De planning was, om 08:00 uur opgehaald te worden. Het was de bedoeling om vandaag naar Bogor en via de Puncakpas naar Bandung te gaan. Gisteren heeft Subur al de suggestie gedaan om dat niet te doen. Het is vandaag zondag. Een dag waarop heel veel mensen naar Bogor en de Puncakpas gaan. Waarschijnlijk zullen we in Bogor over de hoofden lopen en de Puncakpas zal vol auto’s staan, dus files. Wij vinden het wel jammer, maar om de tijd verloren te laten gaan door in files te staan en in een mensenmassa te lopen heeft ook geen zin in. Bogor (je kunt zeggen een voorstad van Jakarta) staat bekend om zijn Botanische Tuin, een van de grootste in Zuid-oost Azië. De Puncakpas is vooral mooi omdat ze prachtige uitzichten schijnt te hebben over de bergtoppen en dalen van het Parahiyangan hoogland. Helaas zullen we hier niet komen. We gaan nu via de tolweg naar Bandung. Dit betekent dat we niet om 08:00 uur opgehaald worden, maar om 10:00 uur.
We staan om plm. 08:00uur op. Daar waar de eetzaal gisteren zo goed als leeg was is de bezetting nu aanzienlijk. We kunnen kiezen uit continentaal of lokaal ontbijt. In de zaal komen we naast een charmante Indonesische mevrouw te zitten, Suzanne. Ze stelt meteen 1001 vragen, Waar komen we vandaan, waar gaan we naar toe, etc.). Een gezellige kletsster. Haar man is aanzienlijk rustiger. Na het ontbijt is het uitchecken, betalen en naar beneden waar Subur ons al staat op te wachten. De weg Jakarta uit is beduidend minder druk dan gisteren. Het zijn schone mooi geasfalteerde wegen waar we over rijden. Langs de weg staan wat dorpjes en zien we zo her en der rijstvelden. Het landschap doet een beetje aan Oeganda denken. Het is erg groen, heuvelachtig. Halverwege Bandung stoppen we om te tanken. Het is niet alleen een tankstation, maar een plaats waar diverse restaurantjes staan en uiteraard een moskee. Terwijl Subur benzine tankt, tanken wij roepia’s. Moet ook gebeuren. Echt zonnig is het niet, maar wel warm. Bij Ibu Kadi iets buiten Bandung gebruiken we de lunch. Het is dat Subur dit adres weet anders had je het zeker niet gevonden. We hebben zelden zulke lekkere nasi gegeten Daarbij hadden we gadogado en saté. Echt heerlijk. We zullen hier later nog vaak aan terugdenken. Tegenover het restaurant is een shopping mall. Nou dat wilden we wel even van binnen zien. Leuk centrum, maar wel erg veel van hetzelfde. Maar zoals bij vele Nederlanders was het bij ons ook kijken, kijken, maar niet kopen. Echt iets waarvan je denkt: " Dat is het!" hebben we niet gezien. Hierna rijden we verder naar Bandung. Ook hier chaos wat verkeer betreft. Wat ze in Indonesië wel hebben zijn verkeerslichten waarbij wordt aangegeven hoelang het duurt voor een licht op rood of groen staat. Zo weet je precies hoeveel te nog hebt met om door groen te rijden of hoelang je moet wachten voor het rode verkeerslicht. Brommers die je van alle kanten passeren, zodra er een file is staan er verkopers aan je raampje om je van alles en nog wat te proberen te verkopen. Pinda’s, kranten, etenswaren, etc. Anders dan in Afrika worden de brommers in de grote steden niet als taxi gebruikt. Dit wordt wel in de wat kleiner dorpen gedaan. Maar hoeveel Indonesiërs hebben wel een brommer? Niet normaal zoveel als het er zijn. We rijden door naar de Angklungschool Udjo. Een school die in 1966 is opgericht door Udjo Ngalagena. De school is eigenlijk een kunstkring waarbij mensen de speciale kunst van West Java kunnen leren en tevens voorstellingen kunnen geven. Angklung is een muziek instrument dat van bamboe is gemaakt. Omdat we te vroeg zijn krijgen we eerst een rondleiding. We zien dan ook wat voor precisie werk het is om een dergelijk instrument te maken. Ieder stukje bamboe moet een bepaalde toon weergeven en niet te vergeten..... Alles wordt met de hand gemaakt. Uiteraard krijgen we een voorstelling te zien. Eigenlijk vinden we een dergelijke toeristisch gebeuren helemaal niets. Je krijgt toch een beetje een Volendam gevoel. Maar……het was leuk. Eerst werd een demonstratie (poppenkastvoorstelling) van Wayang Golek gegeven. Normaal duurt een dergelijke wayangvoorstelling meer dan 7 uur. Hierna wordt muziek gespeeld en gedanst. Als onderdeel van het geheel krijgt iedere bezoeker op een gegeven moment een angklung in zijn handen. Iedere angklung heeft zo zijn eigen geluid. Het is ongelofelijk hoe de eigenaar/dirigent al die specifieke geluiden herkent. Wanneer het de bedoeling is dat bezoekers met de leerlingen gaan meedansen is het voor ons tijd om verder te gaan. We rijden naar het restaurant “Le Biere” van Jackal Holidays (het bedrijf dat onze reis op Java verzorgt). Zoals de naam al aangeeft kan je hier voor een redelijk bedrag een biertje kopen. Het eten (snacks) is echter niet bijzonder. Maar ja..... Je kunt niet alles hebben. Vervolgens rijden we naar ons hotel Savoy Homann in Bandung. Van buiten ziet het hotel er nieuw uit. Ook het entree ziet er modern uit. De eetzaal is echter nog koloniaal. De muziek die er gespeeld wordt trouwens ook Na het inchecken en nadat de koffers op de kamer zijn gezet drinken we nog wat in de bar. Om nu weer zo vroeg naar bed te gaan is ook zoiets. Het is in de bar bijzonder stil tot er een zangeres (nee, geen Anneke Grönloh) en een pianist beginnen te zingen en te spelen. Tijd voor ons om naar bed te gaan. Morgen om 08:00uur worden we weer opgehaald.

Geschreven door Ottengas.reizen