Ingrid begint wat last van haar keel te krijgen vanwege de airco. Zo ook vannacht. Hierdoor vaak wakker. Het is niet anders!
Vanmorgen om 09:30 uur met Harry afgesproken. Uiteraard zijn zowel hij als wij weer veel te vroeg. Maakt allemaal niet uit. Het is bedoeling dat we vandaag naar het waterpaleis gaan in Tirtagangga (Water van de Ganges).
Het is een mooi landschap waar we door heen rijden. Veel groen, maar afgewisseld met bebouwing. We stoppen bij een van de rijstvelden. Al die verschillende kleuren groen blijft prachtig. Het is voor sommige rijstvelden oogsttijd. Je ziet vrouwen rijst uit de stengels slaan. Een hell of a job in die bloedhitte.
Zo maken we ergens anders ook weer een stop om weer andere velden te zien.

We zijn vrij snel bij het waterpaleis. De afstanden op Bali zijn niet noemenswaardig. Hoewel op de kaart lijkt het misschien niet ver, maar de wegen zijn toch anders dan bij ons. Een snelweg hier is een eenbaansweg in Nederland.
Het waterpaleis is in 1947 gebouwd. Gebleven zijn de fundamenten van de gebouwen en enkele baden, die gevoed worden door bemoste waterspuwers in de vorm van demonen. Dit voormalig lusthof van hooggeplaatsten is nu voor iedereen opengesteld als plaats om te baden. In de vijvers zwemmen gigantische goudvissen cq koikarpers. Ook is er een tempel waar op het moment dat wij er waren een ceremonie aan de gang was. Begeleid door een gamelan orkest. De moeite waard.

Hierna rijden we verder naar het noorden richting kust, waar we prachtige rijstterrassen zien, maar op een gegeven moment keren we weer. Anders volgens wij waarschijnlijk de weg die wij morgen gaan rijden, wanneer Lovina aan de beurt is. Terug naar het hotel is wel een goede optie omdat er niet meer zaken zijn die we nog willen/kunnen zien, het bloedheet is en een duik in het zwembad erg aantrekkelijk lijkt.

Wannneer we eenmaal in het hotel zijn, besluiten we toch nog Candi Dasa te ontdekken. Volgens de boeken is Candi Dasa wel de merkwaardigste badplaats van de wereld om het geen strand heeft. In de jaren 80 begon men met veel vertoon het ingeslapen vissersdorp om te zetten in een tweede Kuta/Legian. Eerst verschenen langs het witte zand eenvoudige onderkomens, waarna al snel chiquere strandhotels volgden. Binnen de kortste keren was er op de smalle strook tussen kust en kustweg vrijwel geen onbebouwde vierkante meter te vinden. Maar de goden waren de investeerders niet goed gezind. Omdat men het koraalrif voor de kust, dat als een natuurlijke bescherming tegen de kracht van de zee, had geplunderd als leverancier van bouwstoffen, spoelde de branding hele stukken strand weg.
Dat de branding hier sterk kan zijn heeft Ingrid vanmiddag ondervonden. Ze wilde even de zee (Straat van Lombok) in, maar werd er ingesleurd en kon er nauwelijks uitkomen. Ze is er in ieder geval even in geweest.
Het stadje zelf stelt niet veel voor. Wat souvenirwinkeltjes dat is het wel. Ook om ergens tussen de middag of vanavond wat de eten is er niet echt. De meeste zaakjes zitten aan de doorgaande weg. Dus terug naar het hotel waar je lekker aan zee zit, voor een lunch. Wederom prima.

Vanmiddag lekker rustig aangedaan. Ingrid heeft wat bij het zwembad gelegen en Ben wat gelezen en geïnternet.
Omdat er in het stadje nauwelijks iets leuks is om vanavond te gaan eten hebben we voor vanavond alvast een tafel gereserveerd in het restaurant van het hotel. Is maar goed ook, want het was best wel druk.
Je kon hier overigens ook een kookcursus volgen. Het stond op het wensenlijstje van Ingrid, maar tot nog toe is het er niet van gekomen. Wie weet komt het nog.

Geschreven door Ottengas.reizen