Om 06:00 uur ontbijt en om 06:30 uur de gamedrive, als het droog is. Het ontbijt bestaat uit een dikke bananenpannenkoek (Betty heeft goed naar Annette geluisterd) waar we wel de hele dag op kunnen teren. Het is gelukkig droog en kunnen we op gamedrive. De wegen zijn nog wel erg nat en glibberig. Onderweg naar de rivier zien we giraffen en sporen van een serval. Het is een prachtig gebied waar we door heen rijden. Grote vlaktes met in de verte bergen die de grens met Zuid-Soedan vormen. We rijden tot we bij een rivier komen. De andere Nederlanders, die met Matoke tours onderweg blijken te zijn, rijden voor ons door de rivier. Gaan we dat ook doen of niet? Richard heeft er vertrouwen in, dus wij ook de rivier door. Deze was echt veel dieper dan de rivier die we gisteren zijn door gestoken. Het water staat niet alleen tot over de motorkap, maar ook in de auto wanneer wij er doorheen rijden. Gelukkig halen we ook nu weer de overkant. Een pak van ons hart. We zitten wel met natte rugzakken en Richard’s telefoon ligt op de natte bodem van de auto. Die telefoon doet het dus niet meer. Het heeft zo her en der wat gelekt, zullen we maar zeggen. Helaas iets verder rijdend komen we in de modder terecht en slippen de achterbanden in de dikke modder weg. We kunnen niet meer voor of achteruit. We zitten dus vast. Gelukkig blijft de jeep van Matoke staan om te zien of wij het redden. De achterwielen van onze jeep zitten zo diep in de modder dat het uren zal duren om hier uit te kunnen komen, als we er hopelijk uit kunnen komen! Sam, de chauffeur van Matoke, zegt dat we bij hem kunnen instappen om alsnog de gamedrive te doen. Zo zitten we ineens met Nederlanders in een Matoke-jeep. Wat zijn we hier blij mee! Kunnen we in ieder geval toch iets van de dieren en het park zien. Richard blijft met Sam, de ranger, achter om te bekijken wat ze kunnen doen om de jeep eruit te krijgen. We hopen voor ze dat het snel lukt. Tijdens de gamedrive zien we andere leeuwen dan gisteren, maar ook weer liggend op een rotsformatie. Wat een prachtig gezicht zo’n leeuw die over de rand “zijn” omgeving beziet. Verder zien we veel buffels die de weg oversteken of lekker in een poeltje liggen te badderen, hartebeesten, zebra’s en topi’s. In de verte zien we nog een vervallen lodge uit de tijd van Idi Amin. Iemand heeft het gebouw opgekocht om het helemaal te renoveren en er weer een kostbare lodge van te maken. Volgens mij kunnen ze het beter minder kostbaar maken, want dan komen er op zijn minst nog gasten. Als we terugkomen op de plek waar onze jeep strandde, zien we dat deze nog steeds vast zit. Om de jeep staan heel veel mannen die allemaal wel een mening hebben ze de auto los moeten krijgen. Helaas is het met deze mannen nog steeds niet gelukt om de jeep los te krijgen. Het is een leuk gezicht hoe iedereen zich er mee bemoeit, zeker als het niet onze jeep zou zijn geweest. Er wordt besloten om de jeep achter te laten totdat een tractor komt om de jeep uit de modder te trekken. Met Richard en de gids is de jeep behoorlijk vol en moeten weer door de rivier om naar het kamp terug te komen. Het is een benauwd idee dat je met 8 personen een rivier door moet en dan maar hopen dat je niet vast komt te zitten of omslaat. De bodem van de rivier ligt namelijk vol met grote stenen. Hobbelend over deze keien gaan we de rivier door. Het water stijgt bijna tot het raampje en dat is echt niet overdreven. We geven dan ook een zucht van verlichting als we weer boven op de rivierkant staan. Na de lunch gaat Richard terug om het nog een keer proberen. Rond 16:00 uur kunnen we een wandeling door het gebied maken, maar dan moeten we wel onze wandelschoenen hebben. Betty belt Richard met het verzoek als hij terugkomt ook de schoenen mee te nemen. Na verloop van tijd belt Sam, met de melding dat ze er aan komen en de schoenen bij zich hebben. Fijn, we kunnen dan in ieder geval nog de wandeling doen. Niet veel later zien we een auto, maar ook onze eigen jeep aankomen. Wat zijn we hier blij om niet alleen dat de jeep los is gekomen, maar ook voor Richard. Hij zat er echt mee. We kunnen nu met een gerust hart een wandeling maken. Zoals eerder geschreven is het een mooi gebied. We lopen tussen de zebra’s, de uitwerpselen daarvan en waterbokken. Sam, de gids, weet steeds weer een leuk verhaal te vertellen over de planten, struiken, bomen, paddenstoelen en wat we nog meer tegen komen. Tegen 18:00 uur zijn we weer terug. Samen met de Nederlanders drinken we voor onze banda een biertje tot het tijd is voor ons diner. Tijdens het diner loopt er een kudde zebra’s door het kamp gevolgd door een kudde Spanjaarden. Met drie kleine busjes zijn ze net aangekomen. Ze zien er niet uit. Het blijkt dat ze uren hebben vastgezeten. Het zijn zulke fijne wegen naar en in dit park! Van degene die de groep begeleidt dachten we eerst dat het een zwerver was, zoals hij eruit ziet. Als hij de jeep van Gorilla Tours (onze jeep dus) ziet wil hij meteen alsnog naar de campsite waar ze oorspronkelijk naar toe zouden gaan. Waarschijnlijk is hij bang dat zijn gasten denken van “zo kan het dus ook, dan in die gammele busjes van ons”. Het is echter donker en onverantwoord als zij alsnog die kant op gaan. Het hoofd van de rangers verbiedt het hun. Mochten zij toch gaan dan zal geen hulp geboden worden als ze vast komen te zitten. Het is een zooitje ongeregeld wat uit die busjes komt. Het zijn echte lawaaipapegaaien. Met veel tam tam worden hun tentjes opgezet. De tentjes lijken wel lijkzakken, zo ontzettend klein en laag. Je moet echt geen last hebben van claustrofobie. Sommigen van hen kiezen een banda. In de tussentijd is een kampvuurtje gemaakt en met een drankje erbij is het er lekker zitten, voordat we naar bed gaan.

Geschreven door Ottengas.reizen