soep opgeschept; eten. Er is ook brood, piepkuiken en kaas. Neem!
Ervoor bedanken wordt niet geaccepteerd. Ik eet dus maar een bordje soep en proef een glaasje “compote”.
De tractor is ondertussen bij Paul aangekomen en zonder veel woorden wordt de sleepkabel aangelegd. Paul krijgt een gebaar dat hij de camper in de eerste versnelling moet zetten en rijden.
Aan het begin van het dorp wordt de kabel losgemaakt, handen geschud en zoekt hij het maar verder uit.
Als wij de tractor terug horen komen, zien we de camper weer bij het kerkje staan. Als ik erheen terugloop, word ik nagekeken tot ik bij Paul ben.
Later brengen we wat Delftsblauwe klomp koelkastmagneetjes (souvenir de Olanda) als bedankje.
In dorpen zien we voor de huizen, langs de weg vaak waterputten. Erboven zijn soms prachtige daken gebouwd.
Van de ene naar de andere plek ga je hier niet alleen per auto, maar ook met paard en wagen of met de trekker. Passagiers gaan dan mee op de kar.
We rijden naar Rudi, vlak bij de Dnister, die hier de grens met Oekraïne vormt. We staan op een veldje bij kerk en begraafplaats, als een paar inwoners ons wijzen dat we iets verderop kunnen staan. We zijn net aan het kijken hoe we de camper horizontaal kunnen krijgen, als ze voorbij lopen op weg naar de Mănăsteri en ons vertellen dat er verderop aan de weg betere plekken zijn. “Kom maar mee”, wordt er gebaard en verteld via Translate. Wij rijden achter hen aan. (Stom). De route is behoorlijk bochtig en steil naar beneden en we knijpen hem al voor de terugweg, maar omkeren is niet mogelijk.
Op een gegeven moment, wenken ze ons mee over een watertje (lopend). Paul gaat mee en ik zou bij de camper blijven. Als de vrouwen met de buggy arriveren, wordt die neergezet. Ze wenken mij ook mee te komen. Dat doe ik dus ook maar, nadat ik een fototoestel heb gepakt en de deur afgesloten. We komen bij een soort grot in zandsteen, waar op de bodem losse uitgespoelde kalk ligt. Er stroomt wat water: heel helder en lekker. We proeven allemaal. Het water is in de loop der jaren door de kalksteen heen gedrupt en daardoor zo zuiver.
Iets verderop komt het uit een grote pijp en wat verder langs de weg een klein stroompje. Hij wordt aangegeven met een “verkeersbord”. Er staat een beker bij. We wandelen met hen mee naar het klooster. De vrouwen geven aan dat ik een sjaaltje om moet en kruisjes moet slaan. Ik haal een sjaal uit de camper en we lachen. Uiteindelijk gaan zij niet naar binnen en wij lopen met hen terug naar onze camper. Paul haalt een paar jerrycans water en dan draaien we om terug te rijden. Onze vrees komt uit. Het eerste stukje weg lukt, maar in een bocht, gevolgd door een steile helling, halen we het niet.
Ik loop naar het dorp op zoek naar een boer met een tractor. Paul blijft bij de camper. Misschien komt er een zware auto langs, die de camper omhoog kan slepen.
Bij het eerste huis, waar ik een tractor zie, blijkt die niet te werken. De man die er woont, spreekt een paar woorden Duits en verwijst me naar 4 huizen verderop. Daar komen een paar mannen vanuit de tuin naar het hek. Ze spreken alleen Moldavisch en Russisch, maar hebben wel een mobiel met vertaalfunctie. Al tijdens mijn vraag, sta ik met een stuk watermeloen (uit eigen tuin, begrijp ik) in de hand. “tractor is coming” hoor ik de telefoon zeggen en even later hoor ik het geluid van een tractor. De mevrouw van het eerste huis, waar ik riep, is er ondertussen ook bij komen staan. Er stopt een auto, die langs Paul was gekomen. Zij vertellen nog eens waar de hulp nodig is. De tractor vertrekt met 2 heren (en een sleepkabel) erop. Ik wordt door de mevrouw van het eerste huis meegenomen. Binnen wordt meteen een bord soep opgeschept; eten. Er is ook brood, piepkuiken en kaas. Neem!
Ervoor bedanken wordt niet geaccepteerd. Ik eet dus maar een bordje soep en proef een glaasje “compote”.
De tractor is ondertussen bij Paul aangekomen en zonder veel woorden wordt de sleepkabel aangelegd. Paul krijgt een gebaar dat hij de camper in de eerste versnelling moet zetten en rijden.
Aan het begin van het dorp wordt de kabel losgemaakt, handen geschud en zoekt hij het maar verder uit.
Als wij de tractor terug horen komen, zien we de camper weer bij het kerkje staan. Als ik erheen terugloop, word ik nagekeken tot ik bij Paul ben.
Later brengen we wat Delftsblauwe klomp koelkastmagneetjes (souvenir de Olanda) als bedankje.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 2 reacties bij dit reisverslag
Alle mensen zijn overal vriendelijk , aardig en behulpzaam als je zelf ookvriendelijk bent ,en hen met respect behandeld ,dat is ook mijn ervaring.
Ineke. 2024-07-29 21:12:16
Wat een avontuur! Op deze wijze kom je wel onder de bevolking.
Magda 2024-08-13 11:49:23
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
