Ksar Loudaghir
Marokko, Figuig
De afgelopen nacht vroor het hier. Wij hadden het niet koud, want we hadden het elektrische kacheltje op de laagste stand aan laten staan. Vanmorgen was het in de camper nog 13˚.
Na het ontbijt wandelden we naar de “stad”. Eigenlijk is Figuig geen stad, maar een oase van zo’n 20 km2, waarin 7 dorpjes liggen tussen akkertjes met palmbomen.
Er klinkt muziek vanuit een gebouwtje. We worden uitgenodigd binnen te komen kijken bij de expositie die er is. Die blijkt te gaan over het onafhankelijkheidsmanifest van 11 januari 1944.
Ook zijn er foto’s van de ondertekenaars van dit manifest, van Franse soldaten en leiders van Figuig in het begin van de vorige eeuw. In de schatkamer wat gereedschap om kogels te maken. Kruit werd gevonden hier in de omgeving.
Aan het eind kregen we van een jongen die ons rondleidde een kaartje van Figuig en hij tekende erop aan wat de highlights waren.
We gingen op zoek naar de 900 jaar oude zeshoekige stenen minaret (Minaret en pierre). We kwamen uit op een pleintje met de nieuwe moskee (1990), waar we werden aangesproken door iemand die er woonde. Hij vertelde iets over de moskee, over de huizen (pisémuren van 40 cm), over de bron en hoe het water werd verdeeld en toen over de stenen minaret. Toen wij vertelden dat we daar naar op zoek waren, liep hij voor ons uit. Bij de minaret vertelde hij over een bron die er vlakbij was. De deur er naar toe was afgesloten, maar ergens op staand, konden hij en Paul over een muurtje kijken.
Daarna nam hij ons mee naar een ander pleintje, waar nog een deel van de “stadsmuur” van de Ksar (dorp) te zien was. Vlakbij de muur een gerestaureerd openlucht badhuis, waar het water van bij de oude moskee heenliep. Volgens onze gids was het water in de winter warm en in de zomer koud.
Toen we afscheid hadden genomen en op weg waren naar de camper, werden we gegroet door een vrouw op straat. Nadat ik terug had gegroet, vroeg ze me gebarend of ik wilde kijken en wenkte me mee. Paul werd min of meer genegeerd. We liepen door een paar straatjes en toen gingen we een huis binnen. Ze liet ons alle kamers zien (rond een grote binnenplaats waar couscous lag te drogen). In de keuken kregen we een paar dadels en er werd karnemelk in een beker geschonken. Zij nam eerst een slokje en toen kregen wij de beker voorgezet. Ik heb een slokje genomen (ik hou niet van melk en karnemelk) en Paul nam er een paar. Langs de schapen gingen we naar een volgend huis. Ook hier werden alle kamers geshowd. Dit huis had een groot dakterras met uitzicht op een tuin. Die tuin gingen we ook nog in: dadelpalmen, maar ook groentebedden. We kregen een blad te proeven (volgens mij broccoli), dat werd gebruikt in de couscous. Later plukte ze wat kruiden die ze hier gebruiken voor de thee. Die moest ik meenemen. Ze werden bijna in mijn tas gedouwd. Een paar lenteuitjes konden er ook nog wel bij. We gingen samen op de foto.
Terug bij het eerste huis werd de zoon geroepen. Hij moest dingen in het Frans zeggen, maar wat hij zei, was niet te verstaan. Toen we weggingen, liep hij nog een stukje mee: giebelend en in zichzelf pratend. Wij concludeerden dat hij apestoned was.
Later in de middag liepen we nog een stukje door een palmentuin vlak bij de camping.
Na het ontbijt wandelden we naar de “stad”. Eigenlijk is Figuig geen stad, maar een oase van zo’n 20 km2, waarin 7 dorpjes liggen tussen akkertjes met palmbomen.
Er klinkt muziek vanuit een gebouwtje. We worden uitgenodigd binnen te komen kijken bij de expositie die er is. Die blijkt te gaan over het onafhankelijkheidsmanifest van 11 januari 1944.
Ook zijn er foto’s van de ondertekenaars van dit manifest, van Franse soldaten en leiders van Figuig in het begin van de vorige eeuw. In de schatkamer wat gereedschap om kogels te maken. Kruit werd gevonden hier in de omgeving.
Aan het eind kregen we van een jongen die ons rondleidde een kaartje van Figuig en hij tekende erop aan wat de highlights waren.
We gingen op zoek naar de 900 jaar oude zeshoekige stenen minaret (Minaret en pierre). We kwamen uit op een pleintje met de nieuwe moskee (1990), waar we werden aangesproken door iemand die er woonde. Hij vertelde iets over de moskee, over de huizen (pisémuren van 40 cm), over de bron en hoe het water werd verdeeld en toen over de stenen minaret. Toen wij vertelden dat we daar naar op zoek waren, liep hij voor ons uit. Bij de minaret vertelde hij over een bron die er vlakbij was. De deur er naar toe was afgesloten, maar ergens op staand, konden hij en Paul over een muurtje kijken.
Daarna nam hij ons mee naar een ander pleintje, waar nog een deel van de “stadsmuur” van de Ksar (dorp) te zien was. Vlakbij de muur een gerestaureerd openlucht badhuis, waar het water van bij de oude moskee heenliep. Volgens onze gids was het water in de winter warm en in de zomer koud.
Toen we afscheid hadden genomen en op weg waren naar de camper, werden we gegroet door een vrouw op straat. Nadat ik terug had gegroet, vroeg ze me gebarend of ik wilde kijken en wenkte me mee. Paul werd min of meer genegeerd. We liepen door een paar straatjes en toen gingen we een huis binnen. Ze liet ons alle kamers zien (rond een grote binnenplaats waar couscous lag te drogen). In de keuken kregen we een paar dadels en er werd karnemelk in een beker geschonken. Zij nam eerst een slokje en toen kregen wij de beker voorgezet. Ik heb een slokje genomen (ik hou niet van melk en karnemelk) en Paul nam er een paar. Langs de schapen gingen we naar een volgend huis. Ook hier werden alle kamers geshowd. Dit huis had een groot dakterras met uitzicht op een tuin. Die tuin gingen we ook nog in: dadelpalmen, maar ook groentebedden. We kregen een blad te proeven (volgens mij broccoli), dat werd gebruikt in de couscous. Later plukte ze wat kruiden die ze hier gebruiken voor de thee. Die moest ik meenemen. Ze werden bijna in mijn tas gedouwd. Een paar lenteuitjes konden er ook nog wel bij. We gingen samen op de foto.
Terug bij het eerste huis werd de zoon geroepen. Hij moest dingen in het Frans zeggen, maar wat hij zei, was niet te verstaan. Toen we weggingen, liep hij nog een stukje mee: giebelend en in zichzelf pratend. Wij concludeerden dat hij apestoned was.
Later in de middag liepen we nog een stukje door een palmentuin vlak bij de camping.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 3 reacties bij dit reisverslag
Prachtverhaal!! Daar doe je voor, al die kilometers. Bonne chance!
Leendert 2019-01-13 21:49:16
Leuk dit, zeg, wat een avontuur! Kan ik me bij deze aanmelden?
maaike.de.rijk@gmail.com 2019-01-13 22:21:16
Heel bijzonder die uitnodiging van Fatima. het doet mij aan het Griekse leven van weleer denken. Fijn dat er nog wat schapen op de foto staan!
Magda 2019-01-17 12:46:53
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
