Voor we de Mara weer verlaten maken we nog één keer een gamedrive. Volgens de planning wordt het een gamedrive van 2 uurtjes. Zoals ook de andere keren is er in het begin van het park weinig te zien, behalve het gebruikelijke. We zien dit keer echter wel een jakhals. Deze hebben we tijdens deze reis nog niet eerder gezien. Wilson doet nog steeds verwoede pogingen om een cheeta te vinden. Op ieder signaal dat hij krijgt rijdt hij daar als een speer naar toe. Helaas tot nog toe weinig resultaat. Heel in de verte nog een kudde olifanten. We rijden weer richting de uitgang. Totdat Ingrid haar oog op een luipaard valt. In de schaduw van de bosjes is hij op zoek naar iets. We rijden wat door in de hoop een betere blik op het dier te kunnen krijgen. Helaas verliezen we hem uit het oog. Wanneer we wat verder rijden zeggen we tegen een tegemoetkomende chauffeur dat we een luipaard hebben gezien, waarop de ander meteen die richting uitrijdt. Via “het bakkie” horen we dat het luipaard gevonden is. We rijden weer terug naar de plek waar het luipaard gevonden is, maar helaas geen luipaard meer te zien. Wel de vele busjes die ook een blik op het luipaard hoopten te kunnen werpen.

Tegen 09:00 uur zijn we terug op de campsite waar het ontbijt klaar staat. Na het ontbijt is het inpakken en wegwezen. Onderweg zien we nog diverse Masai-mannen en -vrouwen lopen. Blijven bijzondere mensen.

Bij een curiosashop gebruiken we de lunch die Samuel al eerder klaar had gemaakt. Eerst waren we bang voor opdringerige verkopers, maar dit is gelukkig niet het geval. Relaxt kunnen we wat prularia bekijken en van onze lunch genieten. Tijdens de lunch nemen we “officieel” afscheid van Wilson en Samuel door hen hun fooi voor de afgelopen dagen te geven. Ondanks dat ze volgens ons nog niet weten wat het bedrag is, zijn ze er blij mee. Als herinnering laten we door één van de verkopers nog een foto van ons vieren maken. Door een aantal dagen intens met elkaar opgetrokken te hebben, is het voor Ingrid altijd weer even wennen om afscheid te nemen. Maar: C’est la vie!

Via de riftvally rijden we naar Nairobi. Hier begint het ineens wat te motregenen en is het bewolkt. De rit schiet niet echt op omdat deze weg door vrachtverkeer wordt gebruikt, wat het inhalen redelijk lastig maakt. Daarbij komt dat de weg ook behoorlijk veel bochten heeft. Langs de kant van de weg staan kraampjes waar je schapenvellen en mutsen van schapenvacht kunt kopen. Het is er ook echt weer voor, met boven de 25 graden.

Voor Wilson ons naar het hotel brengt, brengen we eerst de materialen (tentjes, matrassen, glasflessen, etc) die voor het kamperen nodig waren naar het kantoor van Spurwing. We worden hartelijk door de eigenaar en de manager ontvangen. Het zeer luxe kantoor annex woning is gevestigd in een wijk van Nairobi, genaamd Karen. Juist. naar Karen Blixen. Als we het huis en bijgebouwen zo zien doet het bedrijf het niet slecht. Uiteraard wordt gevraagd hoe we het hebben gehad en of we iets willen drinken. We hebben niets dan lovende woorden over dit bedrijf. Het was allemaal prima geregeld.

Als we ons drankje op hebben en de spullen uitgeladen zijn is het ook tijd om afscheid van Samuel te nemen. Hij blijft nog even bij het bedrijf om wat zaken af te ronden, voor hij met een Matatu (busje van het openbaar vervoer) naar vrouw en kind gaat.

Wilson brengt ons naar het hotel. We komen nu, anders dan vanaf het vliegveld, Nairobi binnen. De betere wijken kan je wel zeggen. Wat een kasten van huizen staan hier. Uiteraard wel allemaal omheint en voorzien van prikkeldraad. Bij hotel Panafric moeten we ook afscheid van Wilson nemen. Bedankt voor alles, maar vooral voor de gezelligheid.

Als we in onze hotelkamer zijn is het even vechten om wie nu als eerste onder de douche mag. Ben wint. Wat blijft een warme douche in een schone badkamer toch heerlijk. Na het douchen, voelen we ons weer als herboren.

We gaan in de bar buiten nog wat drinken voordat Pamela, de mevrouw van Safari Destination, ons komt vertellen hoe laat we morgen weer worden opgehaald. Morgen om 07:30 uur worden we dus door Paul opgehaald. Paul is dezelfde man die ons van het vliegveld naar het hotel Panafric heeft gebracht. Na onze ervaringen van de afgelopen dagen tegen haar verteld te hebben, moet het volgens haar nog beter worden. Volgens ons kan dat bijna niet meer. Dit deel van de reis was super.

Geschreven door Ottengas.reizen