Het stadje Vieste
Italië, Vieste
Langs de zeeweg fietsten we naar Vieste vandaag. Zee zagen we nauwelijks, tussen de weg en de kust ligt de ene camping na de andere.
Vieste zelf is een leuk oud stadje, als je de toeristenwinkeltjes even wegdenkt: smalle straatjes, veel trappen en hoge woningen.
Een van de toeristentrekkers is de Scalinata dell Amore: een trap volgeschilderd met hartjes en kreten. De legende zegt dat als je de trap hand in hand oploopt met je geliefde, de liefde voor altijd is. In plaats van naar boven, hebben we beneden een terrasje gezocht voor koffie.
Daarna gewoon gaan zwerven door de straatjes. Op een hoek een groot rotsblok, de Chianca Amara (bittere steen), waar in 1554 een Turkse kaper iedere inwoner die hij niet als slaaf kon verkopen, onthoofde.
Verderop de kathedraal, formeel 11e eeuws, maar het enige dat van die tijd resteert is een klein venster. Na een aardbeving (1664) is de kerk herbouwd in de voor Puglia kenmerkende barokstijl.
Bij de haven een “trabucco” een houten platform met lange stokken, vanwaar gevist wordt met netten die horizontaal naar beneden worden gelaten en weer opgehaald. Deze manier van vissen is al oud aan de kust van Puglia, “ontstaan vanuit de behoefte om beide voeten stevig op de grond te houden, vooral bij onvoorspelbaar en stormachtig weer” lazen we.
Terug op de camping weer even een frisse duik en dan een douche.
Vieste zelf is een leuk oud stadje, als je de toeristenwinkeltjes even wegdenkt: smalle straatjes, veel trappen en hoge woningen.
Een van de toeristentrekkers is de Scalinata dell Amore: een trap volgeschilderd met hartjes en kreten. De legende zegt dat als je de trap hand in hand oploopt met je geliefde, de liefde voor altijd is. In plaats van naar boven, hebben we beneden een terrasje gezocht voor koffie.
Daarna gewoon gaan zwerven door de straatjes. Op een hoek een groot rotsblok, de Chianca Amara (bittere steen), waar in 1554 een Turkse kaper iedere inwoner die hij niet als slaaf kon verkopen, onthoofde.
Verderop de kathedraal, formeel 11e eeuws, maar het enige dat van die tijd resteert is een klein venster. Na een aardbeving (1664) is de kerk herbouwd in de voor Puglia kenmerkende barokstijl.
Bij de haven een “trabucco” een houten platform met lange stokken, vanwaar gevist wordt met netten die horizontaal naar beneden worden gelaten en weer opgehaald. Deze manier van vissen is al oud aan de kust van Puglia, “ontstaan vanuit de behoefte om beide voeten stevig op de grond te houden, vooral bij onvoorspelbaar en stormachtig weer” lazen we.
Terug op de camping weer even een frisse duik en dan een douche.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
