Wandelend de bergen in
Albanië, Kelmend
Gisteren kregen we een kaartje van dit gebied (Kelmend) met een aantal wandelroutes. Een ervan is hier vlakbij. Eerst in 2 km 580 m stijgen, daarna een stukje redelijk vlak en dan weer dalen. Onderweg moeten we een waterval tegenkomen. In totaal staat er zo’n 4,5 uur voor. Dat lijkt ons wel te doen. Het beginpunt ligt een half uur langs de weg lopen bij de camping vandaan.
Vanwege de warmte zetten we een wekker om voor het heetst van de dag het grootste stuk te hebben gelopen.
Dat lukt niet. We vertrekken iets voor 9 uur om rond half tien te beginnen aan de stijging. Het eerste stuk gaat langs een kerkje, wat huizen en daarna omhoog over een pad met stenen. Langs de weg bomen en weitjes. Verderop slingert het pad over hellingen vol losse stenen. Het lijkt alsof er een steenlawine is geweest. Regelmatig stoppen om wat te drinken, voorkomt niet dat ik regelmatig “dood” ga: na een paar stappen al weer hijgend ademhalen en je hartslag in je keel voelen. Tijdens een langere pauze horen we stemmen van boven. Een vrouw op een ezel komt omlaag, een kind op gympies met een stok lopend erachter. We groeten (hebben net van Dila geleerd hoe je goedemorgen zegt in het Albanees), ze stopt en we schudden handen. Ze vraagt iets (we verstaan Germania), dus vertellen we dat we uit Nederland komen. Na nog een paar woorden en weer handen geven gaat ze verder.
Bijna boven worden ingehaald door een herder met een paar schapen. Ook met hem wisselen we een paar woorden. Iets verderop komen we hem weer tegen. Hij is bij een bronnetje zijn fles (met ijs en alcohol) aan het vullen. Wij vullen ook onze flessen weer (met water).
We zouden nu op een splitsing moeten komen van 2 routes, waarop wij naar links moeten. We zien nog eenmaal een pijl naar links en daarna onder de markering een kruis. We vinden hem ook verderop niet meer terug en besluiten dan maar dezelfde weg terug te gaan.
Het is ondertussen al tegen 2’en en de zon staat hoog. Bovenop de berg zijn bijna geen schaduwplekken meer. We dalen dus weer af over de steenhellingen. 580 m in 1900 m betekent dus
een stijgings/dalingspercentage van gemiddeld 30% en dat bij 40˚. Ook de afdaling was zwaar. Regelmatig slipt een van de voeten weg op de losliggende stenen.
Het uitzicht is schitterend. Onder ons zien we regelmatig de weg waarlangs we gisteren reden en de bergen aan de overkant ervan. Af en toe zien we onze camper staan of het kerkje waar de route begon.
Als we weer bijna bij het kerkje zijn, staan er wat vrouwen in de poort van een huis. Een ervan spreekt Engels. (ze blijkt in New York te wonen). Als ze horen dat we naar boven zijn geweest, wordt ons koud water aangeboden. We krijgen ieder een 0.5 lt flesje uit de vriezer, dus met ijs erin - heerlijk. Volgens algemene informatie op onze kaart, is Kelmend (the land of te living past) een van de meest afgelegen en geïsoleerde streken van Albanië, waar gastvrijheid hoog in het vaandel staat van de bewoners. Wij voelen ons hier in elk geval erg welkom.
Vanwege de warmte zetten we een wekker om voor het heetst van de dag het grootste stuk te hebben gelopen.
Dat lukt niet. We vertrekken iets voor 9 uur om rond half tien te beginnen aan de stijging. Het eerste stuk gaat langs een kerkje, wat huizen en daarna omhoog over een pad met stenen. Langs de weg bomen en weitjes. Verderop slingert het pad over hellingen vol losse stenen. Het lijkt alsof er een steenlawine is geweest. Regelmatig stoppen om wat te drinken, voorkomt niet dat ik regelmatig “dood” ga: na een paar stappen al weer hijgend ademhalen en je hartslag in je keel voelen. Tijdens een langere pauze horen we stemmen van boven. Een vrouw op een ezel komt omlaag, een kind op gympies met een stok lopend erachter. We groeten (hebben net van Dila geleerd hoe je goedemorgen zegt in het Albanees), ze stopt en we schudden handen. Ze vraagt iets (we verstaan Germania), dus vertellen we dat we uit Nederland komen. Na nog een paar woorden en weer handen geven gaat ze verder.
Bijna boven worden ingehaald door een herder met een paar schapen. Ook met hem wisselen we een paar woorden. Iets verderop komen we hem weer tegen. Hij is bij een bronnetje zijn fles (met ijs en alcohol) aan het vullen. Wij vullen ook onze flessen weer (met water).
We zouden nu op een splitsing moeten komen van 2 routes, waarop wij naar links moeten. We zien nog eenmaal een pijl naar links en daarna onder de markering een kruis. We vinden hem ook verderop niet meer terug en besluiten dan maar dezelfde weg terug te gaan.
Het is ondertussen al tegen 2’en en de zon staat hoog. Bovenop de berg zijn bijna geen schaduwplekken meer. We dalen dus weer af over de steenhellingen. 580 m in 1900 m betekent dus
een stijgings/dalingspercentage van gemiddeld 30% en dat bij 40˚. Ook de afdaling was zwaar. Regelmatig slipt een van de voeten weg op de losliggende stenen.
Het uitzicht is schitterend. Onder ons zien we regelmatig de weg waarlangs we gisteren reden en de bergen aan de overkant ervan. Af en toe zien we onze camper staan of het kerkje waar de route begon.
Als we weer bijna bij het kerkje zijn, staan er wat vrouwen in de poort van een huis. Een ervan spreekt Engels. (ze blijkt in New York te wonen). Als ze horen dat we naar boven zijn geweest, wordt ons koud water aangeboden. We krijgen ieder een 0.5 lt flesje uit de vriezer, dus met ijs erin - heerlijk. Volgens algemene informatie op onze kaart, is Kelmend (the land of te living past) een van de meest afgelegen en geïsoleerde streken van Albanië, waar gastvrijheid hoog in het vaandel staat van de bewoners. Wij voelen ons hier in elk geval erg welkom.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
